Hier lig ik dan, wachtend op u mijn Meesteres. Helemaal beneveld door de indrukken van u. Desalniettemin oren mijn gespitst. Alert luisterend naar ieder geluid in de rest van het pand. Iedere seconde hopend dat ik die gracieuze, elegante, maar zo gedecideerde voetstappen in de hal hoor.
Mijn dienaar Rodin is niet meer hier, hij is gevlogen naar zijn allerliefste om daar, samen, hopelijk terug te kijken op een warm en liefdevol leven. Jaren terug kwam hij in mijn leven, nadat zijn vrouw was overleden en hij zichzelf toestemming gaf om zijn laatste jaren gehoor en uiting te geven aan zijn diepgeworteld verlangen. Het verlangen om te dienen en gehoorzamen, een dominante vrouw op een voetstuk te plaatsen en haar vanuit zijn diepste ik te vereren.
Allerliefste Meesteres, mijn Godin, mijn reden van bestaan,
Uw dienaar Rodin kan niet anders dan U op de hoogte stellen van mijn vertrek. Mijn vertrek binnenkort naar een tehuis voor oude mannen zoals ik, opgebrand en behoeftig aan dagelijkse hulp omdat ik het zelf allemaal niet meer kan.