Voetfetisjisme en voetverering

Van de meer dan 550 soorten fetishismen behoort voetfetisjisme wel tot de meest voorkomende soorten.

Door de eeuwen heen is de belangstelling voor vrouwen- maar ook voor mannenvoeten levend gebleven en dat is terug te vinden in literatuur uit verschillende tijdperken.

De eerste vermelding van een geval van voetfetisjisme kom je dan ook tegen bij een zekere Bertold von Regensburg uit 1220. Die belangstelling voor voeten blijft trouwens niet beperkt tot alleen de voeten, maar kan ook gecombineerd zijn met het dragen van bepaald schoeisel of beenbedekking, zoals kousen en sokken.

Soms leidde die voorliefde voor voetjes tot extreme maatregelen als het inbinden van vrouwenvoeten in China, waar we het later in dit artikel over zullen hebben.

Merkwaardig genoeg blijkt voetverering voornamelijk een ‘mannending’ te zijn, want 70% van de ‘foot worshippers’ bestaat uit mannen. Van een heleboel bekende persoonlijkheden is bekend dat ze voetfetisjisten zijn of waren.

Daar horen namen bij als Casanova (jawel, de grootste lover aller tijden), Goethe (de Duitse wijsgeer), maar ook hedendaagse celebrities staan in het rijtje van voetvereerders. Had jij gedacht dat Enrique Iglesias, Ricky Martin, Elvis Presley, Christian Slater, Britney Spears en Andy Warhol thuishoorden in dat rijtje?

Het bekendste voorbeeld van een voetfetisjist uit onze tijd is de regisseur Quentin Tarantino. Let maar eens op als je naar films kijkt als Kill Bill 1 en 2, Pulp Fiction, From Dusk till Dawn, Death Proof en Jackie Brown.

In al deze films komen regelmatig close-ups van voeten voor. Hieraan kun je duidelijk merken dat deze topregisseur een belangstelling heeft voor voeten en alles wat daarmee te maken heeft.

Seksuele interesse in voeten

Eigenlijk heeft een voetfetisjist het redelijk gemakkelijk, want er is eigenlijk niemand die er een probleem van maakt om zijn of haar voeten te laten zien.

Op het strand kun je misschien weleens stiekem gluren naar de fraai gevormde borsten van een vrouw die topless zonnebaadt, maar een voetvereerder hoeft helemaal geen moeite te doen om zijn blik beschaamd af te wenden als hij kijkt naar de smakelijke voetjes van het meisje een paar badhanddoeken verderop.

Nou gaat het een voetfetisjist niet alleen om het kijken natuurlijk. Als hij of zij meer wil, moet ook de partner daarin kunnen meegaan. Het zich aangetrokken voelen tot voeten kan een heleboel vormen aannemen.

Het kan gaan om de vorm en de maat van de voeten en tenen, de structuur van de huid, het schoon of juist vuil zijn van de voeten, of ze bloot zijn of bedekt met nylons, of ze op de een of andere manier versierd zijn met teenringen of enkelbanden en hoe ze ruiken (jazeker!).

Het klinkt een beetje raar, maar voetfetisjisten zijn ‘specialisten’, want de handelingen die hen het meeste prikkelen kunnen heel erg uit elkaar liggen. De meeste voetvereerders gaan voor de voetzolen, maar ook de tenen zijn een gewild object van verering.

Voetfetisjisten kunnen een kick krijgen van het ruiken aan (stinkende) voeten, het sabbelen op tenen, het likken of kietelen van de voetzool, maar ook trampling – het over zich heen laten lopen – is populair. Sommige voetfetisjisten kunnen alleen maar klaarkomen als ze ‘afgetrokken’ worden door de voeten van hun partners.

Zoals bij alle soorten fetishisme kom je natuurlijk ook bij voetfetisjisme extreme vormen tegen. Hardcore voetvereerders die houden van sterk ruikende voeten kunnen bijvoorbeeld via internet gedragen kousen kopen. Een gat in de markt? Uiteraard komen ook bij dit soort fetishisme wat wredere vormen voor.

Een van de gematigde vormen is het z.g. crushing. Hierbij verplettert de partner van de fetishist allerlei objecten onder zijn of haar hakken als een soort naspelen van het verpletteren van lichaamsdelen. Echt verpletteren van welk lichaamsdeel dan ook zou wel heel erg extreem zijn.

Het in modder, voedsel en uitwerpselen duwen van voeten komt voor en natuurlijk vinden er ook echte martelingen plaats. Hierbij kun je dan denken aan het extreem geselen van de voetzolen of het druppelen van hete was op allerlei delen van de voet. Ook het verbranden van de voetzool met behulp van een brandende sigaret is geen ongebruikelijke praktijk.

Ingebonden voeten

Ingebonden voeten zijn heel lang normaal  geweest in China. Er zijn aanwijzingen dat er al rond de tijd van de zuidelijke Tang dynastie in Nanjing (937-975) sprake was van danseressen met heel kleine voetjes.

Pas in de twintigste eeuw kon de Chinese regering een einde maken aan deze praktijk, omdat de communisten toen een volledige greep kregen op elk deel van het enorme Chinese rijk.

Ingebonden voeten werden intens erotisch gevonden in de vroege Chinese cultuur en een vrouw met perfecte ‘lotusvoetjes’ had de meeste kans op een goed huwelijk. De sekshandleidingen van de Qing of Mantsjoe dynastie (1616-1912) kenden dan ook 48 verschillende manieren om te spelen met ingebonden vrouwenvoeten.

Het voornaamste erotische aspect van ingebonden voeten was de ‘lotusloop’ die vrouwen hierdoor kregen. Dat loopje bestond uit kleine, trippelende pasjes en een licht zwaaiende gang die ontstond doordat vrouwen eerst op hun enkels moesten staan om hun evenwicht te bewaren en dan licht naar voren moesten zwaaien voor de volgende stap.

De werkelijkheid was echter dat het ging om een zeer pijnlijke behandeling die al begon bij meisjes tussen de twee en vijf jaar oud.

Om het ultieme schoonheidsideaal te bereiken, mochten vrouwenvoeten maar tussen de zeven en negen centimeter groot zijn. Om dat te bereiken, werden alle tenen – behalve de grote teen – met kracht in de voetzool gedrukt, zodat de tenen braken.

Men hield dan de gebroken tenen stijf tegen de voetzool, waarna de rug van de voet gebroken werd. Vervolgens werd de bal van de gebroken voet zo dicht mogelijk tegen de hiel aangetrokken, waardoor er een soort kloof ontstond van ca. 5 cm diep tussen de bal en de hiel.

Het geheel werd dan zo strak mogelijk verbonden met zwachtels die natgemaakt werden in een mengsel van dierenbloed en bepaalde kruiden. Hierdoor bleven de gebroken voeten en tenen in dezelfde stand staan.

Deze behandeling werd nog pijnlijker doordat het meisje gedwongen werd om meteen op haar gebroken en omzwachtelde voeten te blijven staan, zodat deze verder in de juiste stand geplet werden.

Tijdens het opdrogen van de zwachtels kwamen deze nog strakker te zitten. Het hele proces kent nog veel meer stadia, maar zo is het al gruwelijk genoeg, of niet soms?