Dit is het tweede deel in een driedelige verhalenreeks. Lees eerst De ontmoeting tussen subje jelle en Meesteres Deana (1).
Na een paar maanden chatten met jelle had Ik besloten dat het toch maar eens tot een ontmoeting moest komen. Normaal gesproken spreek Ik zelden met onervaren slaven af, maar dit subje had wel iets schattigs.
Veel gedachten gaf Ik deze ontmoeting niet, omdat het iets is wat Ik al tientallen keren eerder gedaan heb. Ik vind het zo vanzelfsprekend dat Ik nog weleens wil vergeten dat het voor de ander niet zo vanzelfsprekend is…
Hier werd Ik uitgebreid op gewezen toen jelle Mij huilend opbelde. Ik moest hem eerst kalmeren voordat Ik begreep wat er nou eigenlijk aan de hand was. De zenuwen hadden de overhand gekregen en hij was op Amsterdam Centraal al uitgestapt.
Het leek Mij niet zo verstandig om hem door te laten reizen naar Utrecht Centraal met die zenuwen. Dat betekende geheid overgeven! Ik veranderde koers van Utrecht naar Amsterdam.
Ik stuurde jelle een sms’je om door te geven hoe laat Ik op welk perron aan zou komen. Ik hoopte maar dat hij voldoende moed kon opbrengen om daar ook daadwerkelijk te staan…
De trein reed langzaam Amsterdam Centraal binnen en Ik keek gespannen naar het perron. Zou Ik hem al zien staan? Mijn hoop werd steeds minder. Hier kwam echter verandering in toen Ik de trein uitstapte.
Hoewel Ik slechts zijn rug zag, wist Ik zeker dat dit jelle moest zijn. Zijn zenuwen waren een kilometer verder nog te voelen. Hoofdschuddend tikte Ik hem op zijn schouders.
“Zo subje, zou je jezelf niet eens netjes voorstellen in plaats van zo raar om je heen te kijken?”
Geamuseerd keek Ik naar het bibberende hoopje voor Mij. Veel van zijn introductie kreeg Ik niet mee. Mijn blik werd getrokken naar de onvaste benen, de zwetende handpalmen en de kleurloze lippen. Dit ging nog een hele kluif worden… Mijn zwijgen leidde overduidelijk tot nog meer ongemak en Ik zag dat de lippen nu ook begonnen te trillen. De eerste symptomen van huilen…?
Zuchtend gaf Ik aan dat hij Mij moest volgen. Gelukkig ken Ik Amsterdam Centraal als Mijn broekzak. Ik ging het bange subje voor op de roltrap naar beneden. In de drukke stationshal ging Ik op zoek naar het dichtstbijzijnde winkeltje met drinken.
De Smullers… Nou ja, dat moest dan maar. Ik bestelde een fles water en rekende ongeduldig af. Kon dat niet wat sneller? De fles stopte Ik in Mijn tas en Ik baande Mezelf een weg naar de achterste perrons.
Ik wist dat jelle op dit moment ontzettend onzeker was. Hij zou zich afvragen of Ik weer naar huis ging, of hij Mij teleurgesteld had, of Ik niet geïnteresseerd was… Ja, Ik wist dat er een miljoen negatieve scenario’s door zijn gedachten gingen.
Grijnzend stapte Ik van de roltrap af en zelfverzekerd liep Ik richting het einde van het perron. Klik… klak… klik… klak. Het regelmatige tikken van Mijn hakken is iets waar Ik altijd kalm van word. Ik vond het bijna jammer om stil te staan.
Geduldig wachtte Ik tot jelle achter Mij stil bleef staan… Nou ja, iets wat voor stilstaan door kan gaan. Hij bleef ongeduldig op zijn voeten heen en weer wippen. Daar had Ik dan maar genoegen mee te nemen.
Ik haalde diep adem en draaide Mij om. “Zit.” Geplezierd zag Ik dat hij braaf op het stationbankje plaatsnam. Uit ervaring weet Ik dat het op de achterste perrons altijd rustig is. Er is daar altijd wel een zitplek vrij. Kennis die regelmatig van pas komt!
Ik overhandigde jelle het flesje met water en gaf aan dat hij iets moest drinken. Ik nam naast hem plaats op het bankje. Glimlachend keek Ik toe hoe hij met trillende handen het flesje open probeerde te draaien. Mijn blik maakte hem overduidelijk nog zenuwachtiger dus Ik besloot om voor Mij uit te gaan kijken.
“Als je niet klaar bent voor een ontmoeting, dan is dit niet iets om te forceren. Zoals je gemerkt hebt, kun je letterlijk ziek worden van de spanning. Als een sub niet voor zichzelf kan zorgen, dan is hij ook niet in staat om voor zijn Meesteres te zorgen. Dus drink wat water en kom tot jezelf. Ik moet je toch niet in je gezicht slaan om het kleur weer terug te brengen op je wangen…?”
Ik begon te giechelen, terwijl er naast Mij werd geproest gevolgd door het happen naar adem. Tot Mijn grote vermaak deed jelle alles om Mijn blik te vermijden. De grijns op Mijn gezicht viel niet meer te onderdrukken. Voorzichtig nam Ik het nog een stapje verder.
“Weet je… Het doet er niet toe wat mannen in hun dagelijks leven zijn, naast Mij zijn ze allemaal een hoopje onzekerheid. Wachtend op orders en sturing. Is het niet wonderbaarlijk?”
Benieuwd naar hoe deze ontmoeting verdergaat? Lees snel De ontmoeting tussen subje jelle en Meesteres Deana (3)!
Hooggeachte Meesteres Deana,
Dank dt ik mag meegenieten van Uw eerste deel van Uw ontmoeting met subje Jelle.
Ik hoop dat er nog meer komen. Ik heb wel te doen met Jelle, ik ken het gvoel van trillende benen , van angst en spanning, van hartkloppingen, wanneer je je verheugt op een Meesterese-behandeling, al is die me maar beperkt ten deel gevallen. Zelf huil ik niet zo gauw, maar dat Jelle, – al dan niet fictief- radeloos van angst wordt, als hij denkt zo´n kostbare, gelukkigmakende ontmoeting met U te missen, dat voel ik helemaal aan.
Hij een gelukkige bofferd, dat hij door U is uitverkoren en dat U zelfs naaar hem bent toegegaan om erger te voorkomen. U bent een Meesteres met een goed hart.
Toen ik Uw pracht verslag las kreeg ik direct een erectie, hoewel ik net een paar uur eerder mijzelf getracteerd had op een orgasme, na een sub-fantasietje.
Neem mij niet kwalijk voor deze, misschien ongepaste ontboezeming.
Dank u voor uw bondige reaktie op mijn vorige mail. Ik zal langer nadenken over uw opmerking, dat fantaseren veiliger is. Vroeger, als man, zou ik zeggen,( zoals ik zonet nog dacht), dat het niet om de veilige (of laffe) kant van het probleem gaat, maar om de noodoplossing in een benarde situatie gaat. Uw antwoord, en ook eerder van Uw vriendin Meesteres Artemis geven wel aan, dat ik een moediger slaafje moet zijn en voor duidelijkheid moet blijven vechten.
Met respectvolle dank, Docyl.