De ontmoeting tussen subje jelle en Meesteres Deana (3)

Dit is het slotdeel in een driedelige verhalenreeeks. Lees eerst De ontmoeting tussen subje jelle en Meesteres Deana (1). 

Zo goed en kwaad als het ging probeerde ik mij aan Meesteres Deana voor te stellen. Tot mijn eigen wanhoop kwam er niets zinnigs uit mijn mond. Na een halve minuut stotteren had ik misschien mijn naam een keer gezegd. Of niet eens, ik weet het eigenlijk niet meer.

Meesteres Deana keek mij scherp en kritisch aan. Ik kan niet anders dan wegkijken en mijn ogen onderdanig neerslaan. Ik kan wel door de grond zakken. Waar ik anders altijd bij iedereen goede eerste indrukken maak, verpruts ik het bij misschien wel een van de belangrijkste ontmoetingen van mijn leven. Of, vraag ik me nu af, is dat juist misschien wel het probleem?

Meesteres Deana draait Zich om en gebiedt mij Haar te volgen. Ik loop gespannen achter Haar aan en vraag me heel erg af wat Ze van mij vindt. Een positieve indruk kan ik niet achtergelaten hebben, daar zijn mijn zenuwen veel te zichtbaar voor. Waarschijnlijk vindt Ze me een kneus die Haar aandacht niet waard is; misschien gaat Ze zometeen weer weg.

Aan de andere kant, Meesteres Deana heeft veel vaker met dit bijltje gehakt. Een nieuwe slaaf ontmoeten is echt niets nieuws voor Haar. Misschien vindt Ze het juist positief dat ik te zenuwachtig ben om iets normaals te zeggen.

Wild twijfelend bots ik bijna tegen Haar op als ze opeens stopt bij een snackbar. Voordat ik doorheb wat Ze gekocht heeft, lopen we alweer terug naar een perron. Ik ben erg bang dat Ze weer teruggaat naar waar Ze vandaan kwam en mij achterlaat.

Slaafs loop ik achter Haar aan, helemaal naar het einde van het perron. Ze beveelt mij om op een bankje te gaan zitten en neemt naast mij plaats. Plotseling geeft Ze mij een flesje water. Dankbaar grijp ik toe en probeer het water naar binnen te werken terwijl mijn Meesteres me bestraffend toespreekt.

Doordat ik al erg veel moeite heb met het flesje water, dringen er slechts flarden van wat Zij zegt tot mij door. Ik hoor plotseling iets over klappen in mijn gezicht. Mijn Meesteres draait Zich naar mij toe en kijkt mij met een duivelse grijns strak in de ogen aan. Waar ik daarstraks bang was om door de grond te zakken, zou ik nu niets liever willen.

“Weet je… Het doet er niet toe wat mannen in hun dagelijks leven zijn, naast Mij zijn ze allemaal een hoopje onzekerheid. Wachtend op orders en sturing. Is het niet wonderbaarlijk?”

Ik probeer snel na te denken over welk antwoord ik hierop moet geven. Spottend kijkt de Meesteres me aan. Ze legt Haar hand op mijn knie en begint langzaam te knijpen. Voordat ik me realiseer dat ik het ben, flap ik er zomaar iets verstaanbaars uit.

“Ja, Meesteres, U heeft volkomen gelijk, Meesteres. Het spijt me heel erg, Meesteres, dat ik zonet niets normaals kon uitbrengen, Meesteres. Dank U wel voor deze kant, Meesteres. Kan ik iets doen om het goed te maken, Meesteres?”

Meesteres Deana: “Hey, wat grappig, Mijn zakje knikkende botten heeft een stem! Besef je wel wat je zojuist gedaan hebt, jelle? Ik had nog een klein beetje medelijden met je en wilde je deze avond zoveel mogelijk op je gemak stellen. Ik zie net dat dit niet meer hoeft.”

Scherpt beveelt de Meesteres om op mijn knieën voor Haar te gaan liggen. Ze legt Haar mooie laarzen op mijn rug en prikt met de hakken in mijn schouders.

“Zo jelle, dit lijkt Me een passendere houding voor dit gesprek. Vandaag was een vermoeiende dag en Ik was al bang mijn voetenbankje te moeten missen. Vertel eens wat meer over jezelf.”

Het daaropvolgende uur ging als in een roes voorbij. Ondanks de ongemakkelijke en vernederende positie waarin ik mij bevond, hadden W/we een gesprek dat eigenlijk niet veel afweek van een normaal eerste gesprek met een vreemde. Allerlei zaken als vrienden, werk, studie, hobby’s en sport kwamen voorbij.

Op een of andere manier was mijn spanning, ondanks of misschien wel dankzij de duidelijke machtsverhoudingen, helemaal weg en leek het alsof ik een gesprek had met een goede Vriendin. Telkens als ik echter te onbeleefd of te vrijpostig werd, kreeg ik een ferme tik van de laars van mijn Meesteres.

Na een gesprek van een uur sloeg de stemming alweer echter helemaal om. Van die vriendelijke doch strenge en intelligente Jongedame veranderde Deana in een echte Meesteres. Zonder iets te zeggen stond Ze op en liep met snelle passen het perron af. Weer kreeg ik hetzelfde wenkje om achter de Meesteres aan te lopen. Zonder op of om te kijken liep de Meesteres het station af.

Ergens tussen de puinhopen van de verbouwing hield Ze plotseling stil, keek om Haar heen en constateerde dat er inderdaad niemand was. Plotseling kreeg Haar blik een heel ander karakter.

Met duivels sadisme keek mijn Meesteres me aan. Plotseling was al mijn angst terug. Ik begreep direct dat het duidelijk niet meer gepast was om te blijven staan en zakte door mijn knieën en begon Haar laarzen te kussen.

“Goedzo, slaafje. Je bent dus niet zo dom als Ik dacht. Maar je dacht toch niet dat je er zo makkelijk onder uitkomt? Trek die kleren van je maar eens uit.”

Terwijl ik mij tot op mijn zwarte boxershort uitkleedde, trok mijn Meesteres een Spaans rietje uit Haar jas. “Zo, jelle, hoelang ken ik je nu al? Een maand of vier, geloof ik. Dat zijn ongeveer zeventien weken. Dat lijkt Me een mooi aantal om te beginnen.”

Voordat ik überhaupt bang kon worden, voelde ik al de priemende pijn op mijn schouders. Zonder een kik te geven wachtte ik de volgende af. Eenmaal bij zeventien aangekomen, bestond mijn hele leven alleen nog maar uit pijn.

“Ho eens even. Dit is niet zoals het hoort. Laten we de hele serie nog eens doen. Nu zeg je na elke slag: ‘Dank U wel, Meesteres Deana’, snap je?”

Dit was voor mij de druppel. Ik trok het niet meer en barstte in tranen uit. Uit de diepste gronden van mijn hart smeekte ik mijn Meesteres om genade.

Spottend keek Ze me aan en beval me mijn kleren weer aan te trekken. Toen ik na enkele minuten tot rust gekomen was en mijn kleren aangetrokken had, vroeg Ze of ik in staat was om de trein terug te nemen.

“Jelle, het was erg leuk om kennis met je te maken, op mijn manier. Ik heb besloten je te houden. Volgende week hoor je wel wanneer Ik je waar verwacht. En ik verwacht een verslag… ;)”