Whipping

‘…ja, Meesteres.’

Ik geniet als Mijn slaafje toegeeft dat hij een pak slaag verdiend heeft. Zijn enkels maak Ik vast aan de onderste twee zware, houten balken. De lederen banden die strak zitten, houden hem goed op zijn plek. Zijn benen zijn gespreid, net als Mijn Andreaskruis. Ik kom weer overeind en laat hem zijn armen omhoog spreiden, zodat Ik ook deze vast kan maken.

‘En waarom heb je dit verdiend, slaaf?’

‘Omdat ik stout geweest ben, Meesteres.’

‘Ja, dat ben je zeker…’ Ik klink streng, ondanks dat Ik hier plezier uit put. Ook een Meesteres mag af en toe genieten van de aframmeling die Zij uitdeelt. Ik bevestig de lederen banden strak om zijn polsen. Zo, hij kan geen kant meer op.

‘En weet je ook nog welk stouts je gedaan hebt, hm?’

Ik loop naar de muur waar enkele zwepen uit Mijn collectie hangen. Welke zal Ik nemen? De stok? De korte zweep met de dunne plak aan het einde? Misschien de zweep met de cat o’ nine tails?

Hm, nee. Ik wil snel te werk kunnen gaan. Vlugge tikken uitdelen. Korte tikken die pijnlijk aankomen. Ik kies voor de leren zweep van vijftig centimeter. Het model is basic, maar in de juiste handen…

‘Ja, Meesteres. Ik heb de boodschappen laten vallen, Meesteres.’

Ik knik, maar antwoord niet. Hij staat met zijn rug naar Me toe en is volledig naakt. Gelukkig voor Mijn slaaf dat het aangenaam warm is. En als dat het niet geweest was, dan was hij vast wel opgewarmd door Mijn outfit.

Ik draag hoge knielaarzen en hoge zwarte kousen die sierlijk afgewerkt zijn. Daarboven draag Ik een zwart slipje met een mooi donkerrood met zwart corset. Mijn boezem wordt op een elegante manier omhoog gedrukt. Om Mijn onderarmen draag ik zwarte sleeves van een zachte stof die tot net over Mijn ellebogen gaan. Ik voel Me net een jonkvrouw.

De zweep test Ik op buigzaamheid. Ik buig Mijn stukje gereedschap zover als Ik kan om en laat hem dan los. Hij zwiept hard terug. Ja, dit gaat hij voelen… Ik gniffel en loop naar Mijn slaaf toe. Ik zie hem transpireren. Hij is opgewonden. Hij weet wat er gaat komen, maar weet niet wanneer. Ik heb het element van de verrassing in handen en dat zal Ik hem laten voelen ook.

Ik blijf zeker vijf minuten doodstil. Ik neem zijn lichaam goed in Me op. Zijn rug is gespierd en zijn achterwerk mag er wezen. Ik heb hem zijn benen laten scheren. Van haar ben Ik niet zo gediend. Dan, als de tijd rijp is en Ik weet dat Mijn slaaf het niet verwacht, haal Ik uit. Het uiteinde van de zweep raakt hard zijn achterwerk. Het laat een rode striem achter.

Zijn lichaam schiet naar voren, tegen het kruis aan. Ja, deze had hij niet aan voelen komen… Een nieuwe zwiep volgt. Pets! Elke keer als Mijn zweep zijn billen raakt, is het heerlijke geluid van pijn hoorbaar. Mijn zweep die in aanraking komt met zijn lichaam. Het is het geluid van leer dat hard neerkomt op menselijk vlees. Het windt Me op. Het windt Mijn slaaf nog meer op…

Mijn slaaf houdt zich netjes in en kreunt niet eens. Precies zoals Ik het wil. Hij ondergaat zijn straf zoals het hoort en Ik ben trots op Mijn slaaf. Zal Ik hem belonen? Nee! Ik zet de gedachte snel uit Mijn hoofd. Hij heeft straf verdiend. Geen beloning! Hoe goed hij zich nu ook houdt…

‘Je bent stout geweest!’

Bij het woord “stout” raakt de zweep Mijn slaaf hard op zijn onderrug. Dit is het moment waarop Ik de eerste kreun hoor. En terecht. Het is een pijnlijke plek om zweepslagen te krijgen, maar dat is precies de reden waarom Ik het doe. Ik wens niet van Mijn slaafjes dat ze lomp zijn en Mijn spullen zomaar laten vallen.

Een tweede en derde slag volgen. Bij elke slag hoor Ik hem steeds harder kreunen. Ik weet dat hij zijn tanden op elkaar heeft geklemd om de pijn enigszins te verdragen. Een vierde slag. En een vijfde. De rode striemen blijven maar volgen. Het is als een pijnlijk kunstwerk op zijn sterke, mannelijke lichaam. Want dat is het ook. Mijn eigen kunstwerkje.

Ik ga nog een tijdje verder op deze manier. Ik werk zijn bovenrug af en ga weer naar beneden, richting zijn achterwerk en bovenbenen. Ik zorg ervoor dat Ik elk stukje van Mijn doek beklad met rode striemen. Het zou toch zonde zijn als Ik niet alle ruimte benut? Terwijl Ik bezig ben, betrap Ik Mezelf op een vrij sadistisch gelach.

Het lichaam van Mijn slaaf hangt er slap bij als Ik tevreden ben met het werk dat Ik verricht heb. Ik glimlach en inspecteer de zweep op beschadigingen. Nee, niets. Het is dan ook een kwaliteitszweep. Hij mag hooguit straks weer netjes schoongemaakt worden. Het zou Me niets verbazen als er hier en daar wat bloed op te vinden is. Een mooie taak voor Mijn slaaf…

Ik leg Mijn werktuig weg en wend Me weer tot Mijn slaaf. Speels loop Ik om hem heen en ga voor hem staan. Ik bekijk zijn gelaat en Ik zie dat hij pijn heeft. Toch kan hij Mij niet voor de gek houden. Nee. In zijn ogen is duidelijk genot zichtbaar.

Hij heeft ervan genoten. Genoten van zijn straf. Net zoals Ik heb genoten om hem te straffen. Dit is waarom hij Mijn slaaf is. We genieten van elkaar…