Ingezonden door slaaf jan
‘Ik ben geduldig genoeg geweest,’ zei mijn Meesteres, waarmee maar weer bewezen was dat Ze over een goed gevoel voor humor beschikte. Want geduld en mijn Meesteres zijn net zo onwaarschijnlijk als ik en logisch denken, dus ik bedoel maar…
Maar ik zei niets, aangezien ik nogal gehecht was aan mijn opperhuid. Dus bleef ik geknield voor Haar zitten, de ogen neergeslagen, handen op de rug. ‘Tijd,’ zei Ze resoluut, ‘voor harde maatregelen.’
‘Mijn verontsch -‘
‘Mond dicht! Heb ik je iets gevraagd?’
‘Nee, Meesteres,’ fluisterde ik gedwee.
‘Precies. Dus bespaar me je verontschuldigen, daarvoor is het te laat.’
En op dat moment ging de deur open en verschenen er twee jonge Vrouwen in politie-uniformen. Ze zagen eruit als door een (cock)ringetje te halen, maar toch raakte ik volledig in paniek. Onwillekeurig pakte ik met mijn linkerhand de laars van mijn Meesteres vast en zocht oogcontact. Maar Ze had alleen maar oog voor de agentes. ‘Neem hem maar mee,’ zei Ze kalm.
‘Meesteres! Alstublieft, nee!’
Haar kille blik sabelde me neer en op dat moment duwde een van de agentes Haar knie in mijn nek. Ik viel voorover op de zitting van de bank, terwijl de andere de handboeien om mijn polsen klikte. Ze trokken me ruw aan mijn haren omhoog en duwden me richting deur.
‘Volgende week is hij weer terug,’ hoorde ik de ene zeggen, ‘zo goed als nieuw.’
Ik opende mijn mond, maar voordat ik iets kon zeggen kreeg ik een klap in mijn gezicht. Een harde, want ik voelde de vullingen in mijn tanden op en neer gaan. ‘Mond dicht, slaaf 1613!’
Slaaf 1613? Was ik dat? Of zouden ze denken dat het mijn geboortejaar was? Ze sleurden me mee de gang in en voordat ik begreep wat er nu precies gebeurde, werd ik achterin een auto geduwd en reden we weg. De week Ardennen met mijn Meesteres, waar ik zo intens naar uitgekeken had, kon ik dus wel op mijn buik schrijven.
Ik had geen idee waar ze me naar toebrachten, want ik was in gedachten verzonken en lette niet op. Een van de vele redenen waarschijnlijk waarom ik nu in deze auto zat… De Veluwe, schat ik. Of de Betuwe. In ieder geval een strook bos waar ik geen boom herkende en waar een grijs, betonnen gebouw uit het groen opdook. Een oude bunker wellicht, of iets van de waterleiding. De auto stopte er en ik werd van de achterbank getrokken en naar binnen gebracht.
Het was er koud en naargeestig en aan het einde van de betonnen gang kreeg ik een schop onder mijn kont met de mededeling dat ik linksaf moest slaan. We naderden een helverlichte ruimte waar een Vrouw achter een bureau zat te werken. Ze keek op toen we binnenkwamen en instinctmatig sloeg ik direct mijn ogen neer. Ze was achter in de dertig, meende ik zo snel te hebben gezien, blond haar in een strakke paardenstaart en helblauwe ogen die een glas water in ijs konden veranderen.
‘Zo, wie hebben we hier?’ vroeg Ze.
Mijn ademhaling zat hoog in mijn keel en ik wist niet of Ze het tegen mij of tegen de agentes had. Ik kreeg echter een klap tegen mijn achterhoofd en begreep de hint. ‘Slaaf jan, Meesteres.’
Ik hoorde Haar smalend lachen. ‘Het zijn ook allemaal dezelfde stumpers,’ snoof Ze. Een van de agentes kwam voor me staan en ramde Haar knie plotseling met volle kracht tegen mijn ballen. Ik maakte een geluid waar een castraat nog jaloers op zou zijn geweest en sloeg dubbel. En niet van het lachen, voor zover dat nog niet duidelijk was. Ik zonk op mijn knieën, kokhalzend van de pijn.
‘Oh, in hemelsnaam! Opstaan!’ Dat deed ik, zo goed en zo kwaad het ging. ‘Wat is zijn nummer?’ vroeg Ze zuchtend aan een van de agentes.
‘Slaaf 1613, Lady,’ hoorde ik. En toen viel bij mij het kwartje.
‘Prima. Dat betekent dus 1613 zweepslagen voor het einde van de week.’ Ik keek verbijsterd op en voelde direct de ijsbloemen op mijn rug komen.
~
De Verpleegster was klein, Aziatisch en had lang, zwart haar. Ik stond naakt voor Haar, terwijl Ze een band rond mijn penis bevestigde. Ah, natuurlijk! Daarom deed mijn Meesteres vanmorgen mijn kuisheidskooi af! Tien seconden later had Ze een klein, zwart kastje in Haar hand en begon Ze aan de controls te frunniken. ‘Eens kijken,’ hoorde ik Haar zeggen, ‘of het werkt.’
Op datzelfde moment vloog er een pijnscheut door mijn penis en kwam ik los van de grond.
‘Prima,’ zei Ze. ‘Op je buik en druk je op. Twee minuten; de tijd gaat NU in.’
Ik zwoegde op en neer, zo snel als ik kon. ‘Neus tegen de grond, slaaf!’ En weer stuiterden mijn ballen van schrik op en neer. ‘Ja, Meesteres, ja, ja.’
‘Goed zo. Stop maar. Nu kniebuigingen. Hup!’
Na de kniebuigingen kwam de loopband. En de roeimachine. En al die tijd vuurde ze me aan door mijn penis te braden. Na een half uur hing ik uitgeput in de touwen, zwetend als een otter met een steenpuist in zijn gat. En die gedachte schoot nog niet door mijn hoofd toen Haar stem me weer bij de les bracht: ‘Buig je maar voorover. Benen wijd, diep ademhalen.’
Ik hoorde het knisperende geluid van plastic handschoenen en even later voelde ik Haar vingers tegen mijn kont duwen. ‘Ontspannen,’ snauwde Ze, ‘of wil je lichtgevende ballen voor de nacht!’
‘Nee Meesters,’ piepte ik, en voelde een bosje vingers mijn kont inglijden. Ik ademde zwaar en voelde mijn pik hard worden. Ik hoopte dat Ze het niet zou zien, maar die hoop bleek ijdel.
‘Kijk, kijk… Is dat lekker, slaaf?’
‘Ja, Meesteres,’ raspte ik.
‘Een smeerpijp ben je,’ zei Ze koel en trok zich terug. Ik had heel even het gevoel dat mijn darmen mee zouden komen, maar dat bleek toch niet het geval.
‘Ga in de douche staan,’ gebood Ze.
Ik ging de doucheruimte binnen en draaide me om. Op datzelfde moment werd ik bijna achterwaarts geblazen door de bikkelhard straal uit de waterslang. Het water was ijskoud en ik jodelde op en neer, snakkend naar adem.
~
In de piepkleine ruimte stond een klein houten tafeltje met daarop een lamp en twee houten stoelen. Op een van de stoelen zat ik, vastgebonden en wel. Voor het zandstralen had de Verpleegster de penisband afgedaan, maar nu zat hij er weer en dat alleen bezorgde me kippenvel. Dat werd nog behoorlijk erger toen de blonde Lady met de diepvriesogen binnenstapte, de lamp aanknipte en de lichtbundel vol in mijn gezicht scheen.
‘Nummer!’ sneerde Ze.
‘Slaaf 1613, Lady!’ riep ik.
Ik hoorde Haar grinniken. ‘We kunnen het dus wel… als we maar willen.’
‘Ja, Lady!’ riep ik weer. Mijn penis ontplofte en ditmaal was het geen pijnscheut, maar een lange, eindeloze reeks scheuten.
‘Ik geloof niet…’ zei Ze langzaam, terwijl Haar vinger blijkbaar op de knop bleef rusten, ‘…dat ik een vraag heb gesteld. Dus als ik niets vraag, wil ik geen enkel geluid horen. Geen enkel.’
Mijn gillen stopte toen de scheurende scheuten ineens afnamen. Oh, ik was zo dankbaar dat Ze niet stotterde, want anders was ik nu een eunuch geweest.
‘Ben ik heel duidelijk, slaaf 1613?’ vroeg Ze dreigend.
‘Ja Lady, ja, ja ja.’
‘Dat dacht ik al. Goed, je Meesteres heeft ons een lijst met gebreken gegeven. Ik zal ze een voor een opnoemen en ik wil van jou horen of je denkt schuldig of onschuldig te zijn.’
Er viel een stilte en ik begon inwendig al te jammeren. Maar ik had geen vraagteken gehoord. Of toch wel? Ik beet op mijn lip en zweeg.
‘Punt 1: regelmatig te laat komen. Schuldig of onschuldig?’
‘Schuldig, Lady.’
‘Keurig. Twee: het regelmatig geven van gevatte antwoorden, ook als daar geen enkele aanleiding toe is.’
Dat was absoluut onjuist! ‘Schuldig, Lady,’ piepte ik, terwijl de rook langzaam van mijn penis opsteeg.
‘Heel goed. Drie: snurken.’ Ik keek even op, verbaasd en zelfs met sporen van een glimlach.
De pijn jakkerde door mijn penis. Toen Ze uiteindelijk de knop losliet, drupte het kwijl langs mijn kin naar beneden. Ze stond op en kwam in het licht staan. Ze pakte mijn tepels tussen duim en wijsvinger en kneep. En draaide.
‘Slaaf 1613, als ik nog eenmaal die spottende lach zie, zal ik me hoogstpersoonlijk met je gaan bemoeien. En geloof me…dat wil je niet.’
‘Ah Lady, ah, ja, ja, mijn excuses, mijn excuses!’
Ze liet los en sloeg toe. Haar hand knalde tegen mijn linkerwang en vervolgens tegen mijn rechter. ‘Ik waarschuw je niet nog een keer,’ beet Ze me toe.
Ik verklaarde me vervolgens op alle zestien punten schuldig, gedwee en zo mak als een lam. De lamp ging uit en ik zag Haar hoofdschuddend en vol ongeloof naar de lijst kijken.
‘Op alle punten schuldig,’ murmelde Ze, ‘dat is zeer ernstig. Dat betekent straf, vernedering, dwangarbeid en therapie.’
Ik zat op mijn stoel genageld (nou ja, gebonden eigenlijk) en ik besefte dat ik wat vaker de vermoorde onschuld had moeten uithangen.
‘Goed,’ vervolgde Ze, ‘je hebt onze Verpleegster al ontmoet. Dat is Meesteres Sasha en Zij is je coach gedurende de week. Heb je vragen, slaaf?’
‘Nee Lady,’ antwoordde ik zacht.
‘Zelfs geen vragen,’ grinnikte Ze. ‘Een vent met ballen, wie had dat gedacht?’ Ik keek neer op mijn verschrompelde en verschroeide zak en vroeg me af welke ballen Ze bedoelde…
Ben jij benieuwd hoe dit verder gaat? Lees dan snel Het Correctie Instituut (2)!