Ingezonden door Kitten Jolanda
Een klop op de deur van haar kantoor doet Mara opkijken van haar werk. ‘Binnen!’ roept ze.
De deur gaat open en Emile stapt het kantoor binnen. ‘Hee, chef,’ zegt hij. ‘Ik heb hier de aanpak voor het komende project. Kan ik het even met je doorspreken?’
‘Natuurlijk. Ga zitten.’
Emile ploft neer in een stoel tegenover Mara en schuift een blad papier naar haar toe. Ze leest het vluchtig door. En dan nog een keer, maar dan grondiger. Uiteindelijk legt ze het papier weer op haar bureau.
‘Dit meen je niet,’ zegt ze hoofdschuddend. ‘Zoveel uren. Dat krijgen we er nooit door bij de directie. Daarnaast wil je weer veel te veel mensen in je team.’ Ze werpt nog een blik op het papier. ‘Ik zie dat je ook Eline wilt hebben. Dat kan niet en dat weet je zelf ook wel.’ Ze schuift het papier richting Emile. ‘Dit voldoet niet. Pas het aan en we praten er weer over.’
Emile doet geen enkele poging het papier op te pakken. Met zijn armen over elkaar kijkt hij Mara boos aan. ‘Het is altijd hetzelfde! Je wilt kwaliteit, maar ik mag geen uren maken. Ik mag zelfs niet eens onze beste analist in mijn team opnemen! Zo kan ik toch niet werken?’
‘Natuurlijk wel. Er zijn genoeg anderen die net zo goed zijn. Keus genoeg. En wat de uren betreft, je weet dat je de uren altijd volledig opgebruikt, hoeveel ik je ook toesta.’
‘Mara, die anderen zijn lang niet zo goed als Eline. Dat weet je dondersgoed! Ik wil haar! Zo niet, dan verdubbel ik het aantal uren.’
Boos kijken ze elkaar aan.
‘Eline is geen optie!’ snauwt Mara. ‘Dat heb je zelf op je geweten! Je had je handen thuis moeten laten!’
Mara ziet Emile rood aanlopen, maar ze neemt haar woorden niet terug. Het moet maar eens gezegd worden. Het hele bedrijf weet toch al dat Eline over hem heeft geklaagd bij de directie. Zelfs zijn eigen medewerkers weten het, al durft niemand het hem in het gezicht te zeggen.
‘Je moet maar eens gaan,’ zegt ze resoluut. Ze loopt naar de deur en houdt die voor hem open. Emile staat woest op en stampt langs haar heen de deur uit. Als hij zich omdraait en wat wil zeggen, smijt ze de deur zo hard voor zijn neus dicht dat het glas rammelt.
Met een ruk draait ze hem haar rug toe, maar door de snelheid van haar beweging waait haar korte rok omhoog. Snel trekt ze die weer naar beneden, hopend dat Emile niets gezien heeft. Ze loopt zonder om te kijken naar haar bureau.
Achter haar gaat de deur weer langzaam open en dicht. Mara draait zich om en ziet hoe Emile het scherm voor het raam laat zakken. Ze slikt. Hij heeft het gezien! Met een grijns op zijn gezicht loopt hij naar haar toe. Ze probeert hem hooghartig aan te kijken, maar ze kan haar angst niet helemaal verbergen.
‘Wat heb jij een mooi slipje aan,’ zegt hij liefjes.
Mara voelt zich rood worden. Ze wil wat zeggen, maar haar keel zit dicht. Dat juist hij haar geheim heeft ontdekt! Ze verstijft als Emile de zijkanten van haar rokje pakt en met een ruk omhoogtrekt. Hij zakt door z’n knieën om beter te kunnen kijken. Goedkeurend knikt hij. ‘Een echte My-Steel kuisheidsgordel. Functioneel en ook nog eens mooi.’
Met zijn vingers volgt hij de randen, van voor naar achteren. ‘Hij zit ook perfect. Degene die je dit laat dragen heeft smaak!’ Vragend kijkt hij naar haar op. ‘Wie is het?’
Mara schudt zwijgend haar hoofd. Ze verwacht dat hij kwaad zal worden, maar als hij overeind komt lacht hij alleen maar. ‘Wil je het niet vertellen?’ vraagt hij.
Weer schudt Mara haar hoofd.
Z’n handen glijden onder haar rokje, over haar heupen naar haar billen. ‘Weet je zeker dat je het niet wilt vertellen?’
Mara buigt haar hoofd en zegt niets. Z’n vingertoppen glijden verder, over het schild heen naar de opening bij haar kontje.
‘Hee, wat is dat? Interessant…’
Mara slikt en wil protesteren, maar ze krijgt geen kans. Emile draait haar ruw om en duwt haar voorover over het bureau heen. Haar rokje trekt hij nog verder omhoog. Zijn andere hand streelt even over haar billen, maar glijdt al snel weer naar de opening. Emile maakt een afkeurend geluid.
‘Dat is dan weer jammer. Zo’n mooi setje en dan een losse plug in je kontje. Waarom?’ Als er geen antwoord komt, pakt hij een handvol haren en rukt haar hoofd achterover. ‘Ik vroeg je wat, slet!’ bijt hij haar toe.
Mara slikt en zegt schor: ‘Ik moet naar de wc kunnen.’
Nog steeds houdt hij haar haren vast en beweegt ondertussen de plug een beetje in en uit. ‘Naar de wc. Hm. Hoelang draag je deze al?’
Dit keer antwoordt Mara wel direct. ‘Vier dagen. En ik moet er nog twee.’
Lachend laat Emile haar haren los. Hij gaat tegen haar aan staan en houdt haar vast terwijl hij de plug langzaam uit haar trekt. Met een plof belandt deze in de prullenbak. Dan klinkt het geluid van een rits en gerommel met kleren…
Kan Mara nog onder deze vernedering uitkomen? Lees snel verder: Kuisheidsgordel op het werk (2)!