Dit verhaal is ingezonden door Kitten Jolanda.
Nauwelijks heb ik de voordeur achter me gesloten of ze staat al naast me. Elke keer schik ik er toch weer van.
“Hee, grote zus,” zegt ze vrolijk, “Fijn dat je weer thuis bent. Ik heb je gemist!”
Ik antwoord niet, maar dat lijkt haar niet te deren. Opgewekt pakt ze mijn hand vast en leidt me de woonkamer in. We lijken erg op elkaar. Qua uiterlijk dan. Ze is twee jaar jonger dan ik en een halve kop kleiner, maar ze heeft hetzelfde blonde haar en dezelfde donkere ogen. Toen ze bij mij op school kwam wist iedereen meteen dat het een zus van mij moest zijn.
Bij de tweezitsbank blijft ze staan. “Ga daar maar zitten. Ik kom zo bij je, goed?” En weg is ze alweer. Lees verder