Met een sigaret in mijn linkerhand en de lijn in mijn rechter laat ik mijn hondje Tony uit. Met mijn hoge hakken loop ik door het park en trek veel aandacht. Mensen kijken naar mij en mijn hondje en dat doet me deugd. Ook Tony lijkt er plezier in te hebben.
Ik neem plaats naast een lange meneer die op een bankje zijn krantje zit te lezen. Hij heeft zijn benen over elkaar geslagen en de man draagt een net pak. Zijn ogen worden volledig verduisterd door een zonnebril. Vreemd type, denk ik bij mezelf, maar zulke mensen heb je nu eenmaal.
Tony begint aan de leren schoenen van de man te snuffelen en even voel ik de drang om te gaan gniffelen. Ik houd mezelf in en als de man opkijkt, glimlach ik vriendelijk naar hem.
‘Aparte outfit voor een hond…’ merkt de meneer droog op en lijkt even spottend naar Tony te kijken. Ik volg de blik van de man en neem de door mij gekozen outfit nog eens goed in me op. Tony’s leren body bestaat slechts uit riempjes en kettingen. Niet verkeerd, toch?
De man wendt zich weer tot zijn krantje en even vraag ik me af waarom hij Tony zo bekritiseerde. Wie denkt hij wel niet dat hij is? Waar haalt hij het lef vandaan? Ik besluit het er maar bij te laten zitten en geef een flinke ruk aan de riem, die strak om Tony’s nek zit.
‘Kom, we gaan!’ blaf ik naar mijn hond en met een flinke looppas ga ik op huis aan. Tony kan me nog maar net bijbenen. Wanneer hij niet snel genoeg is, geef ik een nieuwe ruk aan de lijn. Dat zal hem leren.
Eenmaal thuis stuur ik Tony naar de woonkamer.
‘Maak maar eens wat te eten voor me klaar,’ commandeer ik hem en kijk hem bestraffend aan. ‘Ik had je opgedragen om een hond te zijn, niet om te snuffelen!’
‘Ja, Meesteres.’
‘Sinds wanneer kunnen honden praten?’ vraag ik ijzig en loop op hem af. Ik sla Tony in het gezicht en kijk streng op hem neer. Wat is hij brutaal vandaag! ‘Schiet op! Kook!’
Tony gehoorzaamt direct en komt overeind om zijn werk te doen. Als chef-kok weet mijn hondje precies wat mijn smaak prikkelt en geduldig wacht ik op de bank af.
Als het eindelijk zover is, commandeer ik Tony om op handen en knieën te gaan zitten. Mijn bord en drankje plaats ik op zijn rug, waardoor mijn hondje als tafel dient.
‘Goedzo…’ complimenteer ik hem. ‘En stil blijven zitten!’
De maaltijd smaakt overheerlijk en Tony heeft duidelijk punten gescoord. Misschien zal ik het hem dan toch maar vergeven, alle fouten die hij die dag gemaakt had. Met de punt van mijn laars streel ik over zijn buik, richting zijn kruis. Ook al zijn de gevoelige delen bedekt met een leren lap, toch kan ik aan de omvang zien dat mijn hondje een erectie krijgt.
‘Smerig beest!’ Ik kom overeind, ruim zelf de tafel af en loop naar mijn kamer, waar ik latex handschoenen uit de kast haal. De zwarte dingen zitten strak om mijn vingers en reiken tot aan mijn ellebogen. Zo hoef ik mijn handen tenminste niet vuil te maken…
Eenmaal bij Tony aangekomen, kijk ik minderwaardig op hem neer. Wat een zielig zooitje, denk ik bij mezelf. Chef-kok in het leven, maar hier dient hij als zielig huisdier en meubelstuk waar je niet meer kwijt op kunt dan je avondeten. Belachelijk.
Ik ga weer op de bank zitten en streel met mijn hand over Tony’s rug. Hij weet verdomde goed dat hij beter geen geluid kan maken en daar houdt hij zich wijselijk aan.
Mijn hand streelt richting zijn billen en kort glijd ik met mijn middelvinger over zijn anus. Ik zie dat hij moeite moet doen om zich te beheersen en dat doet me weer enigszins goed. Toch is Tony die dag stout geweest en daar moet hij voor boeten.
Mijn hand glijdt richting Tony’s edele delen en behendig ontdoe ik hem van zijn leren onderstuk. Direct floept zijn balzak eruit en dat is precies wat ik nodig heb.
Terwijl ik hem kort opwind met enkele strelingen tot mijn zielige hond een erectie heeft, neem ik zijn balzak zachtjes vast in mijn hand. Ik begin deze langzaam fijn te knijpen, tot hij het uitschreeuwt van de pijn.
‘Uh!’ waarschuw ik hem streng en ik zie hoe Tony zijn tanden op elkaar bijt om de pijn te verbijten. Langzaam begint mijn tafel in elkaar te zakken, tot het meubelstuk ingeklapt op de grond ligt.
‘Zielig…’ Ik lach kort om deze vertoning, kom overeind en loop naar de keuken waar ik een bakje met hondenvoer klaarmaak.
‘Hier, je bent braaf geweest. Eet dit maar op!’ commandeer ik terwijl ik het bakje voor zijn neus zet. Tony begint braaf te eten, als de hond die hij is.