De speelbox

Ik zit op mijn achterste en kijk tussen de spijlen van de speelbox door de huiskamer in. De televisie staat aan en mijn Meesteres ligt uitgebreid op de bank. Op tafel staat een glas wijn en aan het gegniffel van mijn Meesteres te horen, is ze aan het genieten.

Mijn Meesteres neemt een slok van haar drankje en op het moment dat ze naar mij kijkt, lach ik naar haar. Ik sla met platte hand op mijn eigen ontblote bovenlijf en begin harder te lachen.

‘Wat is er dan?’ vraagt mijn Meesteres op moederlijke toon. Ze kijkt me stralend aan en ik geniet van de aandacht die ze voor mij heeft. Ik ben belangrijker dan de televisie.

Met mijn handen graai ik naar de rand van de speelbox en trek ik me voorzichtig half overeind, zodat ik op mijn knieën kom te zitten. Ik kijk naast me en neem mijn knuffel in mijn handen.

‘Komt mama spelen?’

‘Nu even niet, liefje…’ Mijn Meesteres wendt zich weer tot de televisie en zet haar glas wijn weer terug op de tafel. De aandacht is weg. Mijn moment is verdwenen. Van mijn Meesteres kijk ik naar mijn pluizige vriendje. Het is een beer, maar ook hij kan me niet troosten. Mijn onderlip begint te trillen en niet veel later barst ik in huilen uit. Ik merk dat mijn Meesteres me vervelend vindt.

Mijn Meesteres schudt enigszins geërgerd haar hoofd en besluit om toch maar overeind te komen. Ze draagt een kleurrijke kimono.

In spanning kijk ik toe hoe ze met kleine stappen op me af komt lopen. De wijn heeft duidelijk effect.

‘Wat is er dan, kindje van me?’

Mijn Meesteres buigt naar me toe en trekt me onder mijn oksels overeind. Ik kijk in haar ogen en ik zie de liefde die ze voor me heeft. Dit doet mijn tranen verdwijnen.

‘Wat is er op televisie?’ vraag ik onschuldig.

‘Niets voor kleine kinderen, liefje.’ Mijn Meesteres glimlacht en geeft een kneepje in mijn wang. Wanneer ze echter naar de luier kijkt die ik draag, rolt ze kort met haar ogen. Ik begin me schuldig te voelen want ik weet dat ze het ontdekt heeft.

‘Ohhh, heb je weer geplast?’ Een diepe zucht volgt en ik zie dat ze geforceerd glimlacht om een nieuwe huilbui te voorkomen. Ik voel me kwetsbaar.

‘Sorry, mama…’

‘Geeft niets, lieverd.’

Mijn Meesteres opent het deurtje van de speelbox en laat me naar buiten kruipen. De vloerbedekking voelt zacht aan en ik gniffel door het lekkere gevoel aan mijn blote knieën.

‘Je weet waar de badkamer is…’

Behendig kruip ik de trap op tot ik bij de enorme deur van de badkamer uitkom. Ik wacht op mijn Meesteres en als ze er eindelijk is, opent ze de deur.

In de badkamer spreidt ze een handdoek uit op de grond. Ze gebaart me te gaan liggen en als het kleine kindje dat ik ben, doe ik wat ze zegt.

‘Eens eventjes zien hoe erg het is…’

Mijn Meesteres maakt de luier voorzichtig bij mijn heupen los. Alsof ze het al jaren doet, opent ze mijn luier zo dat ze in een vluchtige blik direct waar kan nemen wat er precies gebeurd is.

‘Gelukkig is het alleen een plasje…’

Ik voel me nog altijd schuldig, maar omdat mijn Meesteres zo zachtaardig is, vermindert het met de minuut. Wanneer ze me kort kietelt, verschijnt er zelfs een lach op mijn gezicht.

‘Nu eventjes stil blijven liggen, ja?’

Ik knik en ik kijk toe terwijl mijn Meesteres de luier van me afneemt. Met een nat washandje maakt ze mijn edele delen zo goed mogelijk schoon. Vervolgens neemt ze uit het kastje naast haar een nieuwe luier en gebaart me omhoog te wippen met mijn heupen.

Ze schuift de enorme luier onder mijn achterste en maakt deze behendig vast om mijn middel. Ik voel me weer schoon en bovendien opgelucht. Ik ben verschoond en nu kan ik weer vol plezier verder spelen met mijn beertjes en andere speelgoed in de speelbox.

Samen met mijn Meesteres ga ik weer naar beneden. Stiekem hoop ik op meer van zulke moederlijke vertroetelingen. Als een echte infantilist kan ik hier geen genoegen van krijgen. Gelukkig is de avond nog jong…