Mark was tevreden met hoe hij eruitzag en dat kwam natuurlijk voor een groot deel doordat hij het nodige aan sport deed en een actief leven leidde. Verder was hij een respectabele één meter vijfentachtig lang, had een redelijk atletische bouw en beschikte hij – althans, volgens een van zijn exen – over mooie bruine ogen die een meisje konden laten wegsmelten. Ondanks die pluspunten lukte het maar niet om een relatie te krijgen en natuurlijk wist hij ook wel waarom…
Hij was nu dertig jaar oud, maar al vanaf heel jong viel hij als een blok voor vrouwen die kleding van wol of mohair droegen. Het probleem was dat weinig vrouwen – met name natuurlijk jongere vrouwen – wol droegen, tenzij het hartje winter was en erg koud. Dat was een belangrijke reden waarom Mark de winter en in mindere mate de herfst uitdagende seizoenen vond.
Als hij al die heerlijke vrouwen rond zag lopen met wollen mutsen, sjaals, truien en soms zelfs een wollen jurkje, wilde hij ze wel allemaal tegelijk tegen zijn naakte lichaam drukken. Die gedachte wond hem zo op dat hij soms midden op straat een erectie voelde opkomen. Dan wendde hij zijn blik haastig af, omdat hij het belachelijke idee had dat de vrouw die zijn belangstelling gewekt had kon zien hoe zijn geslachtsdeel eraan toe was.
Zeker, hij had al wel een paar relaties achter de rug. Als hij tijdens zo’n relatie echter verlegen probeerde om zijn voorkeuren mee te nemen in het liefdesspel, veranderden zijn partners al gauw in exen. Soms bloedde de relatie langzaam droog, maar vaak ook eindigde het met een knallende ruzie waarbij hij woorden als “pervers” naar zijn hoofd geslingerd kreeg. Mark verlangde zo verschrikkelijk naar iemand die zijn gevoelens kon delen…
Braderie
Als er in de herfst weer allerlei braderieën losbarstten in verschillende wijken van de stad, liep hij die altijd af. Hoewel hij bijna nooit iets kocht, genoot hij van de gezellige drukte en natuurlijk van de mogelijkheid om vrouwen te zien rondlopen die wol droegen.
Hij voelde zich soms een voyeur als hij een glimpje opving van een roomblanke hals die omzoomd werd door een schitterende sjaal van mohair. Mark stelde zich dan voor hoe het zou zijn als hij dat meisje tegen zich aan mocht drukken terwijl de sjaal kriebelde op zijn naakte huid. Dan ontstond er direct beroering in zijn kruis en moest hij weer schuw om zich heen kijken om te zien of niemand wat in de gaten had.
Bij een van die gelegenheden had Mark net een portie saté gekocht en was hij bijna door zijn eerste stokje heen toen hij als aan de grond genageld bleef staan. Even verderop doemde een soort visioen van wol op. Het was een kraampje met allerlei handgemaakte wollen kledingstukken, maar ook met gebreide poppen, theemutsen, dekjes voor honden, enzovoorts. Werkelijk te veel om op te noemen. Het leek wel een orgie van wol en mohair…
Achter het stalletje stond het mooiste wezen dat Mark ooit gezien had. Ze had lange, vuurrode krullen die omlijst werden door een zwierige, gebreide baret met een paarsachtig blauwe kleur die perfect afgestemd was op de tint van haar rode haren. Daarbij droeg ze een lange, gebreide jas die tot op haar enkels viel, maar toch ook een geraffineerd stukje van haar decolleté toonde en dat decolleté mocht er zeker wezen! Op een stoel naast haar lag een lange sjaal die ze blijkbaar net had afgedaan en die een perfecte kleurencombinatie vormde met de baret en de jas.
Of het nou kwam door het sateetje of door het goddelijke wezen, maar Mark moest bijna kwijlen. Schoorvoetend stapte hij op de kraam af en keek naar al het heerlijks dat er uitgestald lag en stiekem ook naar de eigenaresse die hem met belangstellende en toch ook moederlijke ogen opnam.
Als in trance gleed Marks rechterhand over de uitgestalde spullen en hij genoot van het heerlijke gevoel dat de aanrakingen bij hem opriepen. Op dat ogenblik wilde hij het liefst de hele kraam leegkopen en al die kledingstukken een voor een uitproberen op het volmaakte lichaam van de eigenaresse en op dat van hemzelf.
“Als je zolang blijft staan, moet je wel tol betalen,” zei de wolgodin terwijl de pretrimpeltjes om haar goed gevormde lippen zich verdiepten. “Maar voorlopig is een sateetje wel voldoende, lijkt me.”
Een beetje schutterig hield Mark haar het bakje met sateetjes voor dat hij nog steeds in zijn linkerhand hield. Op een vreemde manier voelde Mark zich bij haar meer op zijn gemak dan bij welke andere vrouw ook die hij ooit ontmoet had.
Met lange, sensuele halen likte ze met haar roze tongetje de satésaus van het stokje, zodat Mark bijna ontplofte. Met hagelwitte tanden trok ze het ene stukje vlees na het andere van het stokje en kauwde er genietend op. Mark bleef als gebiologeerd kijken totdat ze met een zucht van genot het lege stokje in een afvalbak dumpte.
“Dat was een heerlijk sateetje,” zei ze waarderend en leunde even met beide handen op de toonbankplanken van het stalletje. Hierdoor kreeg Mark een nog wat betere inkijk. Hij had het bijna niet meer toen hij ook een wollen jurk ontdekte. Onwillekeurig ontsnapte er een zucht van verlangen die met een geamuseerd lachje werd ontvangen.
“Zo te zien houd jij wel van wollen kleding, is het niet?” vroeg ze met een wetend lachje en een wat hese, sensuele stem. Toen Mark ondanks zijn natuurlijke verlegenheid losbarstte in een heel verhaal, hief ze een sussende, maar tegelijk gebiedende hand op. “Bij mij thuis ligt een hele collectie wollen en mohair spullen voor mannen en daar zitten heel speciale modelletjes bij,” zei ze met een ondeugend knipoogje terwijl ze hem een visitekaartje toe stak. Met een stem die geen tegenspraak duldde besloot ze met: “Ik heet Sonya en ik verwacht je vanavond rond een uur of acht.”
Luilekkerland
Mark kon bijna niet wachten tot het afgesproken tijdstip. Het aantal keren dat hij de stadsplattegrond raadpleegde om er maar zeker van te zijn dat hij Sonya’s huis niet zou missen, was ontelbaar. In feite was dat belachelijk, want hoeveel tijd had hij nou helemaal doorgebracht bij haar wolkraampje? Hoogstens een kwartier? Toch voelde het allemaal heel natuurlijk aan en hij durfde zelfs een heel klein beetje hoop te koesteren op iets wat misschien verder zou gaan dan een vluchtig contact…
Benieuwd naar de afspraak tussen Mark en zijn Wolgodin? Lees snel het vervolg op dit verhaal: De wol fetisjist (2)!