Een potje met vet

Ik schrik op als de bel gaat en kijk op de klok. Tegen achten. Het kan nog een collectant zijn, maar ik ben bang van niet. Toch sta ik snel op. Ze houdt niet van wachten. Bij de hoge spiegel in de gang controleer ik of ik er goed uitzie. Ze kan zo kritisch zijn! Dan open ik de deur. Helaas, geen collectant. Lara duwt me achteruit de gang in en sluit de deur achter haar. Ze weet dat het niet nodig is, maar ze wil toch elke keer weer laten merken dat zij de leiding heeft.

“Hee, schatje,” zegt ze vrolijk, terwijl ze me haar jas toewerpt. “Je ziet er goed uit.”

Ik vang de jas en hang hem netjes aan een hangertje in de kleine garderobe. “Dank je. Jij ook.”

“Laat me je even goed bekijken.” Ze pakt mijn pols en draait die pijnlijk naar buiten, zodat ik gedwongen wordt opzij te buigen. Ze was altijd al sterker dan ik, maar nu heb ik helemaal geen kans tegen haar. Zelfs met twee handen zou ik me nog niet kunnen bevrijden uit haar greep. Niet dat ik dat zou proberen. Elke poging om haar tegen te werken is voor haar reden om me nog meer te laten voelen hoe sterk zij is, en hoe zwak ik ben. Terwijl ze me in de ongemakkelijke houding vasthoudt, inspecteert ze me zorgvuldig. Af en toe draait ze mijn lichaam aan mijn pols een andere kant op, altijd even ongemakkelijk en even pijnlijk. Als ze tevreden is, laat ze me los en doet een stapje naar achteren. Ik schik mijn kleding die door het bewegen wat in de war is geraakt. Dan kijk ik naar haar. Ze is een kleiner dan ik, maar stevig gebouwd. Zoals ze daar staat, met haar ene hand op haar heup en de andere naar me uitgestrekt, lijkt ze een stuk groter.

“Kom op, Amy,” zegt ze ongeduldig. “Je ziet er mooi genoeg uit.”

Ik vind het niet erg prettig als ze mijn naam uitspreekt. Vol spot en minachting. Met een zucht knoop ik mijn blouse los. Het hemdje dat ik eronder draag trek ik helemaal omhoog, zodat mijn borsten bloot komen. Een bh heb ik al tijden niet meer gedragen. Dat staat ze me niet toe. Maar dat is in niets te vergelijken met de vernedering die ze me nu laat ondergaan. Ik doe een stapje naar haar toe en leg mijn linkerborst in haar uitgestoken hand. Mijn borsten zijn mijn trots. Ze zijn niet te groot, niet te klein, en mooi rond en stevig. Lara is er altijd jaloers op geweest, ook toen we nog getrouwd waren. Haar eigen borsten zijn helemaal niet lelijk, maar vergeleken met die van mij inderdaad minder mooi. Vandaar dat ze het liefst mijn borsten gebruikt om me te vernederen. Ze vindt het heerlijk om me ze aan haar te laten geven, terwijl ik weet wat ze er allemaal mee kan doen.

Lara kijkt me strak aan terwijl ze mijn borst in haar hand weegt. Ik sla mijn ogen neer. Tegen haar blik heb ik ook nooit op gekund. Haar vingers glijden over de zachte huid heen, strelend, af en toe een kneepje. Onbewust sluit ik mijn ogen als ze mijn tepel bereikt. Nu zal het gaan gebeuren. Maar ze streelt langzaam verder. Pas na een tijdje durf ik te kijken en zie tot mijn schrik dat ze ook haar andere hand heeft uitgestoken. Ik haast me om mijn andere borst in die hand te leggen. Hoelang heb ik haar laten wachten? Hoelang het ook is, ik zal ervoor boeten. Zodra ik mijn borst heb overgedragen, grijpt ze mijn beide tepels en knijpt er hard in. Oh, dit doet zo zeer! Met alle macht klem ik mijn tanden op elkaar om niet te gaan gillen. Op gillen staat een nog veel zwaardere straf.

Terwijl ze blijft knijpen, trekt ze mijn borsten alle kanten op. Links, rechts, soms samen maar vaker tegen elkaar in. Mijn lichaam kan het kan het niet meer volgen en beweegt schokkend heen en weer. Het ziet er belachelijk uit. Het kost me al mijn zelfbeheersing om mijn armen langs mijn lichaam te laten hangen. Wanneer ze me eindelijk loslaat, stromen de tranen me over de wangen. Snikkend val ik op mijn knieën voor haar, mijn handen beschermend om mijn arme borsten.

Onaangedaan stapt ze langs me heen. Tijdens het passeren grijpt ze mijn paardenstaart en trekt me mee. Snel kruip ik met haar mee, de kamer in. Ze draagt verrassend genoeg geen naaldhakken. Dat is een hele opluchting. Zoals gebruikelijk laat ze zich zakken in de gemakkelijke stoel voor de tv. Ik weet mijn plaats ook. Achter de stoel rol ik me op mijn rug en schuif dan onder de stoel door naar voren, tot mijn bovenlichaam tot aan mijn navel onder de stoel vandaan steekt, tussen haar gespreide benen in. Als ik goed lig neem ik voorzichtig haar ene voet op en plaats deze op mijn borst, de hak op mijn tepel. Daarna volgt de andere voet. De zool van deze schoenen zijn wat ruwer dan ze normaal draagt, maar de bredere hak voelt heel wat beter op mijn tepels. Niet dat het nu zo prettig is. Na de afstraffing in de gang zijn mijn tepels heel gevoelig geworden. Het bewegen van haar voeten voelt als een rasp op de pijnlijke plekken. Mijn armen schuif ik weer onder de stoel. Die heb ik niet meer nodig. Mijn ogen sluit ik. Ze wil niet dat ik onder haar rok zou kijken. Alsof ik daaraan denk! Ik kreun zacht als Lara voorover buigt om de afstandsbediening te pakken, waardoor er even meer druk op mijn borsten komt. Gelukkig duurt het niet lang.

Nu volgt het lange wachten. Ze zapt op haar gemak langs de kanalen op zoek naar iets interessants. Op basis van het geluid probeer ik een beetje volgen wat er te zien is. Het zijn de kleine spelletjes die ik gebruik om de tijd door te komen. Als ze een leuke film weet te vinden dan lig ik hier nog wel een uur of twee. Ik prijs me elke keer gelukkig dat ik bij het betrekken van dit appartement voor hoogpolig tapijt heb gekozen. Daardoor is het nog een beetje vol te houden. Comfortabel is het natuurlijk niet. Daar zorgt Lara wel voor. Vandaag is er blijkbaar niets te zien op de tv. Ik hoor haar steeds sneller zappen, zuchtend van ergernis.

Met een klik gaat de tv uit. Opeens is het heel stil in huis. Weer voel ik de druk toenemen als ze voorover buigt om de afstandbediening op de tafel te leggen. Maar dit keer neemt de druk niet af. Wat doet ze? Met een klapje in mijn gezicht maakt ze me duidelijk dat ik mijn ogen moet openen. Ik kijk op in haar grijnzende gezicht. Ik kan een rilling niet onderdrukken. Terwijl ze me aankijkt, laat ze zich van de stoel glijden, zodat ze met haar volle gewicht op me hurkt. Oh, dit is zwaar! Mijn borsten worden verpletterd en mijn longen moeten vechten om aan lucht te komen. Terwijl ze zich aan de rand van de tafel in evenwicht houdt, lacht Lara om mijn zwoegen en mijn pijn. Met veel moeite krijg ik mijn ademhaling weer een beetje onder controle. Kleine teugjes, heel oppervlakkig.

De pijn is minder makkelijk onder controle te krijgen. Ze is niet heel zwaar, maar op dit moment voelt het alsof ze evenveel weegt als het hele appartement! Af en toe wipt ze even omhoog om zich dan weer hard te laten zakken. Elke keer ontsnapt me een lange kreun van mijn pijn, wat haar laat giechelen van pret. Maar het is nog niet genoeg voor haar. Met een hand op de tafel gaat ze voorzichtig staan. Ze torent hoog boven me uit, met haar hele gewicht op haar hakken. Ik begrijp nu dat dit allemaal gepland is. Haar naaldhakken zouden zo door mijn huid heen zijn gegaan, maar deze bredere hakken niet. Maar ze doen me meer pijn dan de naaldhakken me ooit hebben gedaan! Voorzichtig brengt Lara haar gewicht over op haar rechtervoet, en dan weer naar haar linker. Om en om. Om mijn vernedering compleet te maken neuriet ze het bekende ‘potje met vet’, terwijl ze mijn borsten op het ritme verplettert. Pas na het tiende couplet stapt ze van me af. Ik kan allang niets anders meer dan huilen.

Ze bukt en trekt me aan mijn haren onder de stoel vandaan. Mijn tranen hebben geen enkele invloed op haar. Ze sleurt me overeind totdat ik op mijn knieën voor haar zit. Op haar gemak gaat ze weer op de stoel zitten, met haar benen over elkaar. Ik kijk omlaag naar mijn geteisterde borsten. Ze waren zo mooi, maar moet je ze nu eens zien.

“Dat was leuk, toch?” vraagt ze liefjes.

Ik knik. Als ik iets anders zou doen, dan zou ze me vast weer neerleggen om het nog eens over te doen. Ik ken haar. Ik ken haar grondige afkeer van wat ik ben. Een harde schop tegen mijn linkerborst doet me ineenkrimpen.

“Antwoord, Amy!” snauwt ze me toe.

“Ja, Lara, het was leuk. Erg leuk,” stamel ik.

“Mooi. Dan doen we het vaker.” Ze lacht als ik kreun. “Tijd voor het afscheid.”

Dit is het ritueel dat elke keer terugkomt. Haar manier om haar minachting voor mij duidelijk te maken. Het enige waarbij ik tijdens ons huwelijk tegen haar in ben gegaan en heb volgehouden. Niet dat ze me nog wilde nadat ze het ontdekt had, trouwens. Langzaam trek ik mijn rok omhoog. Slipjes zijn ook al tijden verboden. De punt van haar schoen glijdt langs mijn been naar boven, naar mijn ontblote kruis. Ze prikt in mijn zak met steeds kleiner wordende balletjes, en speelt even met mijn piemeltje, waar ook bijna niets meer van over is. Het heeft geen effect op me. Een erectie kan ik al kort na de start van de medicijnen niet meer krijgen.

“Kleine Arnoldje is er nog steeds,” zegt ze. “Zo schattig!”

Ze weet dat ik het vreselijk vind als ze mijn oude naam noemt. Die hoort bij het verleden. Bijna dan. Alleen de operatie nog, en dan ben ik echt Amy. Zoals ik altijd heb gewild.

Ik klap voorover als ze me hard tussen mijn benen schopt. Hoewel ze zijn gekrompen, zijn mijn ballen nog steeds erg gevoelig. Al haar boosheid zit in die trap. Ze heeft zich verraden gevoeld toen duidelijk werd dat ik niet de man was die ze dacht dat ik was. Daarvoor noemde ze me al het vrouwtje van onze relatie, maar toch kwam het onverwacht.

Terwijl ik nog op de grond lig, schopt ze me nog twee keer, tegen beide borsten. Ze haat ze. Niet alleen omdat ze mooi zijn, mooier dan die van haar, maar vooral omdat ze het teken zijn van mijn nieuwe zelf. Met forse stappen loopt ze de kamer uit. Even laten valt de deur met een harde klap in het slot. Voorzichtig kom ik overeind en strompel naar de badkamer. Na een douche en met schone kleren aan voel ik me vast een stuk beter. Ze kan van alles met me doen, zeker nu mijn spierkracht zo verminderd is, maar ze kan niet veranderen wie ik ben: Amy.