De veter komt van achteren tot opzij onder mijn sweater uit. Aan de voorkant verdwijnt hij mijn broek in. Omdat ze het uiteinde aan de portemonnee had gebonden, en de veter langer is dan het stuk van mijn kontzak tot voor in mijn broek, bungelt er nog een centimeter of dertig in mijn broekspijp tegen de binnenkant van mijn bovenbeen.
Ze wuift me weg. Ik draai me dan ook onmiddellijk om en loop terug naar het tafeltje. Bij het lopen merk ik dat het stuk veter dat loshangt kietelt en streelt. Wanneer ik ga zitten komt er wat spanning op de veter, wat mijn eikel stimuleert (maar niet kwelt).
Het zal nog geen minuut hebben geduurd voordat ze zichtbaar trots en parmantig komt teruglopen. Dat haar jas is opgehangen merkt ze wel meteen op, maar ze zegt er niets over en nipt aan haar drankje. Ik heb tot dan toe nog geen slok genomen en wacht op een teken dat ik het goede drankje voor haar heb uitgekozen…
Ze pauzeert en kijkt me enkele seconden strak aan. Ik schiet in de stress: was het nou wel of niet goed? “Lekker, goed zo.” En een glimlach. Oef, gelukkig. Pas nu pak ik mijn chocolademelk om een slok te nemen, maar dan hoor ik: “Stop. Had ik je gezegd om ook voor jezelf wat te halen?”
“Nee Mevrouw.” En ze gebaart dat ik de mok terug moet zetten op tafel. Dit doe ik en vervolgens weet ik mij geen houding meer te geven. Nog even laat ze me in deze toestand, nog geen halve minuut denk ik, maar het lijkt veel langer.
Dan spreekt ze weer: “Je hebt het goed bedoeld en het juiste drankje voor me besteld. Als je zegt dat je te vrijpostig was door voor jezelf iets te drinken te bestellen en er spijt voor betuigt, mag je misschien alsnog je warme chocolademelk. Doe je het niet goed, dan drink je koude.”
“Ja Mevrouw.” Ik denk een moment eerst goed na over hoe ik het beste kan zeggen wat ik moet zeggen. Met een lichtjes trillende stem: “Mevrouw, ik was veel te vrijpostig door zomaar voor mezelf te bestellen en er zonder blikken of blozen van te willen drinken. Ik had het ook niet durven vragen. Het spijt mij heel erg en ik zal het niet meer laten gebeuren, Mevrouw.”
Tot mijn verbazing kijkt ze niet honderd procent tevreden. Ik dacht nog wel dat ik het heel goed gezegd had. “Je bouwde voor jezelf een excuus in, hè? Speeltje van me. Door te zeggen dat je het niet durfde te vragen. Je weet wat we hebben afgesproken over excuusjes verzinnen…
Ik zie het nu door de vingers omdat je het verder goed verwoord hebt, maar ik heb je dondersgoed in de gaten, vergeet dat niet. Drink nu maar gauw van je chocolademelk voordat ie alsnog koud wordt.“ Ik buig mijn hoofd, werp mijn blik iets naar beneden als blijk van erkenning en neem gretig een slok van de chocolademelk. We praten nog wat en drinken rustig.
Wanneer ze haar drankje op heeft, staat ze op en pakt haar jas. Ik heb zelf net iets meer dan de helft op. Tijd om de rest weg te klokken heb ik niet, ze maakt al aanstalten om te vertrekken.
Ik pluk mijn jas van de stoel naast me en spoed me naar de deur, precies op tijd om hem open te houden en haar voor te laten gaan.Niet zeker wetend of nu hetzelfde geldt voor het lopen als voorheen, besluit ik voor de zekerheid om achter haar te gaan lopen op de juiste afstand. Ze draait zich om en wenkt me: “Kom maar naast me lopen, het is goed.”
Voor mij klinkt het als een enorm compliment en ze ziet dan ook dat ik begin te stralen. Enthousiast versnel ik mijn tred even om op gelijke hoogte te gaan lopen… Ik bedoel “naast elkaar te gaan lopen”, want mijn eigenaresse zal altijd boven mij staan.
Onder het lopen richting het centrum stopt ze af en toe voor een etalage om op te merken wat ze mooi vindt en wat niet. Het meeste dat ze benoemt vindt ze mooi. En ik bevestig eerlijk wanneer ik dit ook vind, wat vrijwel iedere keer het geval is.
Door suggestie na suggestie van welke ze aanwijst, begin ik natuurlijk langzaamaan te fantaseren hoe het haar allemaal zou staan. Daar is ze zich ongetwijfeld bewust van.
Er passeren heel gewone maar mooie jurken de revue: zwarte satijnachtige stof, pumps en laarzen. Kleine, tot over de kuiten en glimmend of met een paar gespen aan de zijkant over de kuit.
Dat alles is niet zonder effect, merk ik: ik voel een spanning ontstaan op mijn eikel, waar de veter nog steeds goed omheen zit. Het is een goede herinnering aan het plan van mijn eigenaresse. In ieder geval triggert mijn opwinding nu een link naar mijn portemonnee…
Lees snel het tweede deel van dit verhaal over money slavery!
Dit verhaal is anoniem ingezonden. Heb jij ook een spannend BDSM verhaal dat je met Ons wilt delen en nog niet ergens anders is gepubliceerd? Stuur je verhaal dan in via het inzendformulier.