Dit is het achtste en tevens laatste deel in een verhalenreeks. Lees eerst het eerste deel van De huisslaaf.
’s Morgens stipt elf uur klop ik op de deur van de leeskamer. De keuken is opgeruimd; straks nog even de WC beneden een kleine beurt geven en de vloeren nalopen met de vloerwisser. Ja, het werkt wel, die doelijsten van Anne. Er worden successen geboekt.
“Ja, hans.”
Ik ga naar binnen. Jacoba zit in Haar fauteuil. Ze leest niet. We zouden praten.
“Meesteres Jacoba, de keuken is klaar.”
“Mooi, hans. Ga nu eerst maar eens uit de kleren.”
Mijn hemel. Ik kijk Haar vragend aan.
“Het lijkt wel alsof je dat ongemakkelijk vindt, hans?”
“Hummmm… Nee, meesteres Jacoba.” Ik trek mijn kleren uit en leg ze netjes over de stoel. Naakt ga ik voor Haar op de grond zitten.
“Trouwens, heb je al antwoord van Artemis, hans?”
“Ja, meesteres Jacoba.”
“En? Laat lezen, joh!”
Ik ga naar boven om de mail uit te printen. In m’n blootje loop ik door het huis. De temperatuur is er niet naar.
“Geef maar eens hier. Ik ben benieuwd wat Artemis te melden heeft.”
Ik overhandig Haar de mail en ze leest. Even later vervolgt Jacoba: “Artemis is wel heel tactvol, hans. Een verstandige vrouw. Dat zit wel goed met Artemis. Maar Ze zal aanzienlijk ouder blijken dan jij me voorspiegelde. Je bent een nitwit, hans. Of je doet alsof.”
Omdat meesteres Jacoba alles zo luchtig opvat, slaak ik een zucht van verlichting. En ik geef Haar graag gelijk: “Ja, meesteres Jacoba, dat ben ik: een nitwit.”
“Verder nu, hans. Wat wilde je vragen. Frans had het over familiebezoek.”
“Ja, meesteres Jacoba, ik zou komend weekend graag vrij willen hebben.”
“Je wilt familie gaan bezoeken?”
“Eerlijk gezegd niet, meesteres Jacoba.” Tegen Jacoba wil ik niet liegen dat het gedrukt staat. Ik had me voorgenomen dat ik Haar de waarheid zou vertellen.
“Wat dan wel, hans?”
“Even voordat ik bij Jullie in dienst kwam, heb ik iemand ontmoet. Ik zou graag nog eens wat langer bij haar willen zijn.”
“Och hans, bedoel je Isabell? Wil je Isabell een aanzoek doen?”
‘Fok joe’! Wat zegt Jacoba nu? Ik kijk Haar ongelovig aan.
“Dus Frans heeft U alles al verteld?”
“Welnee, hans. Maar je denkt toch zeker niet dat wij zomaar de eerste de beste volwassen man in huis nemen die zegt dat hij huisslaaf wil worden? De verwikkelingen met Isabell waren we net te laat op het spoor. We hadden toen al gezegd dat je op proef kon komen. Je bent uitgebreid gescreend, hans. Jouw gangen zijn we zoveel mogelijk nagegaan.”
Ik ben met stomheid geslagen.
En Jacoba gaat verder: “Via via hoorden we zelfs dat Isabell zich zorgen om je begon te maken. Mede daardoor ook, hans, wilde Frans verleden week vrijdagavond met je gaan bridgen. Wat hij overigens ook heel leuk vond. Laat daar geen misverstand over bestaan.”
“Meesteres Jacoba, wat kan ik zeggen?”
“Niets, hans! Zeg eindelijk eens niets.”
Ja, het was een geslaagd avondje bridge. Maar de avond eindigde in grote verwarring. Dat kwam ook door de drank. Draaiden mijn gedachten nu op zo’n misselijkmakende manier rond of tolde mijn hoofd wrijvingsloos door ruimte? Ik wist het niet meer. En weer enigszins dronken zeg ik met dubbele tong: “Ja, meesteres Jacoba. Zwijgen, dat zal ik.”
“Donderdagavond wil Ik je nog eens flink straffen, hans. Straffen voor alles wat je Mij hebt aangedaan. En dan zul je zwijgen, hans, totdat je Mij om vergeving en genade mag smeken.”
De intensiteit van Haar woorden boezemen ontzag in. Ik heb iets te vrezen, maar ik weet dat ik mezelf dan ook weer aan Haar zal toevertrouwen en dat ik bij Haar in goede handen ben. Snel relativeer ik nu. Jemig, ook dat nog! Vrijdagmiddag met een stel gestriemde billen bij Isabell op de stoep. Dat ontbrak er nog aan! Maar ik zal daar niet aan ontkomen.
Ik kijk naar Jacoba en Zij naar mij. Ik heb Haar lief. Ik kijk naar de grond en zeg: “Van U ben ik. Uw slaaf, dat ben ik.”
“Vooruit, hans, ga dan nu maar verder en kleed je weer aan.”
En opnieuw voel ik hoe mijn geslacht strak klemt tegen de tralies van de kuisheidskooi. Op mijn knieën kruip ik naar haar toe. Ik duw mijn hoofd tegen haar benen en ik zeg dat ik het ook niet meer weet.
Isabell vertelde over kinderen op een manier die helemaal nieuw voor me is. Het ontroerde me. Maar het is ook niet de eerste keer. En wat is er toen van geworden? Niets, helemaal niets.
Zal ik dat nu tegen Jacoba zeggen? Dat de kans van slagen minimaal is? Ik ben niet voor niets een slaaf geworden. Haar slaaf, dat past me. Maar ik kan het niet zeggen, ik kan het niet in zuivere woorden gieten. En ja, ik zwijg. En dan zegt Jacoba: “Nee hans, je weet niet zoveel.”
In korte tijd hebben Haar ogen veel oogvocht aangemaakt. Wat kan ik eraan doen? Ik reik Haar een tissue aan.
’s Avonds, in mijn slaaphok, lees ik de tweede mail van Isabell.
Antwoord 2
[Onderwerp:] RE: Uitnodiging
Die Hans,
Zo ken ik hem weer. Wat ben je toch een soort van opschepper.
Inmiddels weet ik beter, Hans! Ik zou maar heel goed oppassen als ik jou was. Mijn sterke punten heb ik je nog niet laten zien.
Bovendien heb ik verleden week donderdagmiddag met Jacoba geluncht!
Heel gezellig, een pittige Dame. Een strenge Meesteres voor jou, begrijp ik. Ze wil je niet kwijt. Dat spreekt voor je, Hans!
Toen we afscheid namen, heeft ze me een sleuteltje overhandigd. Volgens Haar weet jij heel goed op welk slot dat sleuteltje past!?
En ook drukte Jacoba me nog op het hart dat ik altijd bij Haar terecht kan voor goede raad.
Slaap lekker, toffe knul!
Groet, Isabell
‘Here we go again!’ Zo lang is het weggeweest. Onderweg, ik dacht dat ik het onderweg was kwijt gespeeld. ‘Shit, shit, shit!’ De benauwenis valt binnen. Welkom thuis, long time, no see…
‘Fok, fok, fok joe!’ Dat gevoel dat me vroeger in de hoek dreef. Nu kan ik nog een enkele reis Canada boeken – the skyline of Toronto is something you get on to… the Rocky Mountain sunset …Alberta Bound …
Maar dan bedenk ik een uitweg, iets ongelofelijk moois. Ik zal aan Artemis vragen of ik niet bij Haar mag komen wonen.
Ja, ergens in een boekenkast. Een kast vol oude boeken. Boeken die Ze waardeert, de moeite waard vond. Deze boeken zal Ze voorgoed bewaren. De boeken zijn Haar dierbaar. Boeken waarin Ze elke zin gretig las, soms wel drie keer.
Ik sta er niet tussen; ik lig wat verderop bij de twijfelgevallen. Maar ik voel me in Haar geborgen. Zij weet dat ik daar ergens op die plank lig. Roerloos, vol woorden, levende zinnen. En ik wacht af, er is nog tijd. Bij Haar zal ik de rust vinden.
[Muziek: Steve Miller band – The Joker, luister:]
Some people call me the space cowboy, yeah
Some people call me the gangster of love
. . .
People talk about me, baby
Say I’m doin’ you wrong, doin’ you wrong
Well, don’t you worry baby
Don’t worry
Cause I’m right here, right here, right here,
right here at home
. . .
I’m a lover
And I’m a sinner
. . .
I get my lovin’ on the run
. . .
You’re the cutest thing
That I ever did see
I really love your peaches
Want to shake your tree
Lovey-dovey, lovey-dovey, lovey-dovey all the time
Come on baby and I’ll show you a good time
. . .
I play my music in the sun
. . .
[Die gitaar-riffs! Prachtig…]
Een grapjesmaker. Ja, dat ben ik.
Einde
Deze verhalenreeks is door huisslaaf hans ingezonden. Heb jij ook een spannende BDSM ervaring die je met Ons wilt delen en die nog niet ergens anders is gepubliceerd? Stuur je verhaal dan in naar [email protected] of upload je verhaal via het inzendformulier.