Non-Fictie! | ChastityLoverR 2de maal in Warsaw Prison: zwaarder regime!

e-Vriend van Klapjes Media (waartoe ook deze site behoort), de zeer gewaardeerde ChastityLoverR, zat afgelopen zomer zijn straf uit in Warsaw Prison. Voor OnderdanigemanNL deed hij (UITVOERIG en prachtig) zijn relaas. Helaas ging hij weer de fout in, meldde zichzelf voor een tweede keer in de Poolse hoofdstad. Hier zijn eveneens zeer uitgebreid schriftelijk relaas. (LET OP – ChastityLoverR’s ervaring kunnen spoilers bevatten. Maarrr… elke straf voor iedere gevangene is en blijft maatwerk.)

Lees eerst deel 1 van zijn ervaringen in Warsaw Prison.

De dag was aangebroken. Ik, als ‘’draaideur crimineel’’ had een 2e verblijf gepland staan in WarsawPrison (WP). Inmiddels was ik al gearriveerd op Warschau Airport. Tevens stond ik op de afgesproken plek te wachten tot dat Chogal mij oppikte.

Tijdens deze reis hadden we het vooral over de faciliteit WP en eventuele verbeteringen die sinds mijn vorige verblijf waren aangepast. Desalniettemin hadden we het ook over koetjes en kalfjes.

Toen we waren gearriveerd, stapte ik de auto uit, nadat ik een diepe teug lucht had in en uitgeademd liep ik naar binnen. Mijn verwachting was, dat net als de vorige keer, er een Bewaarster de trap zou aflopen nadat ik binnen zou zijn gelopen. Echter, bewaarster Helena stond mij al beneden op te wachten. Ze keek streng, snel nam ik een nederige knielende houding aan. Bewaarster Helena zei dat ik mijn tas moest inleveren bij haar. Hierna liepen wij naar boven.

Boven aangekomen in het kantoortje, moest ik mijn handen tegen de muur zetten en werd ik grondig gefouilleerd. Ook werd de ‘’administratie’’ gedaan en moest ik mij uitkleden. Uiteraard leverde ik de sleuteltjes van m’n chastity cage weer netjes in aan Bewaarster Helena.

Nu was het tijd om te gaan douchen, op de wel bekende manier verwachtte ik. Echter, pakte Bewaarster Helena een schrobborstel en deed daar het douche-schuim op. Toen mijn hele lichaam was schoon ge-schrobt door haar met deze oncomfortabele hard bortsel, gingen de hand – en enkelboeien om, Ook kreeg ik een bivakmuts op. waarnaast ik ook de welbekende Paniek-knop kreeg aangereikt.

Bewaarster Helena Pakte mij vast en beval mij mee te lopen naar beneden. Mijn cel zou voor deze komende dagen zou de/het WormHole (kelder) van de faciliteit zijn. Koud & guur zijn hier de ideale woorden voor. In dit verblijf stonden 2 pallets waar een dun matrasje op lag. Bewaarster Helena maakte mij vast aan de enkelboei die verankert was aan de muur. Daarna liep ze weg en deed de deur op slot.

Uiteraard moest ik natuurlijk nog zelf mijn bed opmaken. Al heel snel merkte ik dat de bewegingsvrijheid zeer beperkt werd met deze enkelboei om, aangezien de ketting zwaar was, is het maximaal ‘’uitrekken’’ van deze ketting niet aan te raden, ik voelde het meteen. Tijdens het opmaken van het dekbed, stootte ik mijn hoofd al, in deze lage ruimte kon dat ook bijna niet anders. Ook kreeg ik het al snel warm, dit vanwege het kacheltje wat in mijn verblijf stond die vol aan het blazen was. (dit was echter wel nodig anders koelde het snel af in deze ruimte).

Toen ik de kachel op half vermogen had gezet, en het laatste van mijn bed had opgemaakt, stootte ik tijdens het opstaan mijn hoofd opnieuw. Dit zou vast niet de laatste keer zijn (in ben tenslotte bijna 2 meter lang), en ik besloot het aantal bij te houden, deze stond nu op 2.

Daar zat ik dan, op mijn pallet gesteunde bed, vastgeketend aan de muur, ergens in een gure kelder in Warschau. Nu had ik alle tijd om rond te kijken, eerst vroeg ik mij af, of ik een huisdier zou hebben. Aan de onderkant van mijn pallet bleek een klein spinnenwebje te zitten met een spin erin. ‘’gezellig’’ dacht ik, dan ben ik tenminste niet alleen. Een fobie voor spinnen heb ik absoluut niet, dus ik kon er mee leven. Ook keek ik rond op de muren of er bewijs zou zijn van eventuele vorige verblijven. Een van de stenen onder de trap had iets ingegraveerd staan ‘’WP stay 12-12-23 – 19-12-23’’ Als ik het mij goed herinner, met 2 geturfde rijtjes ernaast. Eentje van 3 streepjes en een rijtje met 4 streepjes.

Nadat ik begon aan mijn 1e flesje water sinds het verblijf. Hoorde ik de dikke ijzeren buitendeur van mijn verblijf/cel open gaan, daarna werd het zware slot van de 2e houten deur opengemaakt. Als ‘’gevangene’’ zijnde kon je door de smalle kiertjes in deze houten deur heen kijken en mijzelf een beetje proberen in te beelden wat er voor de deur stond. Echter zou dit natuurlijk ook de andere kant op werken, en zou de Bewaarster mij ook al deels kunnen zien liggen/zitten op bed.

Bewaarster Helena kwam weer binnenlopen. Ze had een dwangbuis vest bij zich. En na wat gemartel om deze bij mij aan te krijgen, werd deze afgesloten met de gespen aan de achterkant. ‘’Enjoy your stay’’ Hoorde ik bewaarster Helena nog zeggen. Nadat het ijzeren slot weer op de houten deur werd gezet (een geluid dat ik nog vaak zou horen, en ook echt wel doorklinkt in mijn cel) ging de 2e ijzeren deur dicht.
Nu herhaal ik de zin van een paar alinea’s geleden. Daar zat ik dan, op mijn pallet gesteunde bed, vastgeketend aan de muur, met niet eens de mogelijkheid om mijn armen te gebruiken, ergens in een gure kelder in Warschau.

Vrijwel meteen toen bewaarster Helena was weggelopen, begon ik te denken aan mijn vorige verblijf.
Een van de dingen die ik het meest uitdagend vond, was het proberen om vrij te breken. En vooraf had ik natuurlijk ook al besloten om dat deze keer gewoon voort te zetten. Zo gezegd zo gedaan, maar ik dacht bij mijzelf, een dwangbuis, dat moet wel een van de moeilijkere opgaves zijn. Toch lukte het mij, middels een speciale manier (die ik hier niet ga vertellen, die houd ik graag geheim.) Toen ik mijzelf een heel stuk meer bewegingsvrijheid had gegeven, besloot ik toch dat het wel ‘’leuk’’ moest blijven. Zelf wist ik dat, als ik het echt wou, hieruit wel vrij zou kunnen geraken. Toen besloot ik de dwangbuis weer te herstellen naar de beginstaat, zodat Helena niks door zou hebben.

Dertig minuten later (althans, zoals in mijn vorige verhaal verteld, zijn veel aannames van tijd, nu slechts een gevoel/gok van daadwerkelijke tijd). Kwam bewaarster Helena terug, Met een nieuwe bondage situatie, een soort spreidstang voor de enkels met daaraan een hoogte stang inclusief zijtakken voor de polsen. Tevens met een karabijn haak die vastgeketend werd aan mijn halsband.

Eenmaal uit mijn dwangbuis en hierin vastgeketend, ging mijn Houdini instinct weer direct weer aan het werk. Omdat ik geen blinddoek om had, kreeg ik al snel door dat dit een makkie was. De metalen constructie die alles bij mekaar hield, zat met een soort vleugelmoer aan elkaar vast. Omdat ik alsnog met mijn handen bij de moeren kon komen, en deze niet super strak waren aangedraaid, kon ik ze makkelijk los maken. De onderste moeren draaide wel wat mee, zonder dat ik deze kon tegenhouden. Maar met genoeg kracht kreeg ik ze los, daarna moest ik mijzelf maximaal strekken om de binnenste buis uit de buitenste te krijgen, zodat ik meer bewegingsvrijheid kreeg. De karabijnhaak van mijn halsband kon ik hierna makkelijk los krijgen. Nadat ik ook mijn enkels bevrijd had en volledig vrij was. Besloot ik alles weer in elkaar te schuiven en schroeven alsof er magie zou zijn gebeurd. Ik zette de constructie tegen de muur en besloot te gaan ‘’relaxen’’ op mijn bed.

Even later, nadat bewaarster Helena mijn cel weer had geopend, zat ik daar met een grote glimlach op mijn bed. Bewaarster Helena keek verbaasd maar kon er wel om lachen, ook zei ze dat ze dit wel kon verwachten, had ze gehoord van de bewaarsters van mijn vorige verblijf. Meteen bekeek ze de spreidstang, en wees naar de vleugelmoeren ‘’These little fuckers where too easy I guess’’.

Meteen hierna besloot Helena mij opnieuw vast te binden met grote stalen enkel en polsboeien, die elk op slot gingen door middel van een inbusbout. Ook werden deze boeien met elkaar verbonden via een ketting. Pols aan pols, enkel aan enkel, en tevens ook werden beide kettingen door elkaar gehaald. Nog voordat Bewaarster Helena klaar was, zag ik al een mogelijkheid die ik wou gaan proberen om vrij te breken. Net voordat bewaarster Helena wegliep zei ik nog ‘’Please give me 5 minutes maximum and i’m free‘’. Ze keek half verbaasd en verwonderend. Als mij dit lukte mocht ik op de paniek knop drukken om te melden dat het gelukt was.

Vrij zeker van mijn zaak, sloot bewaarster Helena de deuren. Meteen probeerde ik met mijn wijsvinger van de ene hand, de inbusbout van de andere polsboei los te draaien. In mijn hoofd herhaalde ik het gezegde ‘’Righty Tighty, Lefty Loosy’’ Linksom dus, zat ik te denken. Met veel drukkende kracht, en een linksom draaiende beweging. Kreeg ik al snel de bout los, Mijn andere pols en enkelboeien waren eveneens vrij makkelijk los te maken, binnen 5 minuten had ik mijzelf bevrijd.

Alle inbusbouten had ik weer netjes terug geplaats en netjes neergelegd, zodat bewaarster Helena deze makkelijk zou kunnen meenemen. Een minuut later twijfelde ik, zal ik mijzelf weer opnieuw alle boeien om doen, maar dan zonder integrale connectie van de kettingen door elkaar. En dan afwachten of bewaarster Helena dit door zou hebben. Soort van een mindfuck, achteraf had ik dit willen doen. Maar toch besloot ik op de paniek knop te drukken. Toen Bewaarster Helena weer in mijn cel kwam. Zat ik opnieuw met een grote glimlach op mijn bed. Enigszins verbaast vroeg bewaarster Helena hoe ik dit voor elkaar kreeg. Nadat ik verteld had dat de inbusbouten te makkelijk los te krijgen waren. Wist ik zeker dat bewaarster Helena dit zou doorspelen naar andere bewaarster voor eventuele volgende ‘’bondage activiteiten’’.

Nadat ik weer werd vastgeketend in de enkelboei die met de ketting aan de muur was bevestigd. Liep bewaarster Helena weer weg. Omme nabij een dik half uur verstreek, waarna mijn ‘’supper’’ werd gebracht door bewaarster Helena. Deze ‘’maaltijd’’ kende ik nog van mijn vorige verblijf. Een soort bruin brood wat droog smaakte, maar dat absoluut niet was. Met een simpel plakje ham en stukje tomaat. Zelf neem ik aan dat WarsawPrison een van de weinige afnemers van dit brood is. Het is namelijk echt niet te kanen, zoals we dat in Nederland zouden zeggen. Bij elke hap is een slok water nodig om het weg te krijgen, het is dat er nog ham en tomaat op zit voor een beetje smaak toevoeging. Maar echt….. Tevens zat het welbekende kopje abrikozen thee erbij. Te heet om gelijk op te drinken, en zelf heb ik sinds het eind van mijn vorige verblijf 0 kopjes thee gedronken. Ik houd er echt niet van, maar ja, het is wat anders dan water, en heeft nog iets van smaak.

Een kwartier nadat mijn dineerschaal weer was opgehaald, verscheen bewaarster Helena opnieuw.
Ik kreeg enkel en polsboeien om die met elkaar verbonden waren doormiddel van een ketting. Ook moest ik mijn emmer vanuit mijn campingtoiletje meenemen, en beveelde bewaarster Helena mij naar boven te lopen. Dit moment vind ik altijd super vernederend, Half kreupel de trap op lopen, omdat de enkelboeien half in de huid snijden, en doormiddel van de ketting is er niet veel bewegingsvrijheid.

Eenmaal boven aangekomen werd ik ontdaan van mijn geboeide lichaamsdelen, en moest ik de emmer van het campingtoiletje leeg gooien en omspoelen. Een van de dingen die ik het meest vervelend vond om te doen, maar er wel echt bij hoort in deze gevangenis situatie. Ook moest ik hierna weer in de douche gaan staan, en spoot Helena mij opnieuw met de tuinslang ‘’schoon’’. Tijd om tanden te poetsen met natuurlijk de meest basic tandenborstel die er bestaat. Nadien mocht ik nog even snel mijn telefoon checken, welke daarna weer werd ingenomen. Opnieuw gingen de boeien om en werd ik weer naar beneden gebracht.

In mijn cel werden vervolgens de laatste handelingen gedaan voor de nacht, waarna beide celdeuren op slot werden gedaan. Inmiddels was het rond 2200 uur, zelf ga ik vaak pas rond/na middennacht naar bed, dus dit was aan de vroege kant. Een uur later besloot ik toch maar een poging tot slapen te doen. Die nacht ging me achteraf makkelijker af dan ik had verwacht, het is toch een beetje aftasten de 1e paar nachten in een vreemd bed.

De volgende ochtend was ik al wakker toen opnieuw bewaarster Helena de celdeur opende. Ze had ontbijt voor mij met een kop koffie. Toen ze dit bij mij neerzette zei ze nog, ‘’well well well, me bringing you breakfast to bed’’ totaal tegen de speelverhoudingen in natuurlijk. Waarna ze weer wegliep. Later kwam ze weer terug om alles op te halen en moest ik geboeid weer meelopen naar boven, om het douche en toilet ritueel weer te doen. Mijn telefoon kon ik hierna ook weer even snel checken.

Maar ik werd vervolgens weer in de boeien geslagen om terug te gaan naar mijn cel. Althans, net toen Bewaarster Helena mij naar beneden wou begeleiden, kwam er net een bezorger van iets naar boven. Bewaarster Helena had dit net op tijd door, waarna we even wachtte totdat de ‘’kust veilig was’’. ’t zou toch behoorlijk vernederend geweest zijn als ik al halverwege de trap was. Echter, hierna liepen we naar beneden, waarin ik in mijn kelder cel weer aan de ketting werd gelegd.

Een half uur later werd ik weer opgehaald, en in een van de normale cellen boven in het complex geplaatst. Een stuk meer bewegingsvrijheid was hier, en zo ook meer mogelijkheden voor bondage/vastbinden. Meteen begon Bewaarster Helena mij vast te binden in een zittende positie met handen vastgeketend aan de bovenste ankerpunten in de muur. Opnieuw waren dit de boeien met inbusbout, echter zaten ze dit keer wel zo erg vast dat ik er met geen mogelijkheid beweging in kreeg met mijn vingers. ‘’Haha, Hebben ze er toch van geleerd’’ spookte er door mijn hoofd. Eigenwijs als ben was, bleef ik dit keer na keer opnieuw proberen om beweging te krijgen in de inbusbouten. Na 5 minuten merkte ik dat dit echt onmogelijk was.

Een poosje later kwam Bewaarster Helena weer terug, met een glimlach op haar gezicht zag ze dat ik nog netjes vast zat en niet was uitgebroken. Deze keer had Bewaarster Helena een soort van bodybag/slaapzak mee. Mijn armen werden hierin gefixeerd, waarna de slaapzak werd dicht geritst. Bewegingsvrijheid met mijn benen had ik hierin toch een stuk meer dan ik had verwacht. Bewaarster Helena deed de celdeur weer op slot en liep weer weg. Snel probeerde ik natuurlijk beweging te krijgen in mijn armen. Tot mijn verbazing had ik alsnog genoeg ruimte om al snel mijn armen uit de gefixeerde buizen te krijgen. De rits was het volgende obstakel, met mijn handen probeerde ik via mijn hals grip te krijgen op de rits. Na heel veel wrikken en woelen kreeg ik grip op de gesp, alleen beweging zat er niet in. Conclusie, opnieuw netjes wachten (genieten) tot dat Bewaarster Helena zou terugkomen.

Ongeveer een uurtje later kwam ze terug. Toch een beetje verbaasd dat ze was, zag ze dat ik mijn armen al bevrijd had. Maar dat ik er niks mee kon, was toch een voldoening volgens mij. Na deze bevrijding hieruit. Liep Bewaarster Helena weer weg, en had ik even wat bewegingsvrijheid in mijn cel.

Ineens hoorde ik veel voetstappen het cellen complex inlopen. Er werd een felle lichtbalk in een van de cellen gelegd wat ik kon zien via een kiertje in de deur. Ook stond er een professionele camera klaar. Vervolgens kwam volgens mij ‘’Evil Woman’’ Binnen met een sub, er werd dus een clipje geschoten, met als thema gevangene.

Hierna kwam er weer een Bewaarster aanlopen, Mijzelf herinnerende dat, wanneer er een bewaarster aan kwam lopen in het normale cellencomplex, de gevangene altijd netjes tegen de muur moest gaan staan, zo gezegd, zo gedaan. Het kijkluikje ging open en daar stond ineens Bewaarster Szu. Zelf was ik blij haar te zien, en Bewaarster Szu zei; ‘’ Well, Well, look who is back’’ Ik zei vervolgens dat ik haar gemist had, en blij was haar te zien.

Meteen ging Bewaarster Szu aan het werk, Ik kreeg een soort riem om mijn rug, waar mijn handen aan vast werden gemaakt. Alleen deze was moeilijk te sluiten, met goede bedoelingen probeerde ik haar te helpen door iets vast te houden. ‘’Eyes on the wall prisoner’’ Klonk het meteen, hulp was blijkbaar niet welkom en bewaarster Szu zou dit zelf wel even handelen. Toen mijn polsen vast zaten aan mijn torso liet Bewaarster Szu iets vallen. Ik moest dit oppakken, maar mijn polsen zaten dus al vast aan mijn lichaam. Half knielend en stretchend kreeg ik mijzelf op de vloer, en natuurlijk was het onder het bed gevallen. Met veel moeite pakte ik het op, en met nog meer moeite hielp ik mijzelf weer overeind.

Vervolgens ging ik weer tegen de muur staan en keek weer iets te aandachterig keek hoe ik werd vast gebonden. Het klonk het opnieuw ‘’Eyes on the wall’’ met een wat dirigerende toon.
Ik verontschuldigde mij. Bewaarster Szu wou natuurlijk dat ik zo min mogelijk info kreeg om later mijzelf vrij te breken. Toen al mijn ledematen vast waren verbonden en vastgemaakt met Segufix, draaide Bewaarster Szu met gereedschap de schroefdraad-haak strak aan, deze verbond mijzelf verbond met het ankerpunt aan de muur. Stiekem keek ik toch mee hoe ze dit deed, Mijzelf stilhoudende zag ik dat Bewaarster Szu de haak/bout de verkeerde kant opdraaide. Wat betekent dat het alleen maar makkelijker voor mij zou worden.

Tijdens deze bezigheid van Bewaarster Szu, hoorde ik natuurlijk ook alles hoe de clip werd opgenomen 1 cel verderop. Wat lichte pijnkreten en vooral ‘’ SUCK MY COCK’’ Wat EvilWoman riep tegen haar sub. Toch mooi om te weten, wanneer ik deze clip koop, ik er zelf ‘’live’’ bij ben geweest.
Tegen Bewaarster Szu tijdens al dit argumenteerde ik al ‘’Somebody is having some serious fun 😉 ‘’

Nadat Bewaarster Szu mij volledig gefixeerd had, en de celdeur weer op slot zat, kon ik aan de slag.
Met een beetje gemartel kon ik al snel bij de bout aan de muur komen, deze was gemakkelijk los te draaien, omdat bewaarster Szu deze de verkeerde kant had opgedraaid, lucky me.

Toen ik dit had gedaan, kon ik mijzelf verplaatsen naar het bed. Met een beetje hulp van de muur kon ik mijn blinddoek af krijgen en keek ik al snel naar mijn segufix bondage. Dit merk had ik wel eens op internet gezien, en het bleek behoorlijk effectief te zijn. Alleen zelf wist ik niet hoe deze fixatie werkte.

Snel begon ik al te draaien aan de slot/lock punten van de segufix, maar dit kwam tot geen resultaat. Hmm, misschien moet je dan iets indrukken ofzo, dacht ik bij mijzelf, maar ook dit werkte niet. Ik probeerde alle mogelijke manieren, en zelfs speciale volgordes van manieren uit op het ‘’slot’’. Niks werkte tot mijn verbazing, een soort van mindfuck voor mijzelf. Keer op keer probeerde ik wat, en zelfs heel hard trekken kwam tot geen resultaat. Toen Bewaarster Szu een uurtje later terug kwam, zag ze dat ik wel mijn bevestiging van het ankerpunt had los gekregen, verbaast als ze was vroeg ze hoe ik dat voor elkaar kreeg. Tja, dan had je de bout rechtsom moeten aandraaien, niet linksom geinde ik.
‘’So, you didn’t lose your Houdini abilities’’ zei bewaarster Szu. Toen ik uitlegde dat ik de Segufix niet los kreeg, grijnsde ze wat. Dat is ook niet mogelijk zei ze, alleen met een speciaal ‘’sleuteltje’’ geven de ‘’sloten’’ zich open. Voor mij was het ondertussen ook duidelijk waarom ik er dus geen beweging in kreeg.

Ongeveer een half uurtje na mijn bevrijding hieruit, kwam Bewaarster Helena mij m’n avond eten brengen. Ik zag een bord met rijst, kipstukjes en saus voor de rijst. Oeh, lekker, dacht ik. Bewaarster Helena zette het bord neer op de grond, maar maakte eerst mijn handen vast op mijn rug. Bewaarster Helena ging vervolgens op het bed zitten en zei tast toe. Op mijn knieën, en half voorover gebogen moest ik van de grond eten. Ook spuugde ze er nog even op voordat ik begon, met haar schoen duwde ze vervolgens mijn hoofd in het bord eten. Best wel een beetje beschamend, ik had overal op mijn wangen en kin namelijk de rijst smurrie zitten. ‘’Good for you, this is how prisoners should eat their meal’’. Stiekem genoot ik hier zelf natuurlijk ook van.

Ook was het hierna tijd om weer naar beneden in mijn eigen kelder cel plaats te gaan nemen.
Hier kreeg ik mijn enkel boei weer om, en werd ik alleen gelaten. Met een beetje water uit een flesje en mijn handen, die inmiddels weer waren bevrijd, probeerde ik na deze maaltijd mijn gezicht een beetje schoon te poetsen. Dit lukte mij aardig goed.

Vrij snel hierna werd ik opgehaald door een van de bewaarsters, geboeid moest ik meelopen naar een van de studio’s in het gebouw. Ik moest gaan liggen in de blackbox 2.0 , door middel van een houten plank om mijn hals/nek werd mijn bewegingsvrijheid behoorlijk beperkt. Ook werd de blackbox 2.0 in een andere grotere afgesloten box geplaatst. Daar lag ik dan, vrijheid opnieuw volledig weg, precies zoals ik het stiekem eigenlijk wil. En ondanks dat ik mijn benen en armen wel kon bewegen. Was door alle houten planken om mij heen, ontsnappen onmogelijk. Stiekem was dit gewoon een tijdje lekker uitrusten, ik lach prima, en het was lekker donker binnen in, claustrofobisch ben ik namelijk absoluut niet, ik viel nog net niet in slaap.

Vaak hoorde ik in de gang wel de voetstappen, de mindfuck zou natuurlijk gewoon doorgaan. Maar zo’n 45 minuten later werd ik door de bewaarster weer bevrijd, en terug aan de ketting gelegd in mijn cel.

Een hele lange tijd verstreek, althans zo voelde het, ik gok dat het zo’n 1,5 uur zou zijn geweest. Er liepen in de tussen tijd vaak personen de trap op en af (de kelder zat direct onder de trap, dus dit kon je horen). Toen ik weer eens opnieuw voetstappen op de trap hoorde, wist ik het al wel zeker, en ik had gelijk. De buitendeur van mijn cel ging weer open. En het zware slot werd van de houten deur gehaald.

Bewaarster Szu stond daar met een volledige masker/zak voor over mijn hoofd. En een dwangbuis vest. Nadat ik deze aankreeg moest ik rechtop gaan staan tegen de muur. ‘’Please don’t break free out of this, Somebody is coming for you’’ zei Bewaarster Szu. Oké prima, dacht ik. En na een 10 minuten te hebben gewacht hoorde ik weer voetstappen op de trap en ging mijn celdeur opnieuw open, ‘’Good evening Guard’’ zei ik. ‘’Guard?’’ klonk het vervolgens vanaf de andere persoon. Meteen wist ik aan de stem te horen, dit is Madam Grim. En nog in dezelfde staat van mijn bondage, werd ik meegenomen naar een van de studio’s / speelkamers. Een leuke sessie, waar ik niet heel diep op in ga in dit verhaal, volgde. Iets met kietelen, Tease&Denial en waterboarding. Na deze sessie werd ik weer netjes opgesloten in mijn eigen cel, enkelboei weer om, en na een laatste bedankje aan Madam Grim, ging mijn celdeur weer dicht.

Echter, niet veel later Hoorde ik de voetstappen op de trap, en ging mijn celdeur weer open. Hier stond een nieuwe Bewaarster, genaamd Sarah. Meteen gokte ik dat zei de jongste was van allemaal, Wauw, wat een verschijning! Vrijwel meteen kreeg ik pols en enkelboeien om die met elkaar verbonden waren, Ik moest mijn toilet-emmer meenemen, en we liepen naar boven. Met strakke enkelboeien om is traplopen geen pleziertje, al hoort dat er gewoon bij vind ik persoonlijk.

Boven aangekomen, en toen ik mijn emmer leeg en schoon had gemaakt. Keek Sarah mij verontwaardigd aan. Van haar moest ik veel meer schoonmaak stappen doen, om de emmer, echt goed schoon te laten zijn. Na het douchen en tijdens het afdrogen even later, keek ik Bewaarster Sarah even recht in haar gezicht aan. ‘’What are you looking at prisoner?’’ Nadat ik mij verontschuldigen aanbood, dacht ik bij mijzelf, Hmm, zij is best streng. Ook bij het ophangen van mijn handdoek moesten alle randjes en hoekjes van de handdoek precies gelijk hangen met elkaar, zonder ruimte voor fouten, Ik was nog bang dat ze dan de handdoek misschien op de grond zou gooien, maar dat viel gelukkig nog mee. Al was de strengheid van Bewaarster Sarah hiermee wel bewezen. Ik durfde geen eens een ‘’small talk’’ gesprekje te starten.

Tijdens het tandenpoetsen moest ik 2 maal een zandloper van 1 minuut gebruiken. Ik voelde dat de ogen van Bewaarster Sarah hierop gefixeerd waren. Zodra de eerste minuut om was, keerde ik de zandloper meteen om, ik was al bijna bang geworden voor haar namelijk (op een goede manier uiteraard). Toen ik mijn mond even later had omgespoeld, was deze natuurlijk nog nat. Voorzichtig met de handdoek depte ik mijn mond droog, zonder dat ik de handdoek verplaatste. ‘’You’re smart’’ zei Bewaarster Sarah. Ik was oprecht gewoon al blij om een complimentje te krijgen van haar.

Nadat ik weer naar beneden in mijn cel was gebracht, kreeg ik al snel opnieuw bezoek van Bewaarster Sarah. Mijn ‘’late night snack’’ werd gebracht, opnieuw het brood wat niet erg smaakvol was, en zeker omdat ik zojuist m’n tanden had gepoetst, werd de smaak er nog slechter van. Met behulp van 2 flesjes water kreeg ik het brood naar binnen gewerkt. Wellicht een foutje van de Bewaarsters (of expres) dat het tandenpoetsen en deze maaltijd waren verwisseld.

Toen de dineerschaal weer was opgehaald, werd ik voorzien van een paar extra flesjes water. Het licht ging uit en de nacht brak aan. Opnieuw duurde het even voordat ik daadwerkelijk ging slapen. Maar ook nacht 2 ging op zich gezien prima.

De volgende ochtend lag ik al een poosje te dommelen, bij mijzelf dacht ik dat het ergens tussen 6 en 11 uur ’s ochtends moest zijn. Waarna de celdeur eindelijk weer open ging, kwam opnieuw bewaarster Helena mij ontbijt brengen. ‘’2nd time now I bring you breakfast to bed’’ dit haakte natuurlijk in op de dag ervoor. Tevens was het opnieuw het onsmakelijke brood, met wel een heerlijk kopje koffie.

Eenmaal na het ontbijt en boven aangekomen, werd ik weer gedoucht met de tuinslang. Toen ik mijn Handdoek weer netjes met de puntjes gelijk en recht wou hangen, geinde Bewaarster Helena; ‘’Hmm Right, I see you had Sarah last night’’ Bevestigend stemde ik toe, en vertelde ik dat zij behoorlijk streng was. Dat klopte wel volgens Bewaarster Helena.

Met een korte tussenpauze waarin ik nog even mocht verblijven in mijn eigen cel, werd ik al snel weer opgehaald door Bewaarster Helena en naar boven gebracht. Ik had ondertussen al door dat er boven makkelijkere bondage ‘’aanknoop’’ punten waren, en het natuurlijk een stuk makkelijker bewegen was, dan in zo’n gure kelder ruimte. Prima zó dacht ik.

Bewaarster Helena liet de dag ervoor al een soort van metalen ellenboog bondage constructie zien. Niemand paste erin volgens haar, maar omdat ik redelijk ‘’skinny’’ ben en ook een beetje lenig, wou ze het op mij proberen. Ik voelde mij vereerd, en niet veel later waren mijn armen gefixeerd op een manier waarmee ik er niks mee kon. Ik kon aan de glunderende ogen van Bewaarster Helena zien dat ze er blij mee was. Nadat ze vervolgens wegliep en de celdeur op slot deed zat ik daar, als een soort tyrannosaurus rex te wapperen met mijn handen.

Zonder enige bewegingsvrijheid van mijn armen, wist ik al snel dat dit een kansloze optie zou zijn om hieruit te ontsnappen. Het enige wat ik nog kon doen was een beetje achteroverleunen op het bed, en daarna was het rustig afwachten totdat bewaarster Helena, opnieuw zou komen, om mij te bevrijden. Wat na een dik half uurtje ook het geval zou zijn. Zelf was ik ook nog steeds vereerd, dat ik een van de weinigen was die deze metalen bondage constructie ‘’aan kon’’.

Meteen nadat ik bevrijd was, moest ik op de grond gaan zitten tegen de muur. Mijn polsen werden, aan de bovenste ankerpunten vast gemaakt, met dezelfde inbusbout polsboeien die ik ondertussen al kende. Ook dit keer werden ze goed strak aangedraaid zodat ik ze onmogelijk los zou krijgen. Net voordat Bewaarster Helena klaar was, zag ik dat haar smartwatch op haar pols oplichtte. Ondanks dat het erbij hoort dat ik als ‘’gevangene’’ geen besef van tijd zou hebben overdag. Zag ik dat het 13:27 was, aan de ene kant jammer dat ik dit nu wist, ik speel graag het hele idee mee, aan de andere kant was het ook wel weer fijn.

Tussen mijn enkels krijg ik opnieuw een spreidstang, die spreidstang kende ik nog van de eerste dag, toen kon ik makkelijk de vleugelmoeren losdraaien. Wanneer alles was bevestigd ging mijn celdeur weer op slot. Met mijn handen kon ik nu niks beginnen, uiteraard checkte ik even of de inbusbouten misschien te los waren aangedraaid. Maar helaas, deze zaten strak genoeg om te voorkomen dat ik er iets mee kon.

Toen schoot mij te binnen, ik kan natuurlijk ook m’n tenen proberen te gebruiken. De grootste vleugelmoer die de buitenste stang met de binnenste verbind leek mij al snel het meest logisch om te proberen. Met mijn teen probeerde ik de moer rond te draaien, dit lukte, alleen het probleem was dat de onderste moer gewoon mee draaide. Na heel veel omwentelingen en wat hulp van de vloer, kreeg ik de vleugelmoer eindelijk los. Nu was het tijd om de buizen/stangen uit elkaar te schuiven. Ik had alleen niet genoeg ruimte voor mijn benen om dit daadwerkelijk te doen. Dus dit lukte niet, Daarna keek ik naar de kleinere moertjes op de stang, dan moest ik die maar proberen uit elkaar te schroeven met mijn teen.

Het stomme was, dat nu de grootste vleugelmoer er al uit was, de hele stang zelf natuurlijk maar bleef ronddraaien als ik ergens kracht op zette. Had ik mijzelf toch in m’n eigen vingers gesneden door de grootste vleugelmoer los te draaien, jammer maar helaas. Dus ook nu moest ik netjes wachten, tot dat Bewaarster Helena terug zou komen. Wanneer dit gebeurde, zei ik tegen haar dat ik daadwerkelijk een poging had gedaan om weer los te breken. Als ze bewijs wou hebben moest ze maar even kijken links achter mijn voet, waar ik de vleugelmoer had verstopt. ‘’So you did tried, but didn’t succeed’’ lachte Bewaarster Helena.

Hierna moest ik met mijn neus tegen de muur aan gaan staan, Mijn enkels werden vastgemaakt aan de onderste 2 ankerpunten in de muur. Ook werden mijn handen in handboeien achter mijn rug vastgemaakt. Ik kreeg nog een hele zware ketting over mijn rug en schouders, om het wat oncomfortabeler te maken. En als laatste, ging er een ketting achter mijn rug langs, die werd bevestigd aan weerszijden van de muur. Deze moest voorkomen dat ik achterover viel.
Wanneer alles bevestigt was kreeg ik ook nog een blinddoek om en sloot Bewaarster Helena mijn cel en liep ze weg.

Al na zo’n 5 minuten merkte ik dat mijn beide ellenbogen veel pijn kregen vanuit de ketting, ook mijn schouders hadden het zwaar te verduren door de kettingen, maar ook omdat mijn hele lichaam eigenlijk daarop leunde. Opnieuw met behulp van de muur, kreeg ik mijn blinddoek af. Ondanks dat ik goed vast was gemaakt, kon ik toch zijwaarts bewegen, en zo mijn lichaam een beetje draaien. Maar omdat mijn enkels nog goed vast zaten, moest ik op mijn tenen gaan staan met 1 voet. Dit werd na 5 minuten ook al teveel, en samen met de schouder pijntjes, besloot ik voor op de Paniekknop te drukken, welke naast mijn voet was neergelegd.

Vrij direct kwam Bewaarster Helena aanlopen, terwijl ze mij losmaakte vertelde ik waarom deze houding vrij pijnlijk werd. Ze begreep het gelukkig wel, Hierna mocht ik even zonder enige vorm van bondage relaxen op het bed in de cel.

Zo’n half uurtje later kwam er weer een bewaarster aanlopen. Dit keer was het Sarah, Ik kreeg weer enkel en polsboeien om, en werd naar beneden begeleid. Waarna ik werd vastgemaakt aan de enkelboei in mijn cel. Vrij meteen daarna bracht zij, mijn avond eten. Een simpele magnetronmaaltijd met rodekool met een hamburgertje, nog uit het plasticbakje. Al wat was ik er blij mee! Eens weer wat anders dan dat droge brood.

Even later werd de lege dineer schaal weer opgehaald. Meteen daarna begon bewaarster Sarah mij in een soort zijwaartse halve foetushouding vast te binden, mijn polsen werden met een net ietwat korte ketting achter mijn rug vastgemaakt aan mijn enkels. Meteen merkte ik dat er nauwelijks bewegingsvrijheid was in de houding. Ook werd er een neushaak/pignose vast gemaakt aan de achterkant van mij halsband. Die natuurlijk mijn neusgaten flink omhoog trokken. Ik merkte dat Sarah blij was met het resultaat. ‘’You’re a little piggy right?’’ het enige correct antwoord was ‘’yes guard’’.
‘’Good, then make some piggy noises now’’ zei Bewaarster Sarah. Ik begon braaf te knorren, en dit voelde natuurlijk behoorlijk vernederend. Bewaarster Sarah liep weg en deed de celdeuren weer opslot.

Zo’n 45 minuten later, en veel wrikken en woelen, was het enige dat ik had los gekregen, de neushaak. Op dat moment hoorde ik meerdere voetstappen weer eens de trap afkomen.
Bewaarster Sarah kwam samen met Bewaarster Dushka mijn cel inlopen. Meteen zei Bewaarster Sarah, ‘’I don’t hear those piggy noises’’. Braaf begon ik weer te knorren, en beide bewaarsters schoten in de lach. Hierna werd ik los gemaakt uit deze positie en moest ik op een stoel gaan zitten die de bewaarsters hadden meegenomen.

Deze stoel herkende ik ook nog van mijn vorige verblijf. Toen werd ik door Bewaarster Alexandra hierop vastgebonden. Met veel kettingen en een hele hoop riemen werd ik door beide Bewaarsters vastgebonden. Mijn polsen zaten al in de handboeien achter de rugleuning van de stoel. En ik zat al redelijk goed vast. Maar ik vertelde ook tegen beide bewaarsters dat ik nog een ‘’error’’ in de manier waarop ik vast zat zag. Natuurlijk hintende op een nieuwe ontsnappingspoging van mij.

Beide Bewaarsters keken alles nog een keer goed na, maar natuurlijk deed ik snel hetzelfde, kijkende of ik ook extra manieren zag om los te komen. Als laatste kreeg ik ook nog duimboeien om en werd de paniekknop mij in de handen aangereikt. Hier was ik minder blij mee, ik moest tenslotte nu de paniekknop blijven vasthouden, en met ook mijn duimen in gefixeerde staat, werd het wel erg lastig. Als laatste kreeg ik nog een blinddoek om en waren beide bewaarsters tevreden. De celdeur werd op slot gedaan en het licht ging uit.

Het eerste wat ik probeerde was om de blinddoek af te krijgen. Dit was, met behulp van de muur relatief eenvoudig. Al snel hoorde ik weer voetstappen de trap afkomen, nu al?, dacht ik bij mijzelf.
Een Bewaarster deed de celdeur open, zelf kon ik niet zien wie het was, omdat ik vanaf mijn stoel de andere kant op keek. Bewaarster Helena kwam mij vertellen dat ik haar waarschijnlijk niet meer zou zien tijdens de rest van mij verblijf in WP 2.0 en gaf mij een soort van knuffel. Dit voelde echt als een soort ‘’Mommy-Bewaarster’’ actie, en ik kon het zeker waarderen! Toen ik vroeg of ik afscheid van haar mocht nemen door haar laarzen te kussen vond Bewaarster Helena dit goed. Ze kwam voor mij staan, het eerste wat ze opmerkte was ‘’That blindfold, you probably should wear that right?’’ Ik hintte erop, ‘’Mayby’’ zei ik. Ze kon er wel om lachen, daarna tilde ze haar benen op en gaf ik beide laarzen een afscheidskus. Hierna liep Bewaarster Helena weg, en deed de celdeur weer dicht.

Daar zat ik dan, weer in het donker. Op de kleine lichtstraaltjes na, die via de zijkant van de celdeur naar binnen kwamen, Tevens had mijn radiator ook een aan/uit lampje. Ik merkte dat deze een schaduw van de stoel gaf op de muur. Op die manier zag ik, dat er aan de onderkant een aantal bevestigingspunten zaten, en er een karabijnhaak aan hing. Meteen dacht ik terug aan mijn vorige bondage met deze stoel, Bewaarster Alexandra zei destijds dat ik niet mocht losbreken, anders zwaaide er wat, tevens was er toen ook een beloning voor, die in mijn cel zou zijn. Toen ik destijds overal keek ging ik er al vanuit dat die onder mijn stoel zou zijn, dat was de enige plek waar ik niet kon kijken. Terug naar het heden, hierbij was die gedachte dus bevestigd, al weet ik nog steeds niet welke beloning het zou zijn destijds.

Ondertussen was ik ook al aan het proberen om vrij te komen, ondanks dat ik overal goed vast zat, kreeg ik een klein beetje grip op een van de riemen. Mijn buik probeerde ik zo ver mogelijk in te houden, en samen met wat licht getrek aan een van de riemen kreeg ik de gesp steeds verder naar het punt waar ik het wou hebben.

Maar, omdat mijn duimen ook vast zaten, en ik de paniekknop moest vast houden, kreeg ik telkens geen goede grip, of deed het teveel pijn, om de gesp van de riem te kunnen openen. Ook elke andere poging om ergens grip op te krijgen of los te maken, eindigde vroegtijdig vanwege de duimboeien.

Het enige wat ik kon doen, was de stoel wat optillen en deze haaks tegen de muur zetten. Zo zou mijn rug toch wat meer ondersteuning krijgen. Vervolgens begon het lange wachten, het voelde echt alsof er bijna 2 uur voorbij ging. Ik zat nog te twijfelen om op de paniekknop te drukken, mede omdat het erg lang duurde. (Al was dat geen geldige reden voor mijzelf), maar ook omdat mijn duimen het best zwaar te verduren hadden. Gelukkig kwamen vrij snel hierna beide bewaarsters terug om mij hieruit te bevrijden. Blij dat ik was, bedankte ik hun netjes.

Meteen hierna werd ik weer aan de muurketting gelegd, en vroeg ik nederig aan Bewaarster Sarah of ik een vraag mocht stellen, dit werd goed gekeurd. Ik vroeg of ik zo dadelijk bij mijn supper/late night snack, een banaan mocht hebben. Met dat standaard niet smaakvolle brood was ik al wel behoorlijk klaar. Bewaarster Sarah gaf aan hierover na te denken.

Een half uurtje later kreeg ik mijn dienblad met avondsnack, hetzelfde brood als altijd met ham en komkommer. Maar daarnaast lag ook een banaan, er kwam werkelijk waar licht vanaf, hoe blij een persoon kan zijn met een stukje fruit, was toen even onbeschrijfelijk. Zelf eet ik van nature veel fruit namelijk. Toen ik de banaan op had, en aan het brood begon. Werd het gelijk weer een stuk moeilijker om alles door te slikken, zelfs met water, kreeg ik het niet naar binnen. Ik besloot een half broodje te laten liggen.

Niet veel later, haalde bewaarster Sarah mijn dienblad weer op. Ze zag dat ik niet alles had opgegeten, streng zei bewaarster Sarah dat gevangenen braaf hun hele maaltijd zouden moeten opeten. Nederig gaf ik aan, dat ik het smakeloze brood, echt niet meer naar binnen kreeg. Vooruit, voor deze keer ging ze akkoord. Ook moest ik meteen mee naar boven lopen, dus ik kreeg de bekende pols en enkel boeien om. Boven aangekomen moest ik opnieuw, onder streng toezicht van bewaarster Sarah, mijn toilet emmer legen en schoonmaken, en werd ik gedoucht.

Stiekem probeerde ik nu ook wat small-talk te beginnen. En tot mijn verbazing stond ze er nu wel iets meer open voor. Happy me! maar ook nu na het tandenpoetsen, moest ik mijn handdoek nog netjes ophangen, elke centimeter schuin of scheef was nog steeds ‘’not done’’ bij bewaarster Sarah. Daarna kreeg ik de boeien weer om, op naar beneden, om weer aan te komen bij mijn eigen cel.

Een avond eerder zag ik enige teleurstelling in de ogen van bewaarster Sarah, toen ik aangaf, altijd volledig bondage vrij te willen slapen (Dus zonder enkelboei/ketting van de muur). Deze dag gaf ik aan om het dan toch maar te proberen, mits ik het sleuteltje mocht hebben. Als het echt niet lukte om te slapen, of het te vervelend zou worden, dan kon ik de enkelboei af doen. Na een uur kwam ik erachter dat het niet voor mij was weggelegd om meerdere redenen, ik deed de boei af, en viel daarna wel in slaap.

Wanneer ik de volgende ochtend wakker werd, hoefde ik niet lang te wachten voor mijn ontbijt, binnen 2 minuten nadat ik wakker was, ging mijn celdeur al open. Opnieuw stond Bewaarster Sarah daar. Dankbaar nam ik het ontbijt dienblad aan. Tot mijn verbazing, en blijheid, lag er hetzelfde beleg als normaal op het brood. Maar bewaarster Sarah had witbrood gebruikt in plaats van het andere brood. Nogmaals, wat kan een mens soms blij worden van een simpele verandering. Nadat ik het op had gegeten, kwam bewaarster Sarah het dienblad weer ophalen, en gaf mij een complimentje dat ik nu wel netjes alles had opgegeten, dankbaar nam ik het complimentje aan.

Toen ik een uurtje later na het douchen en tandenpoetsen alweer in mijn cel zat, kwam bewaarster Sarah weer mijn cel binnengelopen. Mijn enkelboei ging af, ik moest met mijn rug tegen de muur gaan zitten. Mijn armen moest ik over elkaar slaan, op dezelfde manier waarop je een dwangbuis zou aantrekken. Daarnaast kreeg ik simpele enkelboeien om, en werd er een pony bitje ingedaan in mijn mond. Simpele bondage houd ik ook gewoon van. Alle inbusboutjes waren strak aangedraaid, dus daar kon ik niks aan beginnen. Bewaarster Sarah liep weer weg en deed de celdeur op slot.

Na een half uurtje kwam Bewaarster Sarah weer terug. Netjes vroeg ik eerst of ik haar een compliment mocht geven, dat mocht. De hele ochtend, en avond ervoor, rook ik al haar parfum. Deze was echt perfect! De geur was zo lekker en bewonderend dat ik haar daarover een compliment gaf. Achteraf had ik even moeten vragen welke ze gebruikte. Dankbaar nam ze dit compliment aan.

Meteen nadat ik los werd gemaakt, werden mijn polsen hoger aan de bevestigingspunten van de muur vastgemaakt en met een korte ketting verbonden aan mijn stalen halsband. Mijn benen werden door middel van riemen bij elkaar gebonden.

In mijn handen kreeg ik 2 bekertjes water die tot net onderaan de rand werden gevuld. Bewaarster Sarah vertelde mij dat er niks uit mocht vallen terwijl ik deze op een onhandige manier vast moest houden. Nieuwsgierig als ik ben, probeerde ik wat op te drinken, om alleen al te kijken of dit zou kunnen. Bewaarster Sarah had hier wat op bedacht, ik kreeg een soort masker op die het gebruik van mijn mond onmogelijk maakte.

Toen bewaarster Sarah net weg was, probeerde ik of ik de bekertjes vanaf de bovenkant in het masker kon gieten, gelijk merkte ik dat dit niet te doen was, en de vloer werd al een beetje nat.
Dan zat er niks anders op dan braaf te wachten, totdat bewaarster Sarah terug zou komen. Echter, 5 minuten later begonnen mijn schouder, onder deze, toch wat stressvolle positie, al behoorlijk te tintelen. Mijn armen had ik daarvoor natuurlijk ook al een poos ‘’in de lucht moeten houden’’.
Niet veel later merkte ik ook dat mijn handen oncontroleerbaar begonnen te trillen. Snel drukte ik op de paniekknop (voor de 2e officiële keer pas sinds het begin van mijn verblijf). Ik hoorde snelle voetstappen de trap afkomen. En mijn armen werden losgemaakt, waarna ik er weer controle over kreeg.

Dan maar andersom dacht bewaarster Sarah, ik moest met mijn benen omhoog tegen de muur gaan zitten. Mijn enkels werden nu aan de hoge bevestigingspunten vastgemaakt. Mijn polsen kregen normale handboeien om, zodat mijn armen even rust kregen. Toen ik vroeg aan bewaarster Sarah of zij het dekentje over mijn benen wou leggen (tot aan al die tijd, was het altijd een beetje fris in mijn cel). Dit wou Bewaarster Sarah wel doen, meteen grapte ze, hoe het er nu uit ziet, is het alsof je een kind zit te baren. De rest van de verbeelding laat ik aan jullie over ;).

Een niet al te lange tijd later, hoorde ik opnieuw meerdere voetstappen de trap afkomen. Bewaarster Dushka en Sarah kwamen mijn cel binnen lopen. Dankbaar dat ik was, bevrijdde Bewaarster Dushka mij. Vervolgens moest ik meteen op het bed gaan zitten. Hier werd ik weer aan de ketting gelegd. Maar werden ook enkels en polsen schuin/haaks aan elkaar vastgemaakt met de inbusbout boeien.
Ik gaf bewaarster Dushka een compliment dat ze de boutjes in de boeien strak genoeg had aangedraaid. Bewaarster Sarah lachte er wat bij. Ondertussen had ik namelijk stiekem een nieuw idee hoe ik deze inbusbouten zou kunnen aanpakken.

Meteen toen beide Bewaarsters weg waren en mijn celdeur op slot zat, ging ik rechtop zitten. Ik pakte een leeg flesje water, en haalde de dop eraf. Het plastic ringetje wat normaal de dop op de fles verzegeld, haalde ik eraf. Nu probeerde ik deze samen te knijpen in de lengte, zodat ik een soort plastic staafje kreeg. Dit lukte vrij goed, en nadat ik de onderkant helemaal vlak had gemaakt, kon ik er goed grip op krijgen.

Nu was het tijd om dit te testen, Met veel kracht probeerde ik de eerste inbusbout in beweging te krijgen. Telkens schampte het harde plastic het metaal flink, maar kreeg ik er geen beweging in.
Misschien met 2 van deze plastic staafjes tegelijk, dat het dan wel lukt? Vroeg ik mij af. Ik pakte het 2e flesje erbij en haalde daar ook het plastic van de hals af. Deze drukte ik samen met het andere stukje plastic, en opnieuw probeerde ik beweging te krijgen in de inbusbouten. Echter, waren de 2 stukjes plastic samen te groot voor het kleine inbusboutje. Helaas, plan gefaald, al heb ik het tenminste geprobeerd. Er zat weer niks anders op, dan braaf te wachten voordat de Bewaarster(s) terug zou komen. Wat na ongeveer 30 minuten het geval was. Ik hoorde 1 persoon de trap afkomen, en bewaarster Sarah bevrijdde mij uit deze kruislingse bondage. De simpele enkelboei van de muur bleef om, en ik kreeg weer even tijd om te ‘’relaxen in mijn cel’’.

In de tussentijd begon ik mijzelf helemaal op te geilen, het was niet eens mijn bedoeling, maar het gebeurde gewoon. Het was maar goed dat ik de sleutels van mijn chastity-cage niet had. Deze waren ‘’Gelukkig’’ netjes in het bezit van de vrouwelijke bewaarsters.

Na ongeveer 30 minuten Kwamen er opnieuw meerdere voetstappen de trap af, wat was ik toch gelukkig dat ik meerdere keren 2 bewaarsters tegelijk mocht ontvangen in mijn cel, dacht ik bij mijzelf. Deze keer waren het Bewaarster Dushka, en Bewaarster Helena. Dus was de dag ervoor toch niet de laatste keer dat ik Bewaarster Helena zou zien tijdens mijn verblijf. Ik heette haar een warm welkom terug, en ze waardeerde het wel volgens mij.

Van bewaarster Dushka moest ik rechtop op bed gaan zitten. Mijn handpalmen en vingers moest ik tegen elkaar aanzetten, met ongeveer 4 tyraps werden mijn handen strak aan elkaar gebonden. Ook werden mijn enkels aan elkaar vastgemaakt in een kleermakerszit met tyraps. ‘’I’m Looking for errors, and I think I already found one’’ zei ik tegen bewaarster Dushka, Verbaast/uitdagend keek bewaarster Dushka om zich heen. Zelf gaf ik haar geen hints waarmee ik wou proberen los te breken, Voor de zekerheid deed bewaarster Dushka een extra tyrap om mijn middelvingers heen, waardoor ik vrijwel alle bewegingsvrijheid van mijn vingers verloor. Half lachend liepen beide bewaarsters nu weg.

Toen mijn celdeur weer op slot zat, begon ik direct te proberen of mijn ideeën om vrij te komen zouden werken. Snel probeerde ik voorover te bukken, ook al zat ik rechtop, voorover bukken bleek geen optie. De ty-raps rondom mijn enkel kwam dan gelijk veel te strak te zitten. Dan maar anders, dacht ik, via mijn schouder probeerde ik zijwaarts te gaan liggen, dit lukte wel. Met mijn armen stretchend vooruit probeerde ik, met de hoek van de pallets in mijn cel de tyraps kapot te snijden. Steeds gleden ze erover heen, en door dat mijn middelvingers super strak tegen elkaar aanzaten, kreeg ik er geen kracht op. Shit, poging 1 mislukt.

Nadat ik mijzelf weer in een zithouding had genesteld, begon elke beweging met mijn handen al snel wat pijnlijk te worden, bewaarster Dushka had alle ty-raps echt super strak aangetrokken. Ze wou er echt zeker van zijn dat ik niet vrij zou komen. Dus ik besloot mijn handen maar zo stil mogelijk te houden. De tijd verstreek langzaam voorbij, toch keek ik nog steeds rond in mijn cel naar een mogelijkheid om de ty-raps te breken. Na een poosje bedacht ik mij dat de enkelboei kartelrandjes had die lichtelijk uitsteekten. Enthousiast van dit idee begon ik gelijk dit te proberen. Resultaat, een handboei die heen en weer bleef bewegen, omdat ik hem nergens aan kon fixeren. Dit eindigde dus ook zonder resultaat.

Wat ondertussen voelde als een van de langste bondageposities, werd voor mijn gevoel na een dik uur beëindigd. Opnieuw hoorde ik voetstappen de trap af komen, bewaarster Dushka deed mijn celdeur open. Ik begroette haar nederig en vertelde dat ik echt had geprobeerd om vrij te breken, maar dat door de vele tyraps dit echt onmogelijk was. Volgens mij voelde dit wel een beetje als een overwinning voor haar. Toen ze de tyraps had doorgeknipt, bedankt ik haar. Toen ik weer vast was gezet in de enkelboei, ging bewaarster Dushka boven mijn avondeten ophalen. Ik kreeg een dienblad, en ik weet eigenlijk nog steeds niet wat het was, het leek op witte zuurkool met gehakt, maar het smaakte heel ergens anders naar. Vrij snel hierna werd het dienblad ook weer opgehaald. En mocht ik even uitrusten in mijn cel. Zelf had ik wel door dat hierna waarschijnlijk een sessie zou volgen.

Zo’n uurtje later hoorde ik weer voetstappen de trap afkomen. Mijn buiten celdeur werd opengemaakt, en door de kiertjes van de houten celdeur, zag ik meteen dat het Bewaarster/Meesteres Alexandra Saint was. ‘’Well, well, well, My smart ass boy is back in prison’’ zei ze. Deze zin refereerde aan mijn vorige verblijf, met een stoel bondage activiteit van haar. ‘’Good-evening Mistress Alexandra’’ Zei ik vanuit mijn nederige positie. Op deze sessie ga ik wel even iets dieper in. Meesteres Alexandra had een prachtige visnet panty aan, mooie laarzen en zwarte top/body suit. Vrijwel meteen begon mijn Chastity-cage flink strak te zitten. Meesteres Alexandra nam mij mee naar een van de speelruimtes. Uiteraard gebeurde hier een boel leuke dingen. Naar mate de tijd verstreek. Nam Meesteres Alexandra mij mee naar de andere ruimte, hier moest ik opnieuw in de blackbox 2.0 gaan liggen. Braaf nam ik plaats, en deed zei de box op slot. Ik hoorde de voetstappen weglopen, super opgewonden begon ik mij van alles te fantaseren.

Na een korte 5 minuten hoorde ik weer een persoon aan komen lopen. Maar super oplettend als ik was, klopten de pasjes van het lopen niet helemaal (volgens mij wouden ze een mind-fuck uithalen met mij), het moesten dus 2 personen zijn. Meesteres Alexandra deed de blackbox weer open en ik werd eruit gerold/geschoven. Nu zag ik dat ook Madam Grim in de ruimte stond, netjes begroette ik haar.
Beiden hadden ze een voorbinddildo voor. Ze wouden een ‘’dick-measuring’’ contest gaan doen, en 1 keer raden wie dat nooit zou gaan winnen, ik had tenslotte mijn chastity-cage nog om. Uiteraard werd ik hierbij flink vernederd.

Toen er wat speeltijd verstreek. Moest ik op mijn knieën gaan zitten, Meesteres Alexandra deed mijn chastity-cage af. Meteen kreeg ik natuurlijk een volle erectie, wat we nu gingen doen was simpel. ‘’As long as you suck 1 of our cock’s, the other mistress wil softly stroke your dick’’

Dat liet ik mij natuurlijk geen 2 keer zeggen. Ik begon rustig te pijpen, als ik geen bewegingen maakte, of te korte ‘’halen’’, werd ik ook niet afgetrokken. Conclusie Pijpen alsof mijn leven er vanaf hing. Een nieuwe cardio workout was geboren, althans zo voelde het. Na een klein kwartier stopte Madam Grim met aftrekken, Ik moest mijn chastity-cage weer om doen. Geen Orgasme voor mij als ‘’gevangene’’ Tuurlijk baalde ik hiervan, maar tegelijkertijd is dit misschien precies wat ik verlangde.

’s Avonds iets later in mijn cel, na de sessie en het douchen erna. Had ik mijn telefoon nog even ter beschikking, er zijn een aantal mensen in mijn privé leven, waar ik normaliter dagelijks contact heb. Van een ervan zag ik dat ik een berichtje had gekregen. Geheel toepasselijk vroeg hij, ben je opgepakt of zoiets? Met een grote glimlach antwoorde ik ‘’Ja’’. Hij moest eens weten, dat ik daadwerkelijk in een cel in Warschau zat, haha.

Vrij snel daarna Kwam bewaarster Dushka binnen in mijn cel. Ik werd weer voorzien van de benodigde flesjes water, en mijn celdeur ging weer op slot. Tijd voor de laatste nacht, opnieuw bleef ik nog even op. Tijdens mijn laatste toiletbezoek voor het gaan slapen, stootte ik weer mijn hoofd. Dit was pas de 3e keer dat dit gebeurde, en ik had dus al snel van de eerste 2 keer geleerd. Toen ik weer in bed lag, hoorde ik nog een aantal keer wat voetstappen op en neer de trap hoorde gaan, ik vroeg me af wat ze aan het doen zouden zijn. Maar niet veel later viel ik voldaan van de dag in slaap.

De volgende ochtend was het, naar mijn gevoel, eerder dan normaal toen mijn celdeur open ging.
Tevens was dit de eerste keer dat ik nog echt aan het slapen was, ik werd pas wakker van het geluid dat het zware slot maakte toen het werd geopend. Bewaarster Sarah kwam mijn cel binnen, en in plaats van het ontbijt bord, wat gebruikelijk was. Had bewaarster Sarah, de zware kettingen en handboeien mee. Deze kreeg ik om, en ik moest meteen meelopen naar boven.

Boven aangekomen, merkte ik op dat er wat pizzadozen in de gang lagen. Aha! Dat verklaarde waarschijnlijk de voetstappen de trap op en af van de avond ervoor. Zouden ze een kleine pizza party hebben gehad?

Anyway, aangekomen op het kantoortje moest ik knielend plaatsnemen. Voor mij werd een stoel neergezet. Bewaarster Sarah liep weg, waarna bewaarster Helena binnen kwam lopen, en plaats nam op de stoel. Bewaarster Helena had een bord bij zich, ik kon al invullen dat dit waarschijnlijk mijn ontbijt zou zijn. ‘’Well, well, well, I hope you are hungry prisoner’’ Zei bewaarster Helena. Zonder dat ik nog had gezien wat er op het bord lag, pakte ze het eraf, nu pas zag ik dat het pizza was. Dat dit de overblijfselen van de bestelde pizza van de avond ervoor waren had ik al meteen door.

Bewaarster Helena begon mij deze te voeren. Op zich smaakte het nog niet zo erg, het deeg was alleen wat sponziger geworden. En door het zout gehalte was het niet erg makkelijk weg te krijgen als ontbijt. Toen ik net 2 hapjes had genomen, liet ze het stuk expres op de grond vallen. Met haar schoen drukte ze mijn hoofd tegen de pizzapunt aan op de vloer. Dooreten zei ze, braaf at ik het stuk op, door het zoutgehalte was ik blij dat ik af en toe een slokje thee mocht drinken. Na dat ik met veel vernedering ook het 2e stukje pizza op had gekregen, kreeg ik een aai over mijn bol. Ik had het netjes gedaan. Wat kan een mens toch blij worden van een simpel complimentje, ik was zowaar gewoon trots op mijzelf.

Van Bewaarster Helena, moest ik hierna onder de douche gaan staan. Ze wachtte niet eens tot het water een aangename temperatuur was, meteen richtte ze de tuinslang op mij, het water was nog koud. Had ik iets verkeerd gedaan, vroeg ik mijzelf af, op het moment zelf kon ik er niet van genieten, als ik er nu aan terug denk, hoort het er gewoon bij natuurlijk. Even later werd ik teruggebracht naar mijn cel, en weer netjes aan de ketting gelegd.

Een dik half uur later werd ik weer opgehaald door Bewaarster Sarah, ik kreeg handboeien om die aan mijn halsband werden bevestigd doormiddel van een korte ketting, dit alles werd verzegeld met 1 padlock slotje. In een van de sessie ruimtes werd ik in een, wat grotere, blackbox gestopt. Al half bedenkend hoe ik hieruit wou ontsnappen kwam er nu een plottwist aan. Net voordat bewaarster Sarah het deurtje van de black box dicht wou doen, gooide ze ongeveer 40 sleutels naar binnen. ‘’Good luck with those, find the right one, and you’re free’’. Hierna ging het deurtje op slot en liep ze weg.

Nog half verbaasd keek ik om mij heen, maar deze ‘’bondage’’ vond ik heel creatief bedacht, alleen kon ik niet veel zien want Bewaarster Sarah had, natuurlijk, de verlichting in de ruimte uit gedaan.
Snel bedacht ik mij hoe ik dit kon aanpakken, Via mijn ellenbogen ging ik op mijn buik liggen. Met mijn handen begon ik te voelen en zoeken naar het eerste sleuteltje. Er was net genoeg ruimte en bewegingsvrijheid om een sleuteltje te pakken, en deze op het slotje van mijn halsband/ handboeien uit te proberen.

De eerste paste niet eens in het slotje, meteen kwam ik met het idee om alle geprobeerde sleuteltjes in het hoekje van de blackbox te leggen, zo kon ik tenminste weten welke ik al had geprobeerd.
Na een sleuteltje of 10 schoot mij iets te binnen, natuurlijk moest ik beide kanten van de sleutel proberen, want ik kon tenslotte niet zien of ik de juiste kant in het slotje zou stoppen. Dus ik kon weer helemaal opnieuw beginnen.

Na een tijdrovend klusje (van omme nabij een drie kwartier) had ik, toch echt naar mijn mening, alle sleutels gevonden en geprobeerd. Natuurlijk zat de juiste er niet tussen, dit had ik eigenlijk ook niet verwacht.
Ik probeerde zelfs over het plafond te voelen of Bewaarster Sarah daar misschien vooraf de juiste sleutel met misschien een stukje tape had opgeplakt, om als mindfuck straks gewoon te pakken en daarmee mijn slotje te openen. Maar op geen enkele mogelijke manier lag de juiste sleutel in mijn verblijf ruimte.

Een poosje later kwam bewaarster Sarah terug, half lachend vroeg ze of ik de juiste sleutel had gevonden. Natuurlijk niet, antwoorde ik, maar dat wist zij natuurlijk zelf ook wel. Toen ze het kleine deurtje opende om vervolgens de sleutel te pakken welke wel zou passen, zag ik dat deze op maar een halve meter afstand van de blackbox lag, kleine mindfuck erbij dus. ‘’So close, but yet so far’’.

Een half uurtje later, nadat ik alweer in mijn eigen cel zat. Werd ik opgehaald door Bewaarster Helena, ze had een dwangbuis bij zich. Toen ik hierin was gefixeerd, moest ik meelopen. Nu gingen we naar de andere sessie ruimte. Hier moest ik plaatsnemen op een matras, daarna werden mijn enkels strak vast gemaakt. Mijn hoofd kwam in een ‘’head-immobilizer’’ te liggen (zo’n medisch stabilisatie werktuig). Nu kon de mind-fuck/torture beginnen. Om de seconde viel er een heel klein drupje water op mijn voorhoofd. De ‘’Chinese-water torture’’ was begonnen. Deze drup viel telkens onmogelijk te ontwijken, omdat mij hele lichaam, en met name mijn hoofd gefixeerd waren. Na een klein half uurtje begon ik dit al heel vervelend te vinden (al was dit natuurlijk wat precies de bedoeling was). Helaas moest ik dit deze keer voortijdig eindigen, de volgende keer ga ik voor minstens een paar uur deze uitdaging aan.

Weer aangekomen in mijn eigen kelder cel werd ik nog eenmaal vast gemaakt aan de ketting. Ik wist dat het einde eraan zou komen. Genietend denk ik terug aan alle activiteiten die zijn gebeurt in de afgelopen paar dagen, het was maar goed dat ik nog steeds mijn chastity-cage om had. Want ik werd er natuurlijk behoorlijk opgewonden van.

Toen er een klein poosje was verstreken, hoorde ik weer voetstappen van de trap afkomen.
Bewaarster Helena opende voor de laatste keer mijn zware celdeur. Ik werd losgemaakt en moest mijn persoonlijke spullen meenemen uit de cel. Tevens ging mijn toilet emmer voor de laatste keer mee naar boven. Braaf maakte ik deze schoon zoals het hoort. Na een snelle opfrissessie kleedde ik mij weer aan met mijn eigen kleren.

Na nog even wat small-talk te hebben gehad, en een korte rondleiding voor nieuwe ideeën in de facility. Was het tijd om te gaan, Bewaarsters Sarah en Helena liepen mee naar beneden, Ik ging nog snel op mijn knieën zitten en vroeg of ik als bedankje nog een paar kussen mocht geven aan hun schoeisel. Dit mocht, en braaf kuste ik de afscheid te gemoed, precies toen ik hier mee bezig was, kwam toevallig Madam Grim ook te trap aflopen. Met glinsterende ogen zag ze wat ik aan het doen was, snel kwam zij tussen Sarah en Helena in staan. Ze wou dat in haar schoenen ook vaarwel kuste.
Braaf (en vereerd) als ik was deed ik dit. Voldaan liep ik vervolgens naar buiten, waarna dit bezoek aan WarsawPrison 2.0 weer geslaagd was.

Chogal bracht mij terug naar het vliegveld (Thnx! Voor dat). Waarna het tijd werd om weer terug te vliegen naar Nederland. ’s Avonds later in de trein naar huis, kreeg ik de grote glimlach niet van mijn gezicht. Blij dat ik was, zat ik flink na te genieten. Bedankt voor dit alles, en tot de volgende keer!