Al geruime tijd bezoek ik een vaste Meesteres. We spreken regelmatig af in een BDSM studio waar we uitgebreide BDSM sessies hebben en elke keer voelt het aan als hemel op aarde. Dit ben ik. BDSM is mijn leven en bij elke sessie dringt dat opnieuw tot me door. Ik weet alleen niet of dat ook tot mijn vrouw door zou dringen als zij hiervan afwist.
Ik heb het al die tijd verborgen kunnen houden voor mijn vrouw door het BDSM spel zo af te laten spelen dat het geen sporen achterlaat. Mijn Meesteres vindt dat prima. Althans, dat zegt Ze. Toch voel ik dat het niet zo is. Ze doet het omdat ik Haar fors betaal, maar ik heb het gevoel dat dit niet lang meer stand gaat houden op deze manier.
Ik heb dus besloten dat ik het mijn vrouw ga vertellen. Het is mijn plicht. Ik heb haar trouw gezworen en… nou ja. Op een bepaalde manier ben ik haar trouw door nu voor de waarheid uit te komen. Het is ook deels haar fout.
Als zij niet zo preuts was… Ik begin me aan mijn eigen vrouw te ergeren, maar besef ook dat dit onterecht is. Ik probeer gewoon mijn fout goed te praten door haar van allerlei dingen te beschuldigen…
Terwijl ik zo kalm mogelijk over probeer te komen, zeg ik haar te gaan zitten. We moeten iets bespreken. Ze merkt aan mijn toon dat het serieus is en haar bezorgde blik doet me pijn. Ik heb haar nooit pijn willen doen, besef ik. Daarom ben ik met haar getrouwd. Omdat ik van haar houd. Ik houd van een vrouw die niets wil weten van BDSM.
Dan bedenk ik me dat ze eigenlijk niets van mijn relatie met mijn Meesteres af hoeft te weten. Of wel? Geen idee. Ik betaal Haar, dus Ze is een soort van… prostituee? Ik schud mijn hoofd. Ze is helemaal geen prostituee.
Ze is mijn Meesteres, die me al een lange tijd in mijn behoeftes om onderdanig te zijn voorziet en nu noem ik Haar een… een hoer? Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik van mezelf begin te walgen. Ik moet eerlijk zijn!
‘Lieverd, kun je alsjeblieft even gaan zitten? Ik moet je iets belangrijks vertellen…’
Ze kijkt me uiterst bezorgd aan en weigert te gaan zitten. Mijn keel is droog. Blijkbaar wil ze blijven staan als ik haar dit nieuws breng. Ik kan het haar niet kwalijk nemen. Waarschijnlijk gaat ze me in mijn gezicht slaan en stiekem bereid ik me er alvast op voor.
‘Al een poos zie ik regelmatig een andere vrouw… Het is, ehm…-‘
Wat ik al verwacht had, komt eraan. Een harde klap in mijn gezicht en een woedende blik vol tranen. Ik besef dat ik eigenlijk best wel wat tactischer had kunnen zijn. Hoe heb ik dit zo kunnen verpesten?
Ik voel me enorm schuldig over mijn daden, maar nog schuldiger dat ik dit niet op een goede manier over heb kunnen brengen. Hoe breng je zoiets eigenlijk goed over? Onmogelijk, maar misschien had het subtieler gekund. Ja, subtiel… Die term spookt nu door mijn hoofd.
Net als ik verder wil gaan met mijn opbiechting, begint ze te schreeuwen. Ze scheldt me voor alles en nog wat uit en slaat me nogmaals. Ze is helemaal over de rooie en ik probeer haar te kalmeren door haar stevig bij haar armen beet te nemen. Het maakt een reactie los van een verergerde hysterie. Misschien niet het handigste wat ik had kunnen doen. Nee, zeker niet het handigste…
Ik had mezelf ingebeeld dat ze rustig zou zijn gaan zitten en dat ze erover had willen praten. Als twee beschaafde mensen. Maar hoe beschaafd ben je nog als je vreemdgaat?
Ik had mijn gevoelens over BDSM direct op moeten biechten. Direct toen we in een relatie stapten. Niet achteraf. Ik begin mezelf knap stom te voelen. Hoe kon ik mijn vrouw dit aandoen?
Ben jij nieuwsgierig of dit nog goed kan komen? Lees dan snel De opbiechting (2)!