De opbiechting (2)

Dit is deel twee in deze verhalenreeks. Lees eerst De opbiechting (1)

Eindelijk kalmeert mijn vrouw enigszins. Ze kijkt me ongelovig aan en vraagt hoe ik dit ooit heb kunnen doen. Hoe ik haar ooit heb kunnen bedriegen. We hebben zelfs kinderen. Mijn lichaam voelt aan alsof ik door een kanonskogel geraakt ben. Ik voel me zwak, misselijk, duizelig en schuldig. Vooral dit laatste is hoe ik me echt voel. Schuldig…

‘Maar…’

Heeft die maar nog wel zin? Het klinkt zo afgezaagd. Iemand slecht nieuws brengen – heel slecht nieuws – en dan met een maar het weer goed willen praten. Ik slik mijn woorden in. Dit is zinloos. Misschien niet zinloos, maar ik ben wel verkeerd begonnen.

‘Maar?!’

Zo denkt mijn vrouw er duidelijk ook over. Ik schud schuldbewust mijn hoofd. Ik heb mezelf niet meer onder controle. Ik kijk mijn vrouw smekend aan en vraag haar om vergeving. Dan zeg ik het. Ik knal het eruit. Ik biecht haar mijn geheim op.

‘Ze is mijn Meesteres. We hebben geen relatie, geen hechte band, geen verbindtenis, geen…’

Mijn vrouw kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ze heeft door dat ik weer aan het liegen ben. Sterker nog, ze heeft het sneller door dan ik het zelf doorheb. Mijn Meesteres betekent wel degelijk iets voor me, maar dat komt doordat Zij me kan geven wat mijn vrouw me niet kan geven.

‘…geen liefde,’ maak ik zwakjes af, maar mijn vrouw heeft er duidelijk genoeg van. Ze droogt haar tranen en kijkt me met een blik aan waarvan ik niet wist dat ze die in zich had. Het is een vernietigende blik en dat is precies hoe ik me voel: vernietigd.

‘Je Meesteres, hm? JE MEESTERES?!’

We zijn weer terug op het punt aangekomen waarop ze begint te schreeuwen. Een emotie die ik volkomen begrijp in haar situatie. Ze is gekweld, aangetast, boos… En terecht. Toch begin ik zwakjes te knikken. Ze heeft het recht om te weten hoe de vork echt in de steel zit. Het is haar recht, maar ook mijn plicht. Ik moet haar vertellen hoe ik in elkaar zit.

‘Ik heb gewoon meer nodig dan…’ Dan wat jij me biedt? Nee, die gedachte kan ik maar beter niet uitspreken. ‘…dan normale liefde. Liefde waarmee je me overgiet. Maar ik ben juist op zoek naar… Iemand die me onder de duim houdt. Iemand die me op mijn plaats kan wijzen. Iemand die me kan temmen en die me af kan straffen. Ik voel me enorm aangetrokken tot de BDSM scene…’

Mijn vrouw staat perplex. Ze weet duidelijk niet hoe ze hiermee om moet gaan en kijkt me aan alsof ik zojuist een landing op Mars heb gemaakt. Deze blik houdt een poosje aan. Ik weet niet hoelang het in werkelijkheid is, maar het voelt aan als een uur. Uiteindelijk schudt ze misprijzend haar hoofd en kijkt me aan alsof ik een ware kwelgeest ben.

‘Mijn huis uit.’

Het zijn drie woorden, maar ze hebben een enorme impact. Krachtige woorden die de betekenis hebben dat ik moet vertrekken. Dat het over is. Dat ze me niet meer wil zien. Althans, niet nu. Voorlopig zal ik geen deel meer uitmaken van haar leven en dat besef pijnigt me enorm. Nu is het mijn beurt om bedroefd te zijn en tranen beginnen zich op te wellen.

Mijn vrouw kijkt me op haar beurt weer bedroefd aan. Ze heeft er echter niets meer aan toe te voegen. Ze staat volledig achter haar besluit en dat straalt ze uit ook. Ik voel me schuldig, nederig, gekweld, maar vooral verloren.

Verloren zonder mijn vrouw, zonder mijn kinderen. Wat moet ik hun vertellen? Met gebogen hoofd veeg ik mijn gezicht droog en loop naar de deur. Ik denk dat dit een nachtje in een hotel wordt…

Komt dit nog goed? Is het mogelijk dat er ruimte kan zijn voor vergiffenis of zal dit echt het einde betekenen? Lees binnenkort het vervolg op Onderdanigeman.NL!