Schuld, berouw en boetedoening aflevering 32

André is net klaar met zijn rooster als het belletje klingelt. Snel gaat hij met het rooster naar beneden en meldt zich onderdanig bij Natascha. “Zo sloofje, ga op jouw poefje,” Natascha knipt hautain met haar vingers, “en laat maar eens zien wat jij er van gebrouwen hebt.” Nederig gaat André zitten en overhandigt het rooster. Natascha leest. Gespannen kijkt André haar af en toe tersluiks aan. Er tekent zich een geamuseerde glimlach rond haar mond af. Het pleziert haar dat André Mevrouw consequent met een hoofdletter schrijft, evenals Dames. Het is meer dan zij had verwacht en dat stemt haar tevreden. Sub 139 begint te begrijpen wat er van hem verlangd wordt, denkt ze. Dan kijkt ze André aan.

Alle eerdere delen van dienstmeidgeesje's Schuld, berouw en boetedoening

“En wanneer denkt dienstmeid antje mijn slipjes, beha’s, panty’s en nylons met de hand te wassen, te drogen en weer netjes op te bergen, hm?”
Oh wat stom, denkt André. Uitgerekend het werkje wat hij heel graag doet. “Ex..excu..ses Mevrouw.” hakkelt hij zenuwachtig. “I..ik pas het ogenblikkelijk aan.”
“Netjes trouwens dat je beseft dat je voortaan alleen nog kliekjes eet die ik overlaat, subje. Ik geef je daarom bij deze vast toestemming om ietsje meer klaar te maken, zodat je in elk geval genoeg hebt om je werk te doen.”
“Dank U, Mevrouw.” knikt André slaafs.
“Goed dan, sloofje. Ik ga vanmiddag even rondbellen of het de betreffende dames schikt. Anders passen we het rooster hier en daar wat aan. Laten we maar eens kijken de komende dagen of het werkt. Jij hebt de lat tamelijk hoog gelegd. Stel me niet teleur. En maak nu maar gauw een heerlijke lunch voor me klaar, dan kunnen we daarna voor je intakegesprek naar Mevrouw Van Berghen Henegouwen.”
“Ja, Mevrouw. Dank U Mevrouw.” Hij staat snel op, maakt een buiging en gaat naar de keuken. Natascha leest het rooster nog een paar maal geïnteresseerd door. Geweldig, denkt ze. Sloofje heeft zich voor 24/7 volledig aan haar gecommitteerd. Geen enkel vrij moment. En hij zal heel hard door moeten buffelen om alles op tijd klaar te krijgen. Maar goed, denkt ze, regelmatig de zweep erover zal hem wel alert en gefocust houden. In en in tevreden rekt zij zich uit en installeert zich nog eens behaaglijk op haar leren loungebank. Ze maakt foto’s van het rooster en stuurt deze naar Katja. Daarna zet ze de tv aan en zapt wat rond.

Mooi sloofje. Jij bent een handig bijzettafeltje zo

Als André de lunch heeft bereid laat Natascha die bij haar loungebank serveren. Ze beveelt André voor haar te gaan zitten, rechtop op zijn knieën, en het grote dienblad met daarop het bord met de klaargemaakte verse ovenbroodjes, de koffiekan met koffiekopje en schoteltje, het pak jus d’orange met een glas, het eierdopje met een gekookt eitje en het schaaltje met vers gesneden fruit netjes voor zich te houden.
“Mooi sloofje. Jij bent een handig bijzettafeltje zo.” zegt Natascha. Ze pakt haar telefoon en maakt een paar foto’s van hem. “Even aan Mevrouw Van Berghen Henegouwen laten zien”, lacht ze. André wordt rood in zijn nek. Dan begint Natascha te eten. Ze geniet met volle teugen van de heerlijke lunch, kijkt hem steeds triomfantelijk aan en vernedert hem bij voortduring verbaal, maar ook fysiek door hem regelmatig even in zijn tepels te knijpen en met haar voet tegen zijn opgesloten pikje te wrijven. André heeft het weer uiterst moeilijk, vooral ook omdat hij het zwaar beladen dienblad recht moet houden.
Als Natascha klaar is, beveelt ze André de lunchboel op te ruimen. Als ze hoort dat hij bijna klaar is beveelt ze: “We gaan naar Mevrouw Van Berghen Henegouwen. Breng m’n nappa leren jack!” Snel pakt hij haar jack en loopt ermee naar de loungebank. “Doe eerst m’n pumps aan.”
“Ja, Mevrouw.” André knielt en doet de hooggehakte zwartleren pumps aan Natascha’s voeten. Hij ruikt de heerlijke leerlucht van haar nappaleren kokerrok en hij voelt opwinding. “Doe jouw jas aan, dan mag je daarna mij mijn jack aandoen, sloofje.”

Ik wil jou uiteraard niet meer in mijn auto hebben, sloof! Jij gaat op de fiets

“Ja Mevrouw.” André wil zijn sloofschortje en zijn Birckenstocks uitdoen doen, maar Natascha beveelt: “Nee, nee, subje. Je houd je Birckenstockjes maar aan en ook je leuke schortje, met je naamplaatje. Dat wil Mevrouw Van Berghen Henegouwen ook wel zien, denk ik zo.” André wordt rood. Hij wil nog iets zeggen, maar razendsnel schiet door zijn hoofd dat hij moet gehoorzamen. In álles gehoorzaam zijn, elk bevel opvolgen en geen enkele reden geven tot wrevel of ongenoegen, des te eerder is deze lijdensweg voorbij. Beschroomd haalt hij zijn jas en doet die over het schortje aan. Het witte voorkantje komt een stuk onder zijn jas uit. Gauw frommelt hij het eronder. Hij gaat de kamer weer in en pakt Natascha’s leren jack. Met een spottend lachje staat ze op en André doet voorzichtig haar jack over haar angoratruitje. Dan trekt ze haar nappaleren handschoenen aan en zegt: “Mooi sloofje! Pak de autosleutels en de rijlaarzen. We gaan.” Natascha loopt elegant naar de voordeur, klikklakkend op haar hoge stiletto’s. Slaafs volgt André, op zijn te kleine Birckenstocks. Hij doet de deur voor haar open, loopt snel voor haar uit naar de auto en houdt het autoportier voor haar open. Met een neerbuigend knikje neemt Natascha plaats achter het stuur en houdt haar hand op. Slaafs, zelfs met een klein buiginkje, legt hij de autosleutels in haar hand en sluit het portier. Hij loopt naar de kofferbak, legt de gepoetste rijlaarzen erin en gaat naar de passagierskant om in te stappen maar de deur is op slot, Natascha doet het raampje open en zegt hautain: “Ik wil jou uiteraard niet meer in mijn auto hebben, sloof! Jij gaat op de fiets naar Mevrouw Van Berghen Henegouwen. En rijd een beetje door, ja?!” En fel optrekkend rijdt Natascha weg, André vertwijfeld achterlatend. Daar staat hij, midden op straat op zijn witte Birckenstocksandalen. En het schortje steekt inmiddels ook weer onder zijn jas uit. Wanhopig rent hij achterom door de brandpoort om zijn fiets uit het schuurtje te pakken, maar de deur in de schutting zit op slot! Wat nu in vredesnaam?!
Koortsachtig denkt André na. Er zit niets anders op dan te gaan lopen. Wat een ellende. Iedereen ziet natuurlijk die stomme sandalen! En dan dat schortje wat telkens onder zijn jas uit steekt! Wat een afschuwelijke vernedering weer. Tot overmaat van ramp begint het ook nog eens te sneeuwen, natte sneeuw waardoor zijn sokken nat worden. Hij voelt zich ellendig. Dan pakt hij zich bijeen en begint stevig doorlopend aan zijn wandeling, die minimaal drie kwartier gaat duren, rekent hij snel uit. Gelukkig is er bijna niemand op straat op deze natte zondagmiddag. Diep voorover gebogen, met zijn handen diep in zijn jaszakken om het schortje op zijn plaats te houden en met zijn gezicht naar het trottoir begint hij aan zijn tocht.

Zaterdag 27 januari 2017 14.30 uur
“Waar blijft ons sloofje?” vraagt Katja, terwijl ze op de klok kijkt. “Geen idee waar die trut blijft”, antwoordt Natascha geïrriteerd. De Dames zitten op Katja’s leren loungebank, nemen het door André opgestelde rooster door en nippen aan hun Prosecco. “Die sukkel heeft zich wel een taak gesteld, zeg! Hij is werkelijk idolaat van je.” lacht Katja.

Hij voelt zijn pikje alweer zwellen in de kleine meedogenloze CB6000s

“Zeker, Kat! En dat gaan we gigantisch uitbuiten. Heerlijk! Een permanente slaaf. Zelf nooit meer vervelende werkjes hoeven doen en óók nog eens dik geld ervoor krijgen. Hebben we het voor elkaar of niet?” en Natascha heft haar hand naar Katja op voor een high five. Precies om kwart voor drie gaat de bel. Katja kijkt op haar mobiel. Via de deurcamera ziet ze André staan.
“Sloofje is er.” lacht ze. Ze drukt op haar telefoon en bitst streng: “Als de deur opengaat ga jij op je knieën in het portaal zitten tot ik je kom halen!” Na vijf minuten drukt ze met haar mobiel de deur open. Lachend laat ze haar telefoon aan Katja zien. Ook in het portaal hangt een camera. André zit keurig op zijn knietjes op de grond.
“Ha ha,” lacht Natascha. “Wat een loser! Benieuwd waarom ie over een kwartiertje fietsen ruim een half uur meent te moeten doen.”
André heeft de hele weg hard doorgelopen en af en toe ook stukken gerend, Hij is doodmoe en blij dat hij even kan rusten, al is het dan op zijn knieën. Ook in het portaal ligt een kokosmat, maar gelukkig heeft hij zijn broek aan en is het niet zo pijnlijk als bij het IGSH. Dan hoort hij het klikklakken van hoge hakken en wordt de deur van het portaal opengedaan. Het is Katja. Ze ziet er weer oogverblindend mooi uit. Ze heeft haar prachtige zwarte haar in een staart, is weer streng opgemaakt en draagt een mosgroen nappa leren minirokje, een lichtgroene laag uitgesneden satijnen blouse met daarop een getailleerd jasje, ook van mosgroen nappa leer. Ze draagt lange zwarte nappaleren dijlaarzen met 16 cm hoge stilettohakken.
“Dag antje. Waar kom jij in vredesnaam vandaan?!” “Ik moest met de fiets van Mevrouw Van Linschoten, Mevrouw, maar de deur van het tuinhek was op slot, dus toen moest ik lopen.” “Dom gansje! Nadenken is niet jouw sterkste kant, is het niet?”
“Inderdaad Mevrouw”, antwoordt André timide. Katja heupwiegt langzaam naar de geknielde André en gaat vlak voor hem staan. Hij ruikt het nappaleer van haar minirokje en jasje, maar vooral de dominante geur van haar nappaleren laarzen schijnt het gehele portaal te vullen. Het windt André erg op. Hij voelt zijn pikje alweer zwellen in de kleine meedogenloze CB6000s, maar hij geeft geen krimp, bang als hij is voor de gevolgen.
Vanuit de hoogte beveelt Katja: “Kleed je uit, sloof! Doe alleen jouw schortje en jouw sandaaltjes aan en ga weer op je knieën voor de deur wachten tot het belletje gaat.” Elegant loopt Katja de kamer in en sluit de deur. Gauw kleedt André zich uit en doet daarna het sloofschortje en de Birckenstocks weer aan. Moet hij toch weer op blote knieën op een kokosmat, denkt hij gelaten.
“De sukkel kwam tot de ontdekking dat de tuinpoort dicht was. Toen moest ie lopen”. informeert Katja Natascha. “Haha!” lacht Natascha. “Dat komt omdat ik zijn sleutels ingenomen heb. Hahaha.” Ze geniet telkens weer van de stompzinnige tegenslagen en vernederingen die de blijkbaar hersenloze André overkomen. Katja lacht, pakt haar telefoon en drukt erop. Op het enorme televisiescherm aan de muur tegenover de bank waar de dames zitten verschijnt de op zijn knietjes zittende André. Natascha schiet in de lach. “Haha! Geweldig! Kijk ‘m nou zitten, ons sloofje.”
“Grappig hè?” lacht Katja. “Maar wat zie ik nu? Heeft hij een naamplaatje?“
“Ja! Dat heb ik hem laten maken voor op zijn schortje, lachen hè?” Katja zoomt met haar telefoon in op het plaatje. “Hahaha! antje, dienstmeid! Geweldig! Hij kan trouwens vast flink aan de slag straks als we gaan paardrijden. Mijn badkamers moeten een grote beurt, evenals de toiletten, het hele huis moet gestoft en gestofzuigd en de keuken moet ook weer eens een flinke beurt hebben. Ik maak wel gelijk even een lijstje en zet erbij waar hij alle schoonmaakspullen kan vinden.” Katja pakt een pen en blocnote van de salontafel en begint te schrijven.
“Vind jij het dan niet vervelend om hem alleen in je huis te laten?” vraagt Natascha.
“Nee hoor! Ik heb in het hele huis van die leuke kleine cameraatjes laten installeren die ik op m’n mobiel kan checken. Als sloofje iets doet wat mij niet bevalt kan ik hem direct tot de orde roepen.”
“En ben je niet bang dat ie er vandoor gaat?” “Nee, want z’n kleding gaat in de locker in de gang en ik zie ‘m er toch niet voor aan dat ie alleen in z’n schortje en z’n Birckenstockjes de straat opgaat, toch? Hoewel die dat best mag van mij, hoor!” Terwijl Katja dit zegt schieten de dames onbedaarlijk in de lach. Dan pakt Katja de dienstbodebel die op salontafel staat en klingelt er luid mee. Schuchter wordt er op de kamerdeur geklopt.
“Kom maar binnen, antje.” zegt ze hautain. André staat op, opent beschaamd de deur en sluit deze achter zich. Dan hoor hij vingerknippen. Hij kijkt naar de Dames en ziet Natascha naar de grond wijzen. Gauw gaat hij op de knieën en kruipt naar haar toe. Natascha wijst op haar pumps en André kust deze overdreven serviel. Na een halve minuut pumps kussen hoort André weer vingerknippen en kijkt hij weer slaafs naar Natascha op. Zij wijst naar de nappaleren laarzen van Katja. Snelt kruipt hij daar naar toe en kust ook deze laarzen heel devoot, waarbij de heerlijke sterke geur van het soepele nappaleer hem weer opwinding bezorgt. Na zeker weer een halve minuut knipt Natascha in haar vinger en wijst van zich af. André kruipt een stuk terug en gaat op zijn knieën zitten.
“Nou nou, antje! Jij leert snel zeg!” lacht Katja. “Geweldig, Natas! Ideaal, non-verbale commando’s.” “Zeker weten. Maar vertel jij mij eerst maar eens waarom je zo laat bent, sloof!”
André vertelt weer beschaamd het verhaal van de gesloten poort. “Ik bied U nederig mijn excuses aan voor deze stommiteit, Mevrouw”, besluit hij slaafs.
“Je hersens gebruiken is nooit echt jouw ding geweest hè? Laat het niet weer voorkomen, sukkel!”
“Nee, Mevrouw. Dank U Mevrouw.”
“Oké, poetssloof.” zegt Katja. “Jij gaat vanmiddag als wij naar de manege gaan alvast bij mij aan de slag, dan kun je een beetje wennen. Dan leer je mijn huis vast kennen en leer je waar alles staat: schoonmaakspullen, wasmand, wasmachine, enfin, de hele rataplan! Ik heb al een lijstje en daarmee ga je rapido aan het werk, begrepen dienstmeid?”

Jij blijft in het vervolg op jouw knieën als jij daartoe bevel hebt gekregen, sloof!

“Ja Mevrouw Van Berghen Henegouwen. Ik ben geheel tot Uw dienst”, klinkt het overdreven slaafs. Katja staat op, loopt naar de open keuken, pakt de koffiebus en zet twee kopjes neer. Dan knipt ze in haar vingers en beveelt:
“Jij gaat nu maar eerst maar koffie voor ons zetten. Ik heb hetzelfde apparaat als Mevrouw van Linschoten, dus dat moet niet al te ingewikkeld zijn hoop ik.”
“Nee Mevrouw, dank U Mevrouw.” Terwijl Katja weer op de bank naast Natascha gaat zitten haast André zich naar de keuken. Katja pakt de blocnote van het bijzettafeltje, scheurt het blaadje los en geeft het aan Natascha.
“Lukt dat, schat, denk je?” Natascha leest en knikt. “Moet lukken. Moet zeker klaar kunnen zijn voor we terug komen. En anders gaat de zweep er over.” De Dames lachen. André hoort het gelaten aan. Hij serveert ze hun koffie en gaat op gepaste afstand weer nederig op zijn knietjes zitten, met zijn gezicht naar de grond gericht. De Dames drinken hun koffie en praten geanimeerd over de gemakkelijke tijd die voor hen in het verschiet ligt nu zijzelf geen enkele huishoudelijke taak meer hoeven te doen en sowieso werkelijk alles wat ze vervelend vinden kunnen uitbesteden aan hun zeer dienstwillige slaaf terwijl ze ook nog eens flink wat geld aan de verhuur van hun laarzenknecht/werkster/dienstmeid gaan verdienen.

 

“Kom eens hier meid!”, beveelt Katja, hautain in haar vingers knippend. Slaafs kruipt André naar haar toe. Katja gooit het briefje voor hem op de grond. “Dit zijn jouw taken; er staat bij waar jij alles kan vinden. Stop dat maar netjes in het zakje van jouw schortje. Trek mijn laarzen uit, en Mevrouw Van Linschoten haar pumps. Daarna wacht jij netjes op je knietjes in het portaal tot wij ons hebben omgekleed voor de manege. Dan mag jij ons de  rijlaarzen aandoen en aan de slag.” Onderdanig en voorzichtig trekt André de heerlijk geurende nappa dijlaarzen bij Katja uit. Daarna doet hij bij Natascha, eveneens heel serviel, haar zwartleren naaldhakpumps uit. Netjes zet hij laarzen en pumps naast de loungebank. De Dames staan op, André kruipt achter hen aan naar het portaal.
“Kijk, antje. In deze locker gaan jouw gewone kleren.” Katja opent een deurtje in de muur van het portaal. “Leg ze er maar in, sloofje.” André legt zijn kleren in de locker en gaat weer gauw op zijn knieën, enigszins paniekerig dat hij als de Dames straks weg zijn alleen zijn schortje nog aan heeft. Katja sluit de locker en steekt het sleuteltje bij zich. Zonder ook nog maar een fractie van een seconde aandacht aan hun sloof te schenken, gaan de Dames naar boven terwijl André keurig op zijn knieën op de harde kokosmat blijft wachten. Na een minuut of twintig komen de Dames in paardrijkostuum naar beneden, lopen straal langs André heen alsof hij lucht is en gaan de kamer binnen. Na tien minuten gaat driftig Katja’s dienstbodebel. Stijf en met rode knieën staat André op en klopt voorzichtig op de deur. Uiteraard volgt er geen enkele reactie.

Zie je nu hoe bespóttelijk jij bent?!

Dan hoort hij via een klein speakertje in het portaal Katja’s stem. “Op je knieën dienstmeid! Kom kruipend naar binnen!” Verbaasd, maar wederom diep vernederd voelt André zich. Hoe weet Katja nou dat hij niet meer op zijn knieën zat? Hij knielt, opent bedeesd de deur, kruipt naar binnen, sluit de deur en kruipt naar de Dames toe. “Jij blijft in het vervolg op jouw knieën als jij daartoe bevel hebt gekregen, sloof! Ik hou jou namelijk voortdurend in de gaten.” Katja wijst op het enorme tv scherm. “Ja Mevrouw.” stamelt André en kijkt naar waar Katja wijst. Daar ziet André een stilstaand beeld van zich zelf, half naakt, op zijn lullige versleten witte Birckenstocks, met alleen dat bespottelijke sloofschortje aan. Zijn kont is onder de strik van het schortje duidelijk in beeld en zit onder de wondjes, bloeduitstortinkjes en striemen van alle rijzweep-, single tail-, karwats-, mattenklopper- en caneslagen van de afgelopen week. Wat een ongelofelijk vernederende aanblik. Een golf van ontzetting en totale ontredderde vernedering gaat door hem heen. Dat ontgaat de Dames niet. Spottend lachend zegt Natascha:
“Zie je nu hoe bespóttelijk jij bent?!”
“Jij bent echt nergens anders meer voor geschikt dan ons te dienen, slet”, vult Katja aan. “Daar staan onze rijlaarzen, doe die maar eens rap aan onze goddelijke voeten.” André trilt nog van de emotie als hij de rijlaarzen pakt en ze, slaafser dan de Dames tot nu toe hebben gezien, aan hun voeten doet. Na het aantrekken van de rijlaarzen kust hij deze, tot groot plezier van beide Dames. Hij doet dit ook slaafser dan ooit. “Ik denk dat ons sukkeltje nu eindelijk zijn positie beseft”, lacht Katja.
“Dat werd wel een keer tijd.” sneert Natascha. André kruipt achterwaarts tot naast de deur en gaat daar geknield zitten, met de handen op zijn rug en zijn gezicht naar de grond gericht. Hij is totaal verslagen en nog steeds emotioneel verdoofd door het beeld wat hij zag en wat hem eens te meer en op een afschuwelijk indringende wijze confronteert met het schepsel waarin hij binnen een paar weken is getransformeerd. De Dames staan op en pakken hun lange rijzwepen. Ze zien er goddelijk, prachtig en zeer dominant uit in hun paardrijtenue. De mooie glimmend gepoetste leren rijlaarzen, de strakke witte rijbroeken, de zwarte getailleerde rij-jasjes met daaronder de wit satijnen blouses, hun caps, de opengewerkte leren ruiterhandschoenen en de rijzwepen; het straalt allemaal heerszucht, adellijke onaantastbaarheid en macht uit.
“Gelijk beginnen als we weg zijn en hard doorwerken!” bitst Katja, terwijl ze hautain met het flapje van haar zweep onder André’s kin tikt. “En haal geen gekke dingen in je hoofd, want je wordt continu in de gaten gehouden. Overal hangen camera’s.”
“Ja Mevrouw.” klinkt het bedeesd en slaafs. De Dames lopen elegant en lachend naar buiten.

Wordt vervolgd