Schuld, berouw en boetedoening, deel 24

Dan gaat de deur open en treedt Ilse van Veenendaal binnen. Wederom stokt André’s adem in de keel. Zij draagt een hooggesloten maar mouwloze jurk van zijdezacht nappaleer die als een koker om haar prachtige borsten, heupen en dijen sluit, tot net boven haar knieën reikt en aan de achterzijde een split heeft. Om haar middel zit een brede zwartleren riem met puntige studs. Ze draagt zwarte nappaleren knielaarzen met zeker 5 centimeter dikke plateauzolen en puntige neuzen. De hoge stilettohakken zijn zeker 22 centimeter hoog.

Alle eerdere delen van dienstmeidgeesje's Schuld, berouw en boetedoening

Ze heeft tot ver over haar ellebogen reikende zwarte nappaleren handschoenen. In haar handen heeft ze een soepele singletail, maar deze is een stuk langer dan die van Natascha. “Sub 139!” klinkt het luid. André laat zich van het kleine stoeltje vallen en kruipt zo snel mogelijk naar haar toe. In een wolk van nappaleerlucht kust hij zeer voorzichtig en heel nederig de prachtige nappaleren laarzen en zegt zo mogelijk nog slaafser dan zijn voorganger: “Nietswaardige sub 139 meldt zich zeer gehoorzaam, onderdanig, nederig en slaafs voor de eerste les om een voor Dames bruikbaarder dienaar te worden, zeer hooggeachte weledelgestrenge Dame.”

… gevolgd door een paar harde kletsende geluiden en evenzoveel gedempte kreten …

Ilse moet lachen om zoveel slaafsheid. “Goed zo, subje! Jij leert gelukkig snel. Dan hoef ik deze wat minder te gebruiken.” Ilse laat de lange singletail in de lucht knallen. André krimpt van schrik ineen. Ilse lacht. “Jouw eerste les, sub. Kruip naar binnen en daarna achter mij aan.” Ilse sluit de deur. Ze gaat voor en loopt heupwiegend voor de als een slaafse hond achter haar aan kruipende André uit. Hij kijkt tersluiks naar haar prachtige figuur in de verrukkelijke strakke nappaleren jurk en is verbaasd hoe elegant zij zich op haar klikklakkende nappaleren laarzen met de extreem hoge stilettohakken voortbeweegt. Ze gaan langs een deur waar André de luide stem van de andere therapeute hoort. “Vort paard! Lopen!” gevolgd door een paar harde kletsende geluiden en evenzoveel gedempte kreten. Duidelijk rijles, denkt André. Ilse stopt bij de volgende deur en gaat daar binnen. “Kruip naar binnen, sub! We gaan beginnen met les 1.” zegt Ilse. André bekijkt de ruimte. Het is een ruim vertrek, met op een verhoging een groot bureau met mooie leren bureaustoel op wielen. Er voor staat op de grond een klein schooltafeltje met dito stoeltje. Aan de muur hangt een schoolbord. “Ik ben deze les de Juf en jij bent mijn leerlingetje. Jij gaat je achter dat gordijn omkleden. Jouw eigen kleren allemaal uitdoen en aantrekken wat ik voor jou heb klaargelegd.” zegt Ilse.

… een roze satijnen meisjesonderbroekje met kantjes …

“Ja Mevrouw.” antwoordt André gedwee. Mijn god, denkt hij, wat gaat dit worden? Hij kruipt achter het gordijn en kleedt zich snel uit. Dan ziet hij op een bankje een bundeltje kleren en bruine, plastic jongenssandaaltjes, maar wel in een volwassen maat. Hij pakt het bundeltje. Het is een ouderwets Engels schooluniform, met een wit overhemd met een dasje, een stijf colbertje met blauwe ruitjes, een korte lichtbeige khakibroek, witte kniekousen met een kwastje en dan de plastic sandaaltjes. Onderaan het stapeltje ziet André tenslotte een roze satijnen meisjesonderbroekje met kantjes. O nee! Wat een afschuwelijke vernedering weer. Toch doet André snel het vernederende broekje en het schooluniform aan. Alles is eigenlijk te klein, het overhemd en het jasje knellen onder zijn armen, de korte broek zit heel strak om zijn kont en zeker ook om zijn kuisheidskooi en de sandaaltjes knellen ook. Als hij klaar is komt hij beschroomd achter het gordijn vandaan.

… als een klein schooljongetje …

“Aha! Mijn leerlingetje. Kom jij maar eens hier, knaapje!” Ilse knipt in haar vingers. Totaal vernederd staat André bedeesd voor haar. Ilse steekt haast een kop boven hem uit op haar torenhoge stilettohakken en kijkt geamuseerd op hem neer, Ze doet zijn dasje recht, frummelt wat aan zijn haar en zegt: “Mmm. Ja. Kom hier en bekijk jezelf in de spiegel.” Ze troont hem mee naar een grote manshoge spiegel. Hij schrikt van zichzelf. Is hij dat? Hij ziet er echt belachelijk uit! Echt als een klein schooljongetje. Zeker naast Ilse in haar meer dan indrukwekkende outfit. Hij wordt vuurrood van schaamte en vernedering.

Het valt hem op dat Ilse in plaats van “je” continu “jij” en “jou” zegt, hetgeen heel dwingend en neerbuigend klinkt en overkomt

“Kijk goed, subje.” zegt Ilse op onderwijzende toon. “Mannen worden eigenlijk nooit volwassen. Althans zó volwassen dat ze voor de Goddelijke Creatie Vrouw bruikbaar zijn. Het blijven eigenlijk altijd kleine schooljongetjes. Dit Instituut heeft als doel daar verandering in te brengen. Door zeer intensieve training lukt het vaak van kleine schooljongetjes toch nog enigszins acceptabele én bruikbare mannen te maken. Jij begint aan deze cursus als heel klein schooljongetje. Jij luistert altijd heel goed naar mij, jij doet direct en met passie alles, maar dan ook echt álles wat ik van jou vraag. Jij gedraagt je zeer ingetogen, deemoedig, verlegen,” Ilse spreekt elk woord nu duidelijk en met nadruk uit, “beleefd, netjes, braaf, gehoorzaam, onderdanig, nederig en slaafs. Ingetogen betekent dat je nauwelijks opvalt, deemoedig is dat je jezelf ondergeschikt maakt, verlegen dat jij altijd jouw ogen neergeslagen hebt. Beleefd is: altijd met twee woorden spreken en U zeggen. Braaf houdt in dat jij geen ondeugende dingen in jouw hoofd haalt. Gehoorzaam betekent dat jij al mijn opdrachten opvolgt. Onderdanig veronderstelt een attitude die meer te maken heeft met lichaamshouding, manier van spreken en je algehele gedraging.. Als jij aangesproken wordt door boven jouw gestelde personen maak jij je altijd een beetje kleiner dan jij bent, jij buigt een beetje en kijkt jouw meerdere alleen aan als zij dat beveelt. Als jij mag spreken doe jij dat met zachte stem en jij laat blijken dat jij jouw meerdere volledig en in alles gelijk geeft. Nederig en slaafs zijn overtreffende trappen van onderdanigheid. Snap je dit een beetje, schoolknaapje?” Ilse stelt de vraag dwingend, zoals een strenge onderwijzeres zou doen. En de arme André antwoordt schuchter, klein en zacht, als een heel klein schooljongetje: “Ja, Mevrouw.” Het valt hem op dat Ilse in plaats van “je” continu “jij” en “jou” zegt, hetgeen heel dwingend en neerbuigend klinkt en overkomt.

Totáál géén eigen mening

Ilse vervolgt: “Jij twijfelt nooit aan wat ik zeg en jij hebt, en dat is héél erg belangrijk, géén eigen mening. Totáál géén eigen mening! Nóóit, begrepen?!” “Ja Mevrouw.” knikt André timide. “Verder mag jij natuurlijk absoluut geen stout schooljongetje zijn, want anders krijg jij straf. En geloof mij, dat wil jij écht niet! Snap jij dat!” “Ja Mevrouw. Ik ga mijn uiterste best doen, Mevrouw.” “Mooi zo! Ga op jouw stoeltje zitten, dan gaan we beginnen met een kleine schrijfoefening.” zegt Ilse. “Heb jij in de wachtkamer die spreuk aan de muur gezien subje?” “Ja Mevrouw.” antwoordt André slaafs. “Weet jij hem nog?” ´Eh, ehm… niet helemaal meer, Mevrouw.” “Nou, dat geeft niet. Hij staat op dit blaadje hier. Pak aan! Jij gaat deze spreuk honderd keer keurig netjes overschrijven, zonder knoeien en zonder fouten.”

Zelfs zittend torent Ilse nog boven subje André uit

André pakt het blaadje aan en zegt beleefd: “Dank U, Mevrouw.” Hij krijgt een balpen en gaat aan de slag. Honderd keer die lange spreuk, het is wel veel. En wat knellen die te kleine kleren, en zeker die sandaaltjes. Ilse gaat achter het bureau zitten en slaat haar gelaarsde benen over elkaar. André zit heel laag bij de grond vlak voor haar en kan het laarzenleer zachtjes horen kraken. Hij ruikt ook het overdadige aroma van het nappaleer. Stiekem kijkt hij af en toe op van zijn werk om naar al dat prachtigs te kijken. IJverig pent hij door en na een half uur is hij klaar. Hij steekt schuchter zijn vinger op. Ilse, die één van de DominatriX glossy’s leest, ziet het vanuit haar ooghoek wel, maar reageert pas na een volle minuut. “Ja?” zegt ze geveinsd onwetend. “Ik ben klaar met de regels, Mevrouw.” “Mooi. Dan mag jij ze me aanbieden.” André staat op uit het kleine stoeltje, loopt tot naast het bureau van Ilse, maakt een buiging, biedt onderdanig met “AlstUblieft Mevrouw” zijn werk aan en maakt nog een buiging. Zelfs zittend torent Ilse nog boven subje André uit.