Schuld, berouw en boetedoening, het nieuwste deel: 38

André pakt de tas met gepoetste rijlaarzen, gaat de deur uit, pakt zijn fiets uit de schuur en gaat op weg. Het is gelukkig een stuk minder koud dan gisteren en het is droog. Als hij bij de manege aan komt ziet hij al diverse auto’s staan. Het zijn stuk voor stuk dure merken. Hij zet zijn fiets neer en doet hem op slot. Hij pakt de tas met gepoetste rijlaarzen en loopt naar de stal. Er zijn al enkele Dames aanwezig, die hij beleefd groet. Ze kijken hem stuk voor stuk uit de hoogte aan, zonder ook maar een reactie te geven…

Alle eerdere delen van dienstmeidgeesje's Schuld, berouw en boetedoening

“Ah, jij bent het nieuwe poetsknechtje!” spreekt een mooie blonde Dame hem aan. Ze heeft een prachtig op maat gemaakt ruiterkostuum aan, een zwart fluweel jasje, hagelwitte rijbroek, zwarte nappaleren handschoenen en hoge zwarte leren rijlaarzen met verhoogde hakken en glimmende sporen. In haar hand heeft ze een lange leren rijzweep met sierlijke gouden knop. André knikt onderdanig en maakt zelfs een buiging.

“Ja Mevrouw. Ik moet mij melden bij meneer Jan. Ik heb hier vier paar rijlaarzen van Dames van de manege die ik vanmorgen al gepoetst heb.” De Dame is begin dertig en bijzonder mooi: blond, staalblauwe ogen, fraai gevormde kaaklijn, aristocratische vorm van gezicht en prachtige lippen. André vindt haar adellijk. Zij kijkt hem hautain aan.
“Je praat wel veel voor een knechtje!”
“Neemt U mij niet kwalijk, Mevrouw.”
De Dame kijkt André een ogenblik doordringend aan. André slaat bedeesd zijn ogen neer.
“Jan kun je daar vinden.” zegt ze en wijst met haar zweep naar de achterzijde van de stal. André ziet daar een glazen deur met daarnaast een raampje.
“En de laarzen mag je bij de lockers van de Dames zetten, die zijn daar.” Weer wijst zij met haar zweep, nu naar de voorkant van de stal.
“Dank U wel, Mevrouw.” antwoord André onderdanig en maakt een buiging.
“Nu je hier toch bent, knechtje, mag je mijn laarzen even opwrijven. Ik ben bij de koffiehoek. Haal maar gauw even een doek bij stalknecht Jan. Vort!”
“Ja Mevrouw. Direct Mevrouw.” André voelt hoe hij door deze zeer dominante Dame in een onderdanige slaaf modus wordt gezogen. Hij gaat op een holletje naar de deur en opent deze. Binnen vindt hij Jan, die rijlaarzen aan het klaarzetten is.

“Dag meneer. Ik ben André. Ik kom hier rijlaarzen poetsen.”
“Zo, daar ben je dus.” zegt Jan. “Je kunt gelijk beginnen.”
“Ja, meneer. Maar ik moet eerst een doek om de laarzen van een van de Dames op te wrijven”, antwoordt André.
“En wie mag dat dan wel zijn?” vraagt Jan.
“De Mevrouw die nu naar de koffiehoek loopt, meneer.”
Jan kijkt door het raampje. “O jee!. Dat is Barones Van Vleuten thoe Nimweghen. Daar kun je beter geen last mee krijgen. Daar liggen de schone poetsdoeken. Ga gauw.”
Snel pakt André een doek en holt op een drafje naar de koffiehoek. Daar zit de Barones in een leren fauteuil geanimeerd te praten met een andere chique uitziende Dame. André gaat met zijn doek op gepaste afstand bij de Barones staan. Deze negeert hem een tijdje volkomen en zegt dan, terwijl ze in haar vingers knipt, kortaf:
“Op je knieën en laat ze glimmen, knechtje!” André knielt en wrijft de laarzen glimmend op. De Dames praten verder alsof hij niet bestaat. André maakt veel werk van het opwrijven om indruk te maken op deze chique Dames. Hij moet wel diep buigen, want de Barones houdt haar voeten op de grond. Na tien minuten zegt de andere Dame:
“À propos! Dat nieuwe knechtje doet aardig zijn best op je laarzen, Mathilde. Ik zie dat graag.” De Barones kijkt even hautain naar beneden.
“Zo hoort het ook Marie-Louise. Aan lapzwansen hebben we hier niets.” Ze tikt even een paar keer met haar lange leren rijzweep op André’s kont. Doordat de stof van zijn overall zo versleten is voelen de tikken behoorlijk hard. André voelt een vlaag van diepe vernedering door zijn lijf trekken. Na 20 minuten glimmen beide rijlaarzen als spiegels.
“Mooi knechtje! Ga nu Jan maar helpen.” Barones Van Vleuten thoe Nimweghen wuift André met haar gehandschoende hand hautain weg.
“Ja Mevrouw, tot Uw dienst, Mevrouw. Dank U Mevrouw.” André buigt met een rood hoofd van schaamte en vernedering naar beide Dames en gaat naar Jan.
“Braaf knechtje.” hoort hij de andere Dame, Marie-Louise, nog zeggen.
“Het is een kletskous.” antwoordt de Barones. “Maar inderdaad wel ijverig.” voegt ze er aan toe.

“Heb je je best gedaan?” vraagt Jan.
“Ja meneer. De Barones was tevreden.”
“Mooi! Hier heb ik alvast tien paar laarzen klaargezet die je mag poetsen. Doe je best. Daar kun je zitten.” Jan wijst naar een krukje naast de laarzen.
“En in de mand zitten borstels, schoensmeer en de poetsdoeken weet je ook. Ik ga stallen uitmesten.” Jan sloft het hok uit. Dan ziet André de tas met de gepoetste rijlaarzen. Hij loopt ermee naar de ruimte met de lockers. Op elke locker staat de naam van de eigenaresse. André zet voor de lockers van de Dames hun gepoetste rijlaarzen neer. Dan gaat hij naar het hok van Jan en begint aan zijn taak. Ook aan deze laarzen zitten briefjes met de namen van de Dames. André merkt dat hij steeds bedrevener wordt in het laarzen poetsen. Hij is per laarzenpaar steeds iets sneller klaar, terwijl de kwaliteit van zijn poetswerk zelfs ook nog iets beter wordt. Het stemt André tevreden.

Tegelijkertijd beseft hij hoe bizar dat eigenlijk is. Hier zit hij, na drie weken ultieme vernederingen, oneindig veel zweepslagen, heel hard werken, met zijn in kuisheid opgesloten pik en gekleed in een totaal versleten vies stinkend vod in een onverwarmd hok rijlaarzen te poetsen. En hij voelt zich nog tevreden ook! Hoe bestaat het! Hoe gek kan het gaan. Binnen drie uur heeft hij alle laarzen gepoetst en glimmen ze als spiegels. Jan laat hem een lijst zien.

“Dit is het poetsschema voor de rijlaarzen van alle Dames van de manege. Links staan de namen, dan een kolom waar je de datum invult en rechts komt als er betaald is een kruisje. Het geld geven de Dames aan mij dus ik hou de rechterkolom bij. Ik heb van Mevrouw Van Linschoten opdracht gekregen om per week het door jouw verdiende geld over te maken op haar rekening. Weet jij daarvan?”
“Ja meneer, dat is zo afgesproken.”
“Mooi!” Het streelt Jans ego dat hij eindelijk eens als meneer wordt aangesproken. Meestal is het Jan, maar vaker houden de Dames het op stalknecht of knecht.
“Zet op de lijst achter de namen van de Dames waarvan jij de rijlaarzen hebt gepoetst dus de datum van vandaag en zet de laarzen voor de lockers van de Dames.”
“Ja, meneer.” antwoordt André beleefd. Hij bekijkt de briefjes en vult de lijst in. Voor zichzelf houdt hij ook bij hoeveel paar rijlaarzen hij poetst; dat zal hij namelijk wel aan Natascha moeten verantwoorden. Dan brengt hij de laarzen naar de lockers. Het is inmiddels al drukker. De Dames die er zijn groet hij beleefd. Veel van hen negeren hem, sommigen knikken hautain en een enkele vraagt wie hij dan wel is. Onderdanig zegt hij dan dat hij de nieuwe laarzenpoetsknecht is.
“Zo!” zegt een nog jonge Dame, hij schat haar begin twintig.
“En kun jij dat goed, laarzen poetsen?”
André kleurt en zegt onzeker: “I..ik kan het wel redelijk, Mevrouw.”
“Mmm. Laat die laarzen eens zien?” Ze vraagt het dwingend. Ook deze, wederom erg mooie, jonge vrouw straalt natuurlijke dominantie uit. Ze heeft nog geen ruiteroutfit aan, maar draagt strakke jeans met hooggehakte zwarte nappaleren knielaarzen en een stoer zwartleren motorjack. Ze heeft lang zwart haar dat in een hoge staart op haar hoofd staat en is prachtig, enigszins streng, opgemaakt. André laat de laarzen die hij nog in handen heeft zien. De Dame keurt uitgebreid André’s poetswerk
“Nou, knecht. Dat ziet er keurig uit! Die glimmen alsof ze nieuw zijn. Mijn complimenten, hoor.” André is zielsgelukkig met dit compliment.
“D…d..dank U, M..Mevrouw.” stottert hij met een rood hoofd. Ze lacht enigszins hautain, maar toch vriendelijk naar hem.
“Jij mag voortaan mijn laarzen poetsen knecht. De oude stalknecht deed dat altijd, maar ik zie dat jij dat een stuk beter doet. Loop maar even mee, dan kun je ze gelijk meenemen.”

“Ja Mevrouw. Dank U Mevrouw.” André loopt gedwee achter de Dame aan. Haar hoge stilettohakken klikklakken op de betonnen stalvloer. Ze stopt bij haar locker, opent de deur en haalt haar rijlaarzen eruit. Ze zijn enigszins bemodderd, maar niet heel vies. Ook dit zijn dure laarzen ziet André.
“Hier. Ik wil over een half uur rijden, dus ga ze snel poetsen laarzenknecht. Als je klaar bent, breng je ze naar me toe. Ik ben waarschijnlijk in de koffiehoek en anders vraag je maar naar Mevrouw Van Heerrijnen.” Ze zegt het vriendelijk, doch dwingend en wel degelijk met een zekere neerbuigendheid. Als een Dame die heel goed met personeel weet om te gaan.
“Dank U, Mevrouw.” André pakt de rijlaarzen aan en maakt een buiginkje. Mevrouw Van Heerrijnen ziet het geamuseerd aan. André gaat gauw terug naar het poetshok. Hij begint gelijk aan haar rijlaarzen. Hij doet extra zijn best. Als hij klaar is vult hij op de lijst achter de naam van Mevrouw Van Heerrijnen de datum in en gaat op een drafje naar de koffiehoek. Daar zit ze in een leren clubfauteuil met Mevrouw Van Vleuten thoe Nimweghen te praten. André wacht weer beleefd op enige afstand tot de Dames hem opmerken. Dan knipt de Barones in haar vingers en wenkt hem. Schuchter loopt André naar de Dames toe. Dan knielt hij voor Mevrouw Van Heerrijnen en vraagt met een rood hoofd:
“M..m..ag ik U..Uw laarzen aan Uw voeten doen, Mevrouw?” Mevrouw Van Heerrijnen kijkt hem hautain vriendelijk aan.
“Dat mág jij, knecht. Maar laat jij eerst eens even zien of jij ze mooi gepoetst hebt.” Geknield laat André de rijlaarzen zien. Mevrouw Van Heerrijnen knikt goedkeurend.
“Keurig netjes, knecht. Vind je ook niet, Mathilde, dat deze nieuwe laarzenpoetsknecht beter kan poetsen dan de oude stalknecht Jan?”
“’t Is een vlijtig baasje”, zegt Mevrouw Van Vleuten thoe Nimweghen minzaam. “Maar we moeten nooit te vroeg juichen, Celestine. Laten we over een paar jaar maar eens kijken, of hij nog zo netjes poetst.”
“Dat is waar! Doe deze laarzen maar uit knecht.” Mevrouw Van Heerrijnen steekt haar rechtervoet vooruit.
“Ja, Mevrouw.” André doet zijn vinger achter de rits van haar hooggehakte nappaleren knielaars, doet deze voorzichtig naar beneden en trekt de laars uit.
“Keurig, knechtje.” complimenteert Celestine.
“Dank U, Mevrouw.” De linkerlaars doet hij met dezelfde voorzichtigheid. Celestine draagt zwarte zijden naadnylons. Dan doet hij de rijlaarzen bij haar aan. Dan staat hij op en maakt een buiging.
“Goedendag Dames.” klinkt het beleefd en hij loopt terug naar het poetshok van Jan.
“Oh, knecht!” André hoort druk vingerknippen.
“Kom eens terug.” Het is Celestine. André gaat snel naar haar toe.
“Je mag deze laarzen ook poetsen. Ik ga tot vijf uur rijden, dus dan moeten ze klaar zijn.” Onderdanig pakt André haar laarzen aan.
“Dank U, Mevrouw. Ik zal er voor zorgen.”
“Laat ze net zo glimmen als mijn rijlaarzen, knecht.”
“Ja Mevrouw. Tot Uw dienst, Mevrouw.”

André buigt, maar de Dames hebben al geen aandacht meer voor hem. André voelt zich steeds vaster in zijn slaven modus gedrukt door de Dames van de manege. De minzame, hautaine blikken die hem tot nu toe door elke Dame die hij tegenkomt zijn toegeworpen, het continue knecht worden genoemd, de voortdurend neerbuigende toon, ook als deze enigszins vriendelijk jegens hem wordt gebezigd zoals door Mevrouw Van Heerrijnen, dat alles zet hem voortdurend op zijn plaats. Zijn plaats van onderdanige, nederige, slaafse laarzenpoetsknecht.
Zuchtend gaat hij het poetshok in waar Jan nog eens twintig paar vuile rijlaarzen heeft neergezet.
“Van wie zijn die laarzen?” vraagt Jan als André binnen komt.
“Van Mevrouw Van Heerrijnen, meneer. Ik had haar rijlaarzen gepoetst en toen vroeg ze of ik deze wilde poetsen.”
“Nou, vragen doen de Dames nooit. Zij bevelen! Zij heeft het jou bevolen.”
“Ja, dat is zo, meneer.”
“Je moet daar wel mee oppassen, want voor je het weet ben je het slaafje van één van hen en kom je aan je eigen werk niet meer toe.”
“Maar ik mag toch ook niet weigeren, denk ik.”
“Nee, weigeren kan niet. Dat kun je gelijk vertrekken.” Jan zucht eens diep en gaat dan weer naar de binnenbak om daar het mest uit te halen.

André begint aan de twintig paar rijlaarzen die Jan heeft klaar gezet. Hij werkt hard door en om half twee heeft hij de helft klaar. Jan komt binnen en heeft een zakje voor André met twee boterhammen.
“Je kunt in het restaurantje achter de koffiehoek brood krijgen. Er zit kaas op deze.”
“Dank u wel meneer.” André merkt nu pas hoeveel trek hij heeft. Jan zet koffie op een klein koffiezetapparaatje in de hoek van het poetshok. Ze drinken koffie en eten hun brood.
“En hoe kom jij hier zo terecht?” vraagt Jan al kauwend. André schraapt zijn keel.
“Ik ben twee maanden geleden werkloos geworden. Ik woon bij mijn vriendin en die vond dat ik dan maar twee dagen bij de manege rijlaarzen moest gaan poetsen.”
“En wat doe je de rest van de week?”
“Ik moet thuis het huishouden doen, meneer, en bij nog zes Dames moet ik ook het huis schoonhouden.”
“Alsjeblieft! Mevrouw Van Linschoten heeft je goed beet!”
“Inderdaad, meneer. Als ik vragen mag, hoe bent u hier zo terecht gekomen?”
“Eenzelfde soort verhaal. Ik had schulden bij de eigenaresse van de manege en die kon ik af lossen door hier stallen uit te mesten en rijlaarzen te poetsen. Dat is nu zo’n 40 jaar geleden, en ik ben hier toen ik na 15 jaar mijn schuld had voldaan blijven hangen. Ik kon nergens anders werk vinden.”
André krijgt plotseling een vreselijk toekomstvisioen. Het koude zweet breekt hem uit. Zal hij hier over 40 jaar ook nog steeds rijlaarzen poetsen en als voetveeg worden gebruikt? Hij heeft tenslotte ook een schuld. Komt hij hier ooit nog weg? Zal hij het zelfde lot ondergaan als Jan?
“W… wie is de eigenaresse eigenlijk, meneer.” De angst in André’s stem is opvallend.
“Mevrouw Van Berghen Henegouwen, de moeder van Mevrouw Katja. Zij heeft er verder geen bemoeienis meer mee, want de manege wordt geëxploiteerd door Mevrouw Van Der Giessen, maar zij is nog steeds de eigenaresse.” André’s maag knijpt samen. De moeder van Katja. Eigenaresse van de manege, waar hij, André, laarzenpoetsknecht is.
“Maar nu maar weer aan de slag!” doorbreekt Jan de angstige gedachten van André.
“Ja meneer.” André gaat weer op zijn krukje en begint zijn poetswerk. Jan gaat hooi lossen, dat net met een vrachtwagen wordt gebracht.

André begint aan de hooggehakte nappaleren laarzen van Mevrouw Van Heerrijnen. Hij voelt aan het soepele leer en ruikt er even aan. Gek dat de geur van leer zo’n gevoel van opwinding bij hem te weeg brengt. Hij kijkt door het raampje om te zien of er iemand aankomt en ruikt dan aan de binnenkant van de laarzen. De lucht van zweet, leer en parfum windt hem nog meer op. Hij voelt zijn pikje weer zwellen, totdat de peniskooi zijn strenge belemmerende begrenzing hardvochtig aangeeft. Dan begint hij met het poetsen van de laarzen. Hij doet er zijn uiterste best op. Als hij na een halfuur klaar is lijkt het alsof ze net uit de winkel komen. De hele middag poetst André verder ijverig door aan de rijlaarzen. Vijf voor half vijf gaat hij de nappaleren laarzen van Mevrouw Van Heerrijnen naar haar toe brengen. Ze is niet in de koffiehoek. Hij kijkt in de stal. Ze staat bij één van de paardenboxen. Ze heeft net haar paard op stal gezet Op een drafje loopt André naar haar toe.
“Ik heb Uw laarzen gepoetst, Mevrouw.” zegt hij beleefd en onderdanig.
“Mooi zo, knecht. Laat mij maar eens zien.” Mevrouw Van Heerrijnen keurt de laarzen uitgebreid.
“Je hebt uitstekend je best gedaan, knechtje. Kom maar naar de koffiehoek, dan mag je mijn rijlaarzen uit doen en deze aan.” Mevrouw Van Heerrijnen loopt met flinke tred naar de koffiehoek, André op een holletje achter haar aan mét haar nappa laarzen. Mevrouw Van Heerrijnen vlijt zich in één van de leren clubfauteuils. Er zijn nu veel meer Dames, die geanimeerd in gesprek zijn. Diverse Dames kijken belangstellend naar de nieuwe laarzenpoetsknecht. Mevrouw Van Heerrijnen knipt in haar vingers en wijst naar de grond voor haar. André knielt voor haar. Zij steekt haar rechtervoet naar voren en André doet onderdanig haar rechter rijlaars uit, terwijl hij voelt dat hij door vele ogen wordt bekeken. Hij doet haar linker laars uit en daarna de hooggehakte nappa laarzen aan haar voeten, waarbij hij bij het optrekken van de ritsen weer heel voorzichtig is en zijn vinger achter de ritsen houdt.
“Mijn rijlaarzen mogen weer worden gepoetst. Zorg dat ze morgen voor mijn locker staan, knecht.” Ze zegt het wat luider, met de nodige nadruk, waarschijnlijk om indruk te maken op de aanwezige Dames. Sommigen van hen lachen wat besmuikt, anderen zien het tafereel met tevredenheid aan.
“Ja Mevrouw, dank U Mevrouw.” Hij neemt de rijlaarzen weer mee, maakt een stuntelig buiginkje en gaat terug naar het poetshok.