Ilse wordt door Natascha helemaal bijgepraat omtrent de laatste ontwikkelingen rond André. Ilse is enthousiast over de boetedoening die Natascha hem oplegt. Natascha vertelt ook over de incidenten met de voetmassage voor Katja en gisteren met haar slipjes. Natascha laat daarbij de foto zien die ze gisteren van André maakte. “Ja, walgelijk,” zegt Ilse afkeurend, “dat is dus de attitude die we er absoluut uit moeten zien te krijgen.
Mijn therapie zal dat als belangrijkste doel hebben, naast uiteraard het optimaal zien te ontwikkelen van diep respect en zeer hoge achting voor Vrouwen in het algemeen en jou als zijn Meesteres in het bijzonder.” Het woord Meesteres klinkt Natascha als muziek in de oren. Ilse vraagt nog uitgebreid en zeer geïnteresseerd naar de straffen die Natascha en Katja hem opleggen. Natascha vertelt over alle vernederingen, het verplicht dragen van het truttige werkschortje van Agnes en de oude versleten Birckenstock sandalen die ze bij de kringloopwinkel heeft gekocht en uiteraard de vele zweepslagen die zij en Katja André inmiddels hebben laten ondergaan. “Dat is inderdaad heel belangrijk, Natascha, om de zweep niet te sparen, zeker in het eerste jaar van zijn training en vorming niet,” zegt Ilse. “Mijn therapie hamert op gepaste onderdanigheid en nederigheid, die in combinatie met de eveneens aan te leren absolute gehoorzaamheid tot volledige slaafsheid moet gaan leiden.
De theorie probeer ik hem in de sessies, en zeker met gebruikmaking van de zweep, goed tussen de oren te laten krijgen De praktijk echter ligt op jouw weg, Natascha, en bij jouw zweep. Over wat voor zwepen beschik jij, Natascha?” “Oh, ik rijd paard, Ilse, dus ik heb diverse rijzwepen, een springzweepje en ik heb laatst een singletail gekocht, waar slaafje André al behoorlijk van heeft mogen proeven,” licht Natascha toe. “Prachtig! Dat klinkt goed.” zegt Ilse. Ze pauzeert even om haar verhaal goed bij Natascha te laten bezinken. Dan vervolgt ze: “Om dit goed aan te laten sluiten op elkaar geef ik hem huiswerk mee, dat hij door jou moet laten tekenen. Dat huiswerk zal bestaan uit allerlei opdrachten en jij moet zijn huiswerk voorzien van jouw kritische beoordeling zodat ik daar in de sessies mee aan de gang kan. Huiswerk zal zeker ook bestaan uit het volgen van allerlei cursussen. bijvoorbeeld een cursus Huishoudkunde, kookcursussen, een cursus Etiquette en cursussen Voet-en nagelverzorging, Voetmassage, om maar eens wat te noemen Allemaal nuttige zaken waar jij dan weer heel veel voordeel en plezier aan zult hebben.” Natascha beaamt dit volledig en samen bespreken de Dames de manier waarop zij elkaar zo volledig mogelijk zullen informeren.
André staat ondertussen al een tijd keurig zoals door Ilse van Veenendaal voorgeschreven voor de deur naar de grond te staren. Dan roept de receptioniste hem, op de voor André inmiddels vertrouwd klinkende arrogante toon en manier waarop hij de laatste weken door Natascha en Katja wordt gecommandeerd, “Kom eens hier jij,” en de receptioniste knipt daarbij hautain een paar maal in haar vingers. André loopt naar haar toe en kijkt haar onderdanig aan. maar zegt niets. Ook de receptioniste is een erg mooie vrouw, eigenlijk een meisje nog want André schat haar hooguit 18. Ze heeft lang blond haar, dat in een hoge staart naar achteren gebonden is. Ze is streng opgemaakt, zwarte eyeliner accentueert haar dwingende ogen en haar donkerrode lippenstift combineert prachtig met de subtiel aangebrachte rouge. Ze heeft een strak, hoog gesloten bordeauxrood truitje aan met daaronder een strakke zwarte nappaleer broek. Ze kijkt André recht in zijn ogen onderzoekend aan.
“En wat zeggen we dan??” vraagt ze bits. André laat een zenuwachtig lachje horen en mompelt dan zacht “Eh, wat…wat wenst U.” “Goh, jij moet echt nog veel leren zeg,” zegt de receptioniste afkeurend en minachtend. “Hier, lees dit eens voor,” en ze duwt André een briefje in zijn handen. André leest op onzekere toon: “Dag Mevrouw, hoe mag ik U dienen?” “Nog eens en dan wat harder graag,” beveelt het meisje. André herhaalt de zin nu luid en duidelijk. “Juist. Nu gaan we het wat moeilijker maken, subje. Je maakt een lichte buiging, leest wat er op het briefje staat luid en duidelijk voor en daarna maak je weer een lichte buiging.” André wordt rood tot achterin zijn nek. Dit jonge meisje staat hem daar ontzettend te vernederen.
Even voelt hij zich opstandig worden. Als hij haar echter in de ogen kijkt, die strak op hem gericht zijn en hij ontwaart de onaantastbare, puur natuurlijke dominantie die zij uitstraalt voelt hij ineens dat hij, als met een soort klik, in een onderdanige modus neerzakt die hem enerzijds als beschamend maar anderzijds als heel comfortabel voorkomt. Het meisje ziet het en er speelt, heel even maar, een hooghartig glimlachje rond haar prachtige mond. Slaafs maakt André een buiging, zegt “Dag Mevrouw, hoe mag ik U dienen?” en buigt opnieuw. “Mooi, nog maar een paar keer,” beveelt de receptioniste, die plezier begint te krijgen in dit onzekere sukkeltje. André voelt zich steeds dieper vernederd. Nog 4 keer moet hij de beleefde begroeting oefenen.
Dan stuurt ze André weer terug naar de deur, waar hij weer keurig met zijn handen op de rug naar de grond gaat staan staren. Na een minuut of vijf knipt de receptioniste weer in haar vingers. “Hier komen jij!” beveelt ze en André loopt snel naar haar toe, buigt en zegt zeer slaafs “Dag Mevrouw, hoe mag ik U dienen?” waarna hij opnieuw een buiging maakt. “Je mag uit die werkkast daar even een schoonmaakdoekje pakken en dan mijn laarsjes even afdoen. Ze zijn een beetje smerig geworden van al die nattigheid buiten.” André loopt naar de kast maar wordt onmiddellijk teruggeroepen.
De receptioniste geeft hem, terwijl ze met haar hoofd schudt en er een meewarige glimlach op haar gezicht verschijnt, een nieuw briefje. “Buigen, Tot Uw dienst, Mevrouw zeggen en weer buigen.” André kan wel door de grond zakken van schaamte. Hij maakt een buiging, zegt onderdanig “Tot Uw dienst, Mevrouw”, buigt opnieuw en gaat snel naar de werkkast. Hij zoekt en vindt in de kast schone werkdoekjes en loopt terug met één ervan. Chantal heeft haar stoel al gedraaid en knipt met haar vingers: “Op je knieën, subje, en laat ze glimmen.” André maakt een buiging en zegt slaafs “Ja Mevrouw. Tot Uw dienst, Mevrouw.” en knielt. De jonge receptioniste moet onwillekeurig lachen en zegt: “Goed zo, subje. Je leert het wel.” Ze steekt haar rechtervoet naar voren, André ziet een zwartleren enkellaarsje met puntige neus en zeker 13 cm hoge scherpe stiletto hak.
Geknield begint André de laars op te wrijven. Hij gaat net zo lang door tot de laars weer glimt. Dan begint hij aan de andere. Chantal vijlt ondertussen haar prachtige lange bloedrood gelakte nagels een beetje bij en kijkt goedkeurend naar de poetsende André. Als hij ook met de tweede laars klaar is blijft hij keurig op zijn knieën zitten wachten wat Chantal ervan vindt. Zij kijkt kritisch en knikt dan “Hm, goed ja.” Ze kijkt André doordringend aan en zegt dan met een gespeeld lief lachje: “Je mag op elke laars één kusje geven, en dan rap weer voor de deur.” André kleurt weer hoog rood. Hij buigt naar voor voren en drukt zijn lippen op de rechter laars. Hij ruikt de heerlijke nappaleerlucht en krijgt prompt een erectie. Dan kust hij de andere, staat stuntelig op, maakt een buiging en zegt onderdanig “Tot Uw dienst, Mevrouw.” Dan loopt hij gauw weer naar de deur en neemt zijn positie weer in. Chantal heeft de bobbel in zijn broek wel gezien, maakt een aantekening op een schrijfblokje en gaat weer aan haar werk.
Na een tijdje hoort André bij Chantal een zoemertje overgaan en zij neemt een telefoon op. “Komt in orde,” zegt ze en legt weer neer. Onmiddellijk knipt ze in haar vingers. “Hier komen, sub.” André loopt snel naar de receptie, buigt en vraag onderdanig “Hoe kan ik U dienen, Mevrouw?” gevolgd door nog een buiging. “De Dames wensen een kopje koffie. Voor mevrouw Van Veenendaal een cappuccino, voor mevrouw Van Linschoten een zwarte koffie en voor mij een dubbele espresso. Er staat een dienblaadje bij de automaat en kopjes en schoteltjes staan in het kastje er boven.” André maakt een buiging, zegt “Tot Uw dienst, Mevrouw.”, maakt nog een buiging en snelt naar de automaat. Het meisje moet onwillekeurig lachen om het onderdanige subje. Als André de gewenste koffie heeft getapt loopt hij met het dienblaadje naar Chantal, maakt een buiging, zegt “Uw koffie, mevrouw,” zet het kopje voor Chantal neer, maakt weer een buiging en loopt verder met het blaadje naar het kantoor van mevrouw Van Veenendaal. Hij had zelf ook wel koffie gewild, maar instinctief voelt hij aan dat het alleen maar problemen zal opleveren als hij zelf ook zou hebben genomen. Hij klopt op de deur en heeft inmiddels geleerd te wachten tot hij binnen geroepen wordt. Hij is verbaasd hoeveel nederigheid er al in zijn systeem geslopen is.
Na een seconde of veertig hoort André dan de stem van mevrouw Van Veenendaal. “Binnen!” Hij opent de deur en daar zitten de Dames, in gemakkelijke leren clubfauteuils, in een hoek van 90 graden naast elkaar. Hij twijfelt even, want hij ziet geen tafeltje. “Kom maar hier, sub,” beveelt mevrouw Van Veenendaal, die zijn twijfel ziet. “Ga maar met het blaadje voor ons zitten, op je knietjes, netjes rechtop. Dan ben jij maar even ons tafeltje.” Natascha schiet in de lach. Met een rood hoofd van schaamte loopt André naar de Dames, knielt en blijft rechtop op zijn knieën voor de Dames zitten. Ilse knipt in haar vingers. “Dichterbij, subje. We bijten niet.” André kruipt tot vlak voor de Dames. “Mooi zo, dan eerst maar even koffie, Natascha.” “Ja, heerlijk,” antwoordt Natascha en de Dames pakken hun kopjes. Zonder Andre ook maar een blik waardig te gunnen drinken ze hun koffie en praten geanimeerd verder.
Natascha slaat haar benen over elkaar zodat de voet van haar rechter laars weer voor André gezicht bungelt. Het soepele laarzenleer kraakt zachtjes en de romige leerlucht dringt André zijn neus binnen. Ook Ilse slaat haar benen over elkaar, zodat ook een laars van haar op neushoogte van André is. Hij voelt een opwindende sensualiteit uit deze situatie: hij geknield met een dienblaadje zittend voor twee prachtige Dames, die hun koffie nippen en geanimeerd aan het praten zijn over de handigheid van mannen als hoofse aanbidders. “Neem nu jouw subje. Dit doet ie toch keurig?” oppert Ilse. “O zeker,” beaamt Natascha. “En als poets sloofje heb ik er geen miskoop aan.” De Dames schieten in de lach. Als de koffie op is zetten ze hun kopjes op het dienblaadje. Ilse van Veenendaal knipt in haar vinger. “Wegbrengen, sub! En was gelijk de kopjes af. Daarna kom je direct weer hier.” André staat op, maakt een buiging en zegt slaafs: “Ja Mevrouw. Tot uw dienst Mevrouw.” Hij maakt nog een buiging en loopt het kantoor uit en sluit netjes de deur.
André loopt naar receptioniste Chantal, maakt een buiging en vraagt: “Mag ik uw kopje ook afwassen, Mevrouw?” “Jazeker, subje. En breng mij nog maar zo’n lekkere dubbele espresso. In een schoon kopje uiteraard.” “Tot uw dienst Mevrouw,”antwoord André beleefd en maakt nog een buiging. Hij wast alle kopjes, schoteltjes en lepeltjes netjes, droogt ze af en tapt voor de mooie receptioniste nog een dubbel espresso. Hij brengt die naar haar toe, maakt een buiging en zet het kopje voor haar neer. “Alstublieft, Mevrouw,” zegt hij onderdanig. “Goed zo, sub.” “Tot Uw dienst, Mevrouw.” en weer een slaafse buiging. Dan gaat André weer naar het kantoor van mevrouw Van Veenendaal en klopt beleefd op de deur.
Zo had ik het zelf graag ook gewild, levenslang.
Is dit de laatste aflevering van deze geweldige serie geweest? Hoop van niet.