Schuld, berouw en boetedoening deel 16

André voelt hoe zijn maag en darmen samenknijpen. Hoe is het toch zover gekomen, vraagt André zich vertwijfeld af? Hij is sinds het bedrog met Agnes in een achtbaan van vernedering, bespotting, minachting, mishandeling en ontmenselijking terecht gekomen. Hij is nu nog maar een nummer: sub 139. Hij probeert koortsachtig de situatie te overzien.

Als hij dit tekent is hij zeker een half jaar volledig overgeleverd aan Natascha. Dan is hij niets meer dan haar slaaf. Sub 139! Een half jaar!! Bovendien weet hij absoluut niet wat hij van de therapie sessies moet denken. Twee keer per week twee uur! En al dat huiswerk. Maar als hij niet tekent is hij Natascha definitief kwijt, het allerlaatste wat André wil. En na dat half jaar zou hij, als hij zijn uiterste best doet, weer een normale relatie met haar kunnen hebben.

Plotseling draait Chantal haar bureaustoel en legt haar in leren enkellaarsjes gestoken voeten op het kleine bureautje, vlak voor zijn gezicht. “Is het zo moeilijk, subje?” vraagt ze hautain. André ruikt een vleugje van het laarzenleer, knikt dan onderdanig. “Nee, mevrouw.” antwoordt hij beleefd. “Dan zou ik maar gauw tekenen, voordat mevrouw Van Linschoten zich bedenkt en gewoon nú een punt achter de relatie zet.” André schrikt.

Dat is een mogelijkheid waar hij totaal niet aan gedacht heeft tot nu toe. “Mag ik alstublieft een pen van U, Mevrouw,” vraagt hij slaafs. “Tuurlijk, subje.” Chantal geeft hem de pen en André tekent het intake-formulier. “Breng het maar heel snel naar de Dames. Je zal niet de eerste zijn die alsnog de bons kreeg,” zegt Chantal. Snel staat hij op en wil weglopen, maar Chantal knipt in haar vingers en zegt “Eh eh…” André geeft snel de pen terug, maakt een buiging en zegt “Dank U, Mevrouw.” Hij haast zich naar de deur en klopt. Na zeker weer 40 seconden klinkt de stem van Ilse van Veenendaal: “Binnen!” André gaat naar binnen, loopt naar de Dames, maakt een buiging en overhandigt Ilse het formulier met een beleefd “Alstublieft, Mevrouw.” Ilse kijkt even vluchtig naar het laatste blad. “Mmm..juist.” knikt ze.

Dan pakt ze haar mobiel en drukt een paar toetsen in. “Hai, Chantal. Wil jij even een CB6000s plaatsen bij subje 139? Oké! Dank je. Ik stuur hem naar je toe.” Ze legt haar mobiel weg en kijkt André aan. “Meld je bij Chantal, dan krijg je je chastidy device. Als je ‘m om hebt kom je op gepaste wijze het sleuteltje aanbieden aan mevrouw Van Linschoten.” Zonder hem nog een blik waardig te gunnen wendt zij zich weer tot Natascha en de Dames praten geanimeerd verder. André maakt een buiging, kijkt nog even vluchtig naar Natascha. Die kijkt hem met een mengeling van onverholen minachting en triomf aan. Snel maakt hij zich uit de voeten.

Hij loopt naar de receptiebalie. “Kom maar mee, subje,” zegt Chantal hooghartig. Ze staat op, pakt een bosje sleutels en loopt heupwiegend op haar hoge stiletto hakken vooruit. André volgt haar slaafs. Ze gaat een gang in, die aan het eind een hoek omgaat. Dan stopt ze bij een witte deur. Ze doet de sleutel in het slot en draait de deur open, doet het licht aan en André staat in een soort behandelkamer zoals die in een ziekenhuizen zijn. “Kleed je achter dat gordijn daar helemaal uit. Daarna kom je naar mij toe,” beveelt Natascha. “Ja Mevrouw,” klinkt het benepen.

Hij verdwijnt achter het gordijn, terwijl Chantal een paar latex handschoenen aantrekt en wat spullen uit een witte hoge kast tevoorschijn haalt. Snel kleedt André zich uit. Hij legt zijn kleren op een net stapeltje op een stoel en komt schuchter en geheel naakt achter het gordijn vandaan. “Yegh! Schaamhaar,” walgt Chantal. “Zóó nineties! Dat gaan we even netjes verwijderen, sub.” Chantal loopt terug naar de hoge witte kast, pakt er een bus scheerschuim uit en een wegwerp scheermes. “Ga op de behandelbank liggen, op je rug.” André gehoorzaamt direct. Als hij op de bank ligt beveelt Chantal hem zijn armen boven zijn hoofd te strekken. Eén voor één maakt zij zijn polsen vast aan de bovenkant van de behandelbank. Hetzelfde doet zij met zijn enkels, aan de onderkant van de bank.

Daar ligt André, naakt, kwetsbaar en vastgebonden aan de bank. Chantal kijkt spottend op hem neer. Zij pakt een washand, maakt deze nat onder de kraan en maakt zijn schaamstreek nat. Het water is koud en André huivert. Snel zeept zij zijn schaamstreek in en pakt het wegwerpscheermes. Ze pakt met duim en wijsvinger zijn pikje bij de voorhuid vast, trekt het naar voren en begint het in snel tempo te scheren. Daarna is zijn schaamstreek aan de beurt en vervolgens zijn zak. Terwijl Chantal zo bezig is bemerkt zij toch weer wat activiteit in het kleine pikje van André. Ze geeft hem met haar rechterhand een geroutineerde verpleegstersslag en het pikje krimpt snel ineen. Beschaamd sluit André zijn ogen.

Als het scheerwerk gereed is maakt Chantal de washand weer nat en sponst zijn pik, zak, ballen en schaamstreek vlot af, maakt alles droog met een rulle handdoek en besprenkelt hem rijkelijk met aftershave, wat behoorlijk prikt. “Klaar sub!” zegt Chantal tevreden. “Nu je kuisheidskooitje om.” Ze loopt naar de kast en pakt daar de gereed liggende kuisheidskooi, een CB6000s, met extra kleine peniskooi. Snel doet ze de doorzichtige kunststof ring om de achterkant van zijn zak en sluit deze met het bijpassende bovenstukje. Ze steekt de drie pennetjes door de betreffende gaatjes en plaatst over de middelste pen het kleinste afstandsstukje.

Dan pakt ze snel André’s pikje, trekt in één beweging de voorhuid helemaal naar achteren zodat zijn eikel bloot komt, doet dan het kooitje over zijn pik, sluit deze over de drie pennetjes en steekt een klein hangslotje door de opening van het middelste pennetje. Ze klikt het slotje dicht en André’s pikje zit gevangen. “Oké sub! Overeind en van de bank af! Meekomen en op je knieën voor mij gaan zitten.” Ze maakt zijn boeien los en André staat snel op. Chantal loopt naar een leren fauteuil, gaat zitten, knipt met haar vingers en wijst op de grond voor haar: “Hier sub, op je knieën.” Slaafs loopt André naar haar toe en knielt voor haar neer.

“Kijk maar eens goed. Hoe voelt dat, subje?” vraagt Chantal met hooghartige spot. André kijkt gespannen naar de kuisheidskooi, die zijn pik heeft opgesloten en die onwrikbaar met een klein, maar degelijk slotje dichtzit. Zo zonder schaamhaar ziet het er naakt en kwetsbaar uit. “Het voelt een beetje raar, Mevrouw,” zegt hij zacht en onderdanig. “Ja, dat geloof ik. Nu eens kijken of het werkt,” zegt Chantal met een duivels lachje. Ze buigt naar André toe en pakt zijn tepels. Ze begint er in te knijpen en masseert ze.

André is verbaasd, maar al snel begrijpt hij de bedoeling. Hij raakt opgewonden en voelt langzaam bloed naar zijn pikje stromen. Chantal buigt zo ver voorover dat hij haar prachtige borsten kan zien opbollen in haar strakke truitje. Haar nappaleer broek kraakt zachtjes en André ruikt de opwindende leergeur, vermengd met haar zoete parfum. Dan wrijft ze zachtjes met de neus van haar rechter enkellaarsje onder André’s onder de CB6000s uitstekende zak en ballen.

Het gladde nappaleer wrijft tantaliserend van voor naar achter onder zijn ballen. Het windt André enorm op. Zijn pikje is al snel zo groot dat de onverbiddelijke begrenzing van zijn peniskooi duidelijk en pijnlijk merkbaar wordt. Terwijl Chantal hem verder zeer professioneel opgeilt bemerkt André dat, hoe geiler hij wordt, des te meer pijn hij in zijn pik krijgt. Al snel is de pijn zo heftig dat André begint te kreunen. Zijn hard wordende kleine pikje wordt meedogenloos afgeklemd door de hardvochtige peniskooi, die hem geen millimeter ruimte meer gunt.

André voelt hoe ondanks de knellende pijn van zijn kleine kuisheidspeniskooi het stuwende bloed in zijn onderbuik naar zijn beknelde pik blijft stromen, vooral om dat Chantal in zijn tepels blijft knijpen en zij haar laarzen hun tantaliserende werk laat blijven doen. Dan wordt het André teveel en schokkend buigt hij diep voorover, kust vol overgave de nappaleer laarsjes van Chantal en smeekt haar om genade. “Mmmm! Zo te zien werkt de kuisheidskooi goed voor jou, subje. Ik denk dat je je van nu af aan wel twee keer bedenkt voor je toegeeft aan je geile lusten,” zegt Chantal.

“Oké! Wij gaan nu repeteren hoe jij straks op gepaste wijze het sleuteltje van je kuisheidskooitje aan Mevrouw Van Linschoten gaat overhandigen.” André wil opstaan, maar Chantal corrigeert hem. “Blijf op handen en knieën, sub!” Chantal staat op, loopt naar het bureau dat in de behandelkamer staat, pakt er een voorgedrukt vel papier af, loopt terug naar de stoel waar sub 139 braaf op handen en knieën voor zit en gaat weer zitten. “Bestudeer deze tekst en leer hem uit je hoofd.” zegt Chantal, terwijl ze het papier voor André’s neus houdt. André staart naar het papier. “Dit zeg jij straks tegen Mevrouw Van Linschoten als je haar het sleuteltje overhandigt.

Je krijgt vijf minuten om dit van buiten te leren.” Chantal staat op en legt het papier op de stoel. “Ik ben zo terug, sub. Dan gaan we het even repeteren.” Heupwiegend loopt Chantal langs de als een hondje op handen en knieën zittende André. Het leer van haar nappaleer broek kraakt zachtjes. Haar hoge stiletto hakken klikklakken op de vloer. Eens te meer ervaart André de superioriteit van deze zelfbewuste, hooghartige en arrogante jonge vrouw. Hij beseft dat voor mannen het hoogst mogelijk bereikbare ooit slechts kan zijn voor zo lang het haar behaagt haar slaaf te mogen zijn.

Hij leest het papier:

“Zeer Hoog Weledelgeboren, Zeer Weledelgestrenge Mevrouw Van Linschoten. Gehoorzaam, onderdanig, nederig en slaafs leg ik hierbij de volledige beschikking en controle van mijn nietswaardige geslachtsorgaan en daarmede al mijn seksuele verlangens, driften, fantasieën en bevrediging in Uw genadige handen.” Hij leest de regel keer op keer opnieuw en studeert hem grondig in. Als Chantal terugkomt kent hij de zin uit zijn hoofd. “Oké! Luister nu heel goed sub, want ik zeg dit maar één keer: Straks gaan we naar het kantoor van Mevrouw Van Veenendaal.

Jij kruipt achter mij aan zoals je nu hier zit, geheel naakt dus, zodat de dames je kuisheidskooi goed kunnen controleren en inspecteren. Als de deur opengaat kruip je achter mij aan naar binnen, dan wacht je tot ik de deur heb gesloten én ik in mijn vingers knip. Dan kruip je naar Mevrouw Van Linschoten en kus je allebei haar laarzen. Elke laars 10 keer. En dat raffel je niet af: daar neem je de tijd voor, ik zou zeggen een minuut per laars. Dan zeg je je zinnetje en dan doe je het sleuteltje met het bijpassende kettinkje om haar rechter laars, begrepen?” André herhaalt koortsachtig en razendsnel In zijn hoofd hetgeen Chantal hem net heeft verteld en zegt slaafs: “Ja Mevrouw.” “Mooi! Dan gaan we nu repeteren.

Hier is het sleuteltje aan het kettinkje. Stop dat in je hand en kruip achter mij aan.” André neemt beleefd het sleuteltje aan en kruipt achter de hooggehakte laarsjes van Chantal aan, die een paar keer de kamer rondloopt. Dan stopt ze. André stopt ook. Chantal gaat in de stoel zitten en zegt: “Ik ben nu even Mevrouw Van Linschoten.” André kruipt naar haar toe, maar Chantal bitst: “Heb ik al in mijn vingers geknipt, sub??!!” Onmiddellijk stopt André en biedt zeer slaafs zijn excuses aan.

Hij wacht geduldig met zijn hoofd nederig naar de grond gebogen. Dan knipt Chantal in haar vingers. André kruipt naar haar toe, kust uitgebreid 10 keer de ene laars en daarna 10 keer de andere laars van Chantal en zegt timide: “Zeer Hoog Weledelgeboren, Zeer Weledelgestrenge Mevrouw Van Linschoten. Gehoorzaam, onderdanig, nederig en slaafs leg ik hierbij de volledige beschikking en controle van mijn nietswaardige geslachtsorgaan en daarmede al mijn seksuele verlangens, driften, fantasieën en bevredigingen in Uw genadige handen.” “Mmmmm.” zegt Chantal bedenkelijk. “Er zou wel wat meer passie in mogen, sub. Dit is een beetje vlak, een beetje plichtmatig allemaal. Opnieuw!”

Chantal laat André nog 5 keer het hele scenario doornemen, inclusief het kruipen, het wachten op de vingerknip, het uitgebreid kussen van de laarzen, het uitspreken van zijn belijdenis en het om de rechter laars bevestigen van het sleuteltje. Dat gaat trouwens de meeste keren mis, omdat André veel te nerveus is en hij geen controle over zijn dikke vingers kan krijgen. Uiteindelijk is Chantal tevreden. “Oké sub. Daar gaan we dan. Kruipen!” Zij opent de deur, loopt klikklakkend de gang op met de kruipende gekuiskooide sub 139 in haar kielzog, op weg naar de Dames.

Chantal klopt twee keer op de deur, opent deze gelijk en zegt: “Dames, sub 139 meldt zich!” en tegen Andre: “Vooruit sub! Naar binnen.” Geamuseerd kijken alle Dames naar de geheel naakte André, die rood van schaamte en met zijn hoofd naar de grond gericht zeer onderdanig naar binnen kruipt. Vooral Natascha geniet met volle teugen van dit moment. Chantal sluit de deur en neemt eveneens plaats in een lederen clubfauteuil. André blijft midden in de kamer op handen en knieën wachten tot Chantal in haar vingers knipt. Maar eerst vraagt Ilse: “En, Chantal, nog problemen?” “Wel Ilse,” antwoord Chantal, “Deze sub had nog van dat héél ouderwetse schaamhaar, dus dat heb ik eerst moeten verwijderen.” “Hè, jasses!” roept Ilse uit en Natascha schaamt zich een beetje voor deze situatie. Maar Chantal vervolgt snel: “Tijdens het scheren bemerkte ik toch weer seksuele opwinding bij deze sub.

Het plaatsen ging verder vlot.” “Mooi,” zegt Ilse. “Laten we de procedure starten.” Chantal wacht 20 volle seconden. En knipt dan luidt in haar vingers. André kruipt naar Natascha toe, buigt zich naar haar dijlange, glad leren hoog gehakte laarzen en begint langzaam aan het tien maal kussen van de rechter laars. Hij neemt daar ruim de tijd voor: elke kus is vol overgave, passie en buitengewone serviliteit. Natascha geniet met volle teugen en het windt haar bovendien behoorlijk op. De Dames kijken elkaar aan en alle drie beleven ze heel veel plezier aan dit ritueel. Als André aan de linkerlaars begint legt Natascha de rechter laars over zijn naakte rug.

Dit windt André dusdanig op dat zijn pikje weer groeistuipen krijgt die door de onverbiddelijke kuisheidskooi echter letterlijk in de kiem worden gesmoord. Hij schokt een beetje van de opkomende pijn. Na het kussen van de linkerlaars zegt hij luid en duidelijk, terwijl hij zijn hoofd opheft en Natascha zeer slaafs aankijkt: “Zeer Hoog Weledelgeboren, Zeer Weledelgestrenge Mevrouw Van Linschoten. Gehoorzaam, onderdanig, nederig en slaafs leg ik hierbij de volledige beschikking en controle over mijn nietswaardige geslachtsorgaan en daarmede al mijn seksuele verlangens, driften, fantasieën en bevrediging in Uw genadige handen.” Natascha kijkt hem hooghartig en triomfantelijk aan. Dan ziet hij ineens dat Chantal de hele scène aan het filmen is. Hij wordt rood van schaamte, maar buigt zich wederom voorover en bevestigt nu redelijk vlot het sleuteltje van de kuisheidskooi om de hoog gelaarsde rechter enkel van Natascha.