Ingezonden door Kitten Jolanda
‘Mark, ik wil even iets met je bespreken.’ De heldere stem van Monique klinkt door de telefoon, gevolgd door een klik. Ze heeft al opgehangen, zonder op antwoord te wachten.
Ze is zo snel en zo efficiënt. Ik prijs me gelukkig met een assistent zoals zij. In de drie maanden dat ze nu voor me werkt, is er veel veranderd. Ze heeft alle papier- en mailstromen aangepakt en geordend. Ik krijg nu alleen maar de belangrijke zaken onder ogen; de rest handelt ze zelf af. De managers van de andere afdelingen zijn dan ook vreselijk jaloers! Vooral de mannen, want ze is niet alleen heel goed in haar werk, ze is ook nog eens erg aantrekkelijk.
Met haar 23 jaar, haar goudblonde haren en haar slanke lichaam is ze een lust voor het oog. Op de diverse toenaderingen van collega’s gaat ze echter nooit in en buiten werktijd heeft niemand meer dan oppervlakkig contact met haar. Dat afstandelijke maakt haar alleen maar nog aantrekkelijker.
Ik loop naar de tafel aan de andere kant van mijn kamer en ga daar zitten. Vlak daarop hoor ik de deur opengaan en ruik ik de zoete geur van haar parfum. Ze legt twee stapels papier op tafel en gaat tegenover me zitten. Een van de stapels schuift ze mijn kant op.
‘Ik heb wat aantekeningen gemaakt bij het stuk over de begroting,’ zegt ze, terwijl ze het eerste blad omslaat. ‘Laten we ze even doorlopen.’
Ik knik en samen nemen we de papieren door. Ze heeft het zoals gewoonlijk goed gedaan. Haar analyse is foutloos en haar voorstellen constructief. Af en toe vraag ik een toelichting, maar ik hoef niets toe te voegen aan wat ze al heeft geschreven.
Halverwege het stuk voel ik hoe haar voet langs mijn benen strijkt. Blijkbaar heeft ze haar hakken uitgedaan. Ik probeer er geen aandacht aan te besteden. De voet glijdt eerst langs de buitenkant van mijn been naar beneden en dan via de binnenkant weer omhoog. Speels, bijna gedachteloos. Ik kijk naar haar gezicht en zie geen enkel teken dat ze zich bewust is van wat ze doet. Net als ik naar haar kijk, kijkt ze op. Een beetje betrapt buig ik me weer snel over de papieren voor me.
Haar voet passeert mijn knie en glijdt verder langs mijn bovenbeen. Ik ga wat meer rechtop zitten, maar vlak voordat ze mijn kruis bereikt, trekt ze haar been al strelend weer terug naar mijn knie. Ik haal opgelucht adem. Weer kijkt ze op. Ik glimlach naar haar, maar ze beantwoordt de glimlach niet.
Ik kijk weer in de papieren en probeer te vinden waar we gebleven zijn. Ondertussen komt haar voet weer dichterbij. Het voelt heerlijk, maar het leidt ook zo af. Dit keer trekt ze niet terug als ze mijn kruis bereikt. Ik zet van schrik mijn handen op de armleuningen en probeer op te staan, maar dan zie ik dat ze me met opgetrokken wenkbrauwen aankijkt.
‘Moet je naar het toilet?’ vraagt ze.
Ik weet niet wat ik moet zeggen en schud mijn hoofd.
‘Ga dan weer zitten. We zijn nog niet klaar.’
Voorzichtig laat ik me weer zakken. Ze heeft haar hiel op de rand van de zitting gelegd, zodat ik niet anders kan gaan zitten dan met mijn kruis tegen haar voet. Monique buigt zich weer over het stuk en leest de volgende aantekening voor. Wat ze zegt gaat compleet langs me heen. Ik kan alleen maar denken aan de voet die zachtjes tegen mijn kruis drukt.
De erectie die daarop volgt is niet tegen te houden. Monique moet het ook voelen, maar reageert niet. Onverstoorbaar leest ze verder. Het lijkt wel of haar voet een eigen leven leidt, onafhankelijk van haar. Soms lukt het me om me even te concentreren op het werk, maar een zacht duwtje van haar voet laat de concentratie weer snel vervliegen.
Na een tijdje verdwijnt haar voet plotseling. Monique pakt haar papieren bij elkaar en staat op. ‘Fijn dat we het hebben besproken. Ik ga de wijzigingen doorvoeren en stuur het stuk dan door.’
Ik knik vaagjes. ‘Ja. Goed. Dank je.’ Als ze de deur achter zich heeft gesloten, sta ik ook op. Wat is er net gebeurd? Heb ik me echt zo makkelijk laten afleiden?
De weken erna volgen hetzelfde patroon. Elk document waar Monique aanpassingen op heeft, wordt besproken aan de tafel. Elke keer zitten we tegenover elkaar en elke keer vindt haar voet z’n plaats tegen mijn kruis. En elke keer accepteer ik alles wat Monique zegt. Ze is goed, echt goed. Maar die voet… Ik kan niet anders dan aan haar voet denken.
Soms gaat het een stapje verder. Dan begint haar voet ritmisch korte duwtjes tegen mijn kruis te geven. Mijn erectie wordt er alleen maar harder van en mijn aandacht is dan helemaal niet meer te richten op iets anders.
Eén keer maakte ik de fout haar voet aan te raken met mijn hard. Gewoon, een streling. Met een ruk kwam haar hoofd omhoog. Ze keek me alleen maar aan. Verder niets. Geen boosheid. Geen verwijt. Maar toch wilde ik door de grond zakken van schaamte. Pas toen ik mijn beide handen weer boven tafel had, liet haar blik me los. Alsof er niets was gebeurd ging ze verder met het document voor haar.
Ik droom elke nacht van haar. Van haar ogen, haar haren, haar lichaam. Maar vooral van haar voeten. Elke dag hoop ik dat ze weer komt voor een overleg en ben ik teleurgesteld als ze niet komt. Ik zou kunnen proberen om meer werk haar kant op te laten gaan, maar dat zou ze vast merken. Ze zou boos kunnen worden en misschien zelfs kunnen vertrekken. Dat is het laatste wat ik wil!
Ze vult mijn gedachten, overal en altijd. Monique. Wat een prachtige naam. Hoe zou ze over mij denken? Ze moet toch ook iets voor mij voelen? Ze laat niets blijken, maar ik denk dat achter haar afstandelijke houding grote passie kan schuilen.
Misschien is haar voet niets anders dan een uitnodiging, een uitdaging om haar te benaderen. Misschien wil ze veroverd worden; misschien moet ik meer mijn kracht tonen. Ja, dat ga ik proberen. Morgen. Tijdens haar functioneringsgesprek. Dan ben ik een keer aan het woord en kan ik het gesprek zelf sturen. Dan zal ik haar laten voelen dat ik niet de eerste de beste ben. Dat ik sterk ben. Sterk genoeg voor haar…
Hoe zal Monique op deze nieuwe aanpak reageren? Lees het snel in Voetjevrijen (2)!