Dit is het achtste deel in een verhalenreeks over voyeurisme. Lees eerst het begin: De voyeur (1).

Met bebloede knieën kruip ik achter Meesteres Hoogakker aan. Ik ben gestopt met huilen en ik doe mijn best om Meesteres Hoogakker bij te benen. Af en toe geeft Ze een harde ruk aan de ketting, waardoor de scherpe randjes van de collar in mijn nek snijden. Ze houdt een hoog tempo aan en het is aan mij om Haar te volgen.

‘Je boft dat ik geen vloerbedekking heb, George…’ Elke keer als Ze mijn naam uitspreekt, voel ik me kleiner worden. Ze spreekt het op een manier uit alsof Ze van me walgt. De grap is dat dit waarschijnlijk ook het geval is. ‘Dit ga jij allemaal straks netjes opruimen, begrepen? God, George!’ Lees verder →

Dit is het zevende deel in een verhalenreeks over voyeurisme. Lees eerst het begin: De voyeur (1). 

‘Vanaf nu, George…’

Mevrouw Hoogakker last een korte pauze in om me indringend aan te kijken. Haar blik is zo krachtig dat ik er haast bang van word. Het kan ook niet anders. In de positie waarin ik verkeer, zou iedereen bang worden.

Elke haar op mijn lichaam staat overeind en mijn brein draait op volle toeren. Wat gaat ze doen? Wat gaat ze doen?! Een vraag die zich meerdere malen door mijn hoofd herhaalt. Lees verder →

Dit is het zesde deel in een verhalenreeks over een voyeur. Lees eerst het begin: De voyeur (1). 

Mevrouw Hoogakker draagt een leren strapless korset dat perfect om haar lichaam sluit. Haar boezem zit er mooi in verpakt en aan de voorkant van het sexy stukje textiel zit een ritssluiting die van boven helemaal naar beneden loopt.

Het korset houdt op bij haar heupen, waar ik een zwart slipje kan zien. Een slipje waar ik al meerdere malen foto’s van heb gemaakt. Een slipje dat me een leuke tijd in mijn schuur heeft bezorgd. Mijn schuur. Mijn huis. Mijn vrouw… Zou ze zich… Lees verder →

Dit is het vijfde deel in een verhalenreeks over een voyeur. Lees eerst het begin: De voyeur (1). 

Ik heb het warm. Mijn handen zijn achter mijn rug vastgebonden en de stoel waar ik op zit, voelt allesbehalve comfortabel aan. Mijn lichaam voelt draaierig en uitgeput aan en langzaam kom ik weer bij bewustzijn.

Ik open mijn ogen, maar er verandert niets. Het is zwart. Pikzwart. Ik zie geen hand voor ogen. Waar ben ik? Pas na enkele minuten herinner ik het me. Het was mevrouw Hoogakker die een touw om mijn nek sloeg, voordat ik… Lees verder →

De zon staat op het punt om onder te gaan en ik sluip tussen de bosjes door op zoek naar een geschikte plek om toe te kijken. Toe te kijken hoe de twee jonge geliefden elkaar aan het betasten zijn op het kleine grasveldje tussen de bomen in.

De picknick is uitgelopen op een onschuldige vrijpartij die zijn hoogtepunt nog moet bereiken en ik voel me meer dan uitgenodigd om deze onverwachte uitspatting mee te mogen maken.

Ik probeer me zo geluidloos voort te bewegen. Ik draag donkergroene kleding, zodat ik haast niet te onderscheiden ben van de natuur. Zolang ik me in de bosjes verscholen houd en geen geluid maak, ben ik zo goed als veilig. Als ik dan eindelijk een knus plekje gevonden heb waar ik de vrijheid heb om me enigszins te kunnen bewegen, neem ik de verrekijker in mijn hand. Lees verder →

Dit is het vierde deel in een verhalenreeks over een voyeur. Lees eerst het begin: De voyeur (1). 

Eindelijk! Het is zo ver. Opgewonden loop ik richting het huis van mevrouw Hoogakker. Het is donker en het is koud buiten, maar mijn lichaam voelt heerlijk warm aan. Vooral mijn buik. Hij tintelt.

Terwijl ik naar de deur loop, controleer ik nog even of mijn pet nog recht zit. De doos onder mijn linkerarm zit stevig op zijn plek en met mijn rechterhand druk ik voorzichtig op de deurbel. Hoogakkers deurbel. Lees verder →

Dit is het derde deel in een verhalenreeks over een voyeur. Lees eerst het begin: De voyeur (1). 

Al enkele maanden ben ik elke donderdagnacht te vinden rond mevrouw Hoogakkers huis. Het begon allemaal toen ik haar uit het niets in de supermarkt tegenkwam.

Direct toen ik haar zag, wist ik dat mijn leven om haar draaide. Ze was een engel op aarde en ik wist dat ik, als ik haar uit mijn oog zou verliezen, er eeuwig spijt van zou krijgen. Ik ben haar destijds vanuit de supermarkt naar haar huis gevolgd en sindsdien ben ik er niet meer weg te slaan. Lees verder →

Dit is het tweede deel in een verhalenreeks over een voyeur. Lees eerst het begin: De voyeur (1). 

Donderdagnacht. Via het pad sluip ik richting de moderne huizen. Ik draag geen rugzak en ik merk dat ik minder transpireer. Warm heb ik het wel, maar dat is van opwinding. Ja, ik ben opgewonden. Opgewonden van wat er komen gaat.

Voorzichtig sluip ik naar de hoge muren van het huis. De tuin is nog in aanbouw, waardoor er geen grote hekken of vervelende honden zijn die het me moeilijk maken. De weg is vrij en niemand die me gezien heeft. Dat is ook niet zo vreemd. Niemand die rond dit uur in deze kou iets te zoeken heeft op straat. Behalve ik dan. Lees verder →

Met een opgewonden gevoel in mijn onderbuik loop ik door het bos. Het is winter en dat kan je voelen ook. De temperatuur komt niet boven het nulpunt, maar dat deert me niet. Wat belangrijk is, is dat het vroeg donker wordt in deze tijd. En zodra het donker is, ga ik op pad…

In mijn rugzak zitten mijn cameraspullen. De tas voelt zwaar aan. De dure zoomlens alleen al weegt ruim een kilo en dan heb ik het nog niet eens over de camera zelf en de nachtkijker. Door het gewicht begin ik te transpireren. Mijn conditie is niet meer zoals het vroeger was. Ach, je moet er iets voor over hebben. Lees verder →