Dit is het zesde deel in een verhalenreeks over een voyeur. Lees eerst het begin: De voyeur (1).
Mevrouw Hoogakker draagt een leren strapless korset dat perfect om haar lichaam sluit. Haar boezem zit er mooi in verpakt en aan de voorkant van het sexy stukje textiel zit een ritssluiting die van boven helemaal naar beneden loopt.
Het korset houdt op bij haar heupen, waar ik een zwart slipje kan zien. Een slipje waar ik al meerdere malen foto’s van heb gemaakt. Een slipje dat me een leuke tijd in mijn schuur heeft bezorgd. Mijn schuur. Mijn huis. Mijn vrouw… Zou ze zich…
‘Nee, George. Denk maar niet dat ze zich zorgen om je maakt…’ Mevrouw Hoogakker brengt haar hand naar mijn gezicht en legt haar vinger onder mijn kin. Met een kracht die ik niet verwacht had, dwingt ze mijn hoofd weer naar boven. Het is duidelijk dat ze er niet van gediend is als ik haar outfit zo inspecteer.
‘Vind je het mooi, George?’
Waarom noemt ze me toch steeds zo indringend bij mijn naam? Het voelt niet prettig. Het voelt eigenlijk allesbehalve prettig. Het voelt minderwaardig. Onderdanig. Ja, dat is hoe de situatie ervoor staat. Op deze stoel in deze donkere ruimte voel ik me onderdanig. Een rol die ik liever aan de vrouwtjes overlaat.
Uit het niets slaat ze me in het gezicht. Het is een harde klap. Een klap met haar platte hand. Een klap die gegarandeerd een rode afdruk achterlaat. Door de gag die ik draag, voelt het aan alsof mijn tanden breken. Het is een harde, ronde bal die me het zwijgen oplegt.
Mevrouw Hoogakker loopt kort weg en komt even later weer terug met een grote spiegel. Ze zet hem neer op de grond voor me en ik kan mezelf erin zien zitten. Een naakte man op leeftijd die er vies en moe uitziet. Mijn ietwat mollige lichaam is nat van het zweet. Het touw dat om mijn enkels zit is een stevig, dik rood touw. Ik laat mijn blik omhoog glijden tot ik mezelf in de ogen kijk.
Ze zien er moe uit. Emotievol. Dit is het moment waarop ik breek. Ik kan mezelf hier niet zo zien zitten en begin als een klein kind te huilen. Ik wend mijn hoofd van mezelf af en begin te wensen dat dit nooit was gebeurd.
Dat ik haar vanaf het begin in de supermarkt gewoon met rust had gelaten. Dat ze mijn leven niet zo overhoop had gehaald met dit als gevolg, al was het allemaal mijn eigen schuld.
‘KIJK NAAR JEZELF!’
Mevrouw Hoogakker schreeuwt naar me en door de onverwachte verandering in haar stem doe ik wat ze zegt. Mijn lichaam begint nog erger te transpireren en een vlaag van angst overspoelt me. Zou dit mijn laatste uur zijn? Zou ik hier sterven?
Zou ik in deze ruimte alles wat ik heb in mijn leven achter moeten laten? Het zijn vragen die me doen rillen. Rillen van angst. Wat gaat er gebeuren? Mevrouw Hoogakker is mijn laatste hoop. Ik kijk haar smekend aan, al besef ik onbewust dat het niets zal helpen. Mijn lot is bepaald.
Benieuwd hoe dit verdergaat? Lees snel De voyeur (7)!