Dit is het achtste deel in een verhalenreeks over voyeurisme. Lees eerst het begin: De voyeur (1).
Met bebloede knieën kruip ik achter Meesteres Hoogakker aan. Ik ben gestopt met huilen en ik doe mijn best om Meesteres Hoogakker bij te benen. Af en toe geeft Ze een harde ruk aan de ketting, waardoor de scherpe randjes van de collar in mijn nek snijden. Ze houdt een hoog tempo aan en het is aan mij om Haar te volgen.
‘Je boft dat ik geen vloerbedekking heb, George…’ Elke keer als Ze mijn naam uitspreekt, voel ik me kleiner worden. Ze spreekt het op een manier uit alsof Ze van me walgt. De grap is dat dit waarschijnlijk ook het geval is. ‘Dit ga jij allemaal straks netjes opruimen, begrepen? God, George!’
Meesteres Hoogakker blijft plotseling stilstaan. Van bovenaf kijkt Ze me gevaarlijk aan. Alsof Ze me een mep wil verkopen.
‘Je bent onmogelijk! Ben je altijd zo langzaam?!’
De stekende pijn in mijn knieën houdt aan. Ik durf Haar niet tegen te spreken en knik ernstig.
Alsof Ze het al vaker heeft gedaan, slaat Ze uit het niets met Haar platte hand hard tegen mijn wang. De klap is kundig geplaatst en even vergeet ik de pijn in mijn knieën door de nieuwe brandende pijn in mijn wang. Het trekt helemaal door tot in mijn kaak en bezorgt me direct een vervelende hoofdpijn.
‘Het is “Ja, Meesteres!”, George! Je bent niet snel van begrip, hm?! Hoe houdt je vrouw het bij je uit? Mens! Ja, George, ik ken je maar al te goed. Je eenzame bestaan zonder vrienden met een vrouw die je uitkotst. Ge-wel-dig! Wat heb jij het voor elkaar, zeg. Wat dacht je? Ik ga op avontuur om mijn leven wat spannender te maken…?’
Een hoog, duivels lachje volgt. Meesteres Hoogakker zag er altijd zo onschuldig uit. Nu is Ze volledig omgeslagen in een… aantrekkelijke Heks. Een dominante Vrouw die goed weet hoe Ze mij klein moet houden. Een vrouw die weet hoe Ze mij bang maakt, in plaats van ik Haar, wat eigenlijk de bedoeling was.
‘Kom mee, George. Schiet op!’ Een nieuwe ruk aan de collar trekt me mee in de richting van de keuken. Vluchtig maakt Ze een sopje klaar en zet de emmer naast me neer op de grond.
‘Ga jij maar eens je eigen spoor van bloed schoonmaken, George. Weer helemaal tot je eigen slaapkamer: de kelder. Ik wil geen drupje meer zien, heb je dat begrepen? En geloof me, George. Als je dit al erg vindt…’
Ze maakt Haar zin niet af en gaat er waarschijnlijk vanuit dat ik het wel aan kan vullen. Aan de angst te voelen die onbewust mijn lichaam overspoelt, doe ik dat al. Gehoorzaam pak ik het doekje en de emmer en ga achterstevoren aan de slag, zodat het nieuwe bloed dat uit mijn knieën vloeit direct opgepoetst kan worden. Helemaal tot in mijn slaapkamer…
~
Een maand gaat voorbij. Mijn knieën zijn genezen en mijn lichaam is aangesterkt. Ik krijg elke dag driemaal te eten. Meesteres Hoogakker behandelt me als een hondje waar Ze niets voor voelt. Hoe meer tijd er verstrijkt, hoe bewuster ik me van mijn eigen fouten word. Ja, ik ben een voyeur. In hart en nieren. Maar is het goed?
Door de behandeling die Hoogakker me gegeven heeft, is die laatste vraag wel duidelijk geworden. Met een voyeur is niets mis, tot de grenzen worden overschreden. En die grenzen… Die heb ik al enige tijd geleden ruim gepasseerd. Ik heb er spijt van. Niet omdat ik nu in deze situatie ben beland, maar omdat ik begrijp waarom Meesteres Hoogakker mij zo behandelt. Ik begrijp hoe Ze mij ziet. Ik ben een gevaar voor de samenleving.
Plotseling gaat de deur van mijn slaapkamer open. Meesteres Hoogakker is gekleed in hoge laarzen, een kort leren jurkje en een korset waar haar boezem netjes in verpakt zit. Het is de eerste keer dat ik Haar in een dergelijke outfit zie en direct voel ik mijn kruis weer actief worden. Sinds het eerst in een maand tijd verlangt mijn lichaam weer naar een vrouw.
Ik kom overeind van mijn bed en kijk Haar afwachtend aan. De ketting om mijn enkel weerhoudt mij ervan om op Haar af te lopen. Niet dat ik dat wil. Ik heb mijn plek inmiddels leren kennen en die plek heb ik geaccepteerd. Een plek waar Meesteres Hoogakker geen deel uit van wil maken.
‘Ze zijn naar je op zoek, George…’ Meesteres Hoogakker loopt de trap af en kijkt me ernstig aan. ‘Zelfs je vrouw lijkt naar je te verlangen. Hoe is het mogelijk…’
Ondanks de minder leuke opmerking en de brute toon in Haar stem, glimlacht Ze. Het is een enorm contrast en ik voel dat er iets naars gaat gebeuren.
‘Het is tijd.’
De woorden lijken uit het niets te komen, doordat de toon van Hoogakker angstaanjagend serieus is geworden.
‘Tijd…?’ Het is voor het eerst sinds lange tijd dat ik weer spreek. Mijn stem is schor en hapert. Pas nu ben ik me echt bewust van mijn leeftijd. God, waarom kon ik niet gewoon genieten van mijn pensioentje?
‘Tijd om afscheid te nemen…’ Haar stem klinkt al iets vriendelijker en ik kan mijn verbazing niet voor me houden.
‘Echt?!’ vraag ik uit blijdschap. Het klinkt alsof Ze het meent. Gaat Ze me echt… vrijlaten?
‘Ja, George…’ Meesteres Hoogakker glimlacht. Ze loopt naar mijn bed en maakt de ketting bij mijn enkel los. Vervolgens haakt Ze dezelfde ketting vast aan de collar om mijn nek, zoals Ze altijd doet als W/we door Haar huis wandelen, en beveelt me met Haar mee te lopen.
Ik kan niet geloven dat dit gebeurt. Mijn gevangenschap is verbroken en ik word weer herenigd met mijn vrouw. Plotseling is ze helemaal niet zo erg meer. Ik besef dat de ruzies die we hadden om niets gingen en dat ze eigenlijk het mooiste is dat mij in mijn hele leven is overkomen.
Als we bij de voordeur aangekomen zijn, kijk ik Haar dankbaar aan en verontschuldig me voor alles.
‘…ik wist niet wat me bezielde. Geloof me, ik heb ervan geleerd. Ik heb van U geleerd. Ik ben veranderd…’
Hoogakker glimlacht.
‘…dat hoop Ik echt, George…’
De collar gaat af en na een vriendelijke glimlach open ik de deur en sta ik oog en oog met de grootste vrouw die ik ooit heb gezien. Haar vettige haar zit strak achterover en geeft haar meer het uiterlijk van een man dan van een vrouw.
De strenge ogen doen me denken aan een hyena en haar omvang… monsterlijk. Mijn vreugde wordt overspoeld door angst en onzeker draai ik mijn hoofd om naar Meesteres Hoogakker.
‘Dit wordt je nieuwe Meesteres, George. Je lijkt me wel een plattelandstype, dus je zult je bij Haar wel op je gemak voelen.’
Meesteres Hoogakker krijgt een dikke enveloppe overhandigd en glimlacht nog een laatste keer naar me. ‘…zo kom ik dus aan dit huis…’
De enorme hand van mijn nieuwe Meesteres pakt mijn arm pijnlijk vast. Haar nagels dringen in mijn vlees en terwijl ik mijn uiterste best doe om weg te komen, word ik meegetrokken naar een bestelbus uit de jaren zeventig. Terwijl Meesteres Hoogakker steeds verder van me verwijderd wordt, besef ik dat Ze me verkocht heeft. Wat ik ook besef, is dat mijn leven als slaaf nog lang niet ten einde is…
Dit was het laatste deel van deze verhalenreeks De voyeur. Bekend met voyeurisme of vond je het gewoon een leuk verhaal? Laat via het formulier hieronder een reactie achter!