Een van de grootste vooroordelen die de buitenwereld heeft tegenover de wereld van BDSM is de schijnbaar diepe betrokkenheid bij pijn. Bij veel subs vormt pijn inderdaad een belangrijk element tijdens BDSM sessies, maar er zijn nog talloze andere factoren die meespelen binnen een bevredigende BDSM relatie.
Buitenstaanders focussen echter sterk op die ene invalshoek en stellen BDSM daarom algauw op één lijn met termen als geweld en gewelddadig. Aan de ene kant is dat wel begrijpelijk, omdat de samenleving vreemd aankijkt tegen mensen die zich vrijwillig laten geselen of het lijdend voorwerp zijn van ballbusting praktijken.
Overdreven gezegd worden Meesteressen snel gezien als sadistische krengen die hun gewelddadige karakter uitleven op slaven die alles willen doen om hun Domina te plezieren. Maar is dat wel een juist beeld?
BDSM en pijn
Natuurlijk gaat er een heleboel om in de BDSM scene dat met pijn te maken heeft. Je zou dan ook mogen verwachten dat er vaker dingen mislopen, maar merkwaardig genoeg is dat niet het geval. Uit de pers en allerlei professionele rapporten blijkt dat BDSM gerelateerde verwondingen nauwelijks voorkomen.
Is dat een bewijs dat de BDSM community minder gewelddadig is dan wordt voorgeschoteld of frommelen W/wij eventuele toestanden goed onder tafel? Zijn W/wij met z’n allen dan toch verantwoordelijk genoeg om zaken niet uit de hand te laten lopen?
Dat laatste lijkt het geval, omdat meer en meer gebruik wordt gemaakt van de een of andere vorm van een BDSM checklist. Hierin kan een sub exact aangeven wat hij wel of niet wil en waar zijn speciale voorkeur naar uitgaat. Ook wordt vaak gebruikgemaakt van stopwoorden.
Wat is echter de diepere achtergrond van een sub die kiest voor handelingen die pijn veroorzaken? Offert hij zich op voor zijn Meesteres omdat hij denkt dat Zij ervan geniet om hem pijn toe te brengen? Wil hij simpelweg laten zien wat hij voor zijn Domina overheeft, ongeacht of zijn Meesteres sadistisch is ingesteld? Of geniet hijzelf zuiver van de pijn, zonder dat daarbij andere factoren een rol spelen?
BDSM en geweld
De hamvraag is: mag je BDSM pijn klakkeloos gelijkstellen met gewelddadigheid of is dat een kwestie van een het geven van een naampje? Iemand penetreren wordt verkrachting genoemd als het onvrijwillig is, maar het heet een liefdesdaad als het gewild is. Misschien geldt hetzelfde voor het woord ‘geweld’ in verband met BDSM activiteiten.
De sub die vrijwillig geniet van pijn omdat hij dat gewoon lekker vindt, zal zeker niet beweren dat er geweld tegen hem gebruikt wordt. Maar hoe zit dat met een slaaf die zich alleen maar laat pijnigen omdat hij weet dat hij zijn Domina daarmee pleziert? De afstraffing is weliswaar zijn eigen keus, maar er zit toch een element van vrijwillige dwang in, waardoor je die activiteit misschien zou kunnen bestempelen als geweld.
Is pijn lijden het ultieme offer dat jij je Domina aan wilt bieden omdat jij Haar vereert? Zou jij Haar eigenlijk liever met een ander offer verblijden? Of is pijn gewoon het enige waar je naar verlangt en je opwindt? Past je Meesteres geweld op jou toe of is dat de klinkklare onzin?
Helena Bathory
Beste Mrs Helena Bathory ( heerlijke naam alleen al)
Het beeld wat U schetst (1e deel) zal niet altijd opgaan, so wie so niet voor iedereen, gelukkig is niet iedre mens gelijk en gelijk is daarmee denk ik ook de kern van deze stelling blootgelegd.
Niet alleen vind iedereen bdsm prettig, zelfs binnen de bdsm zijn er smaken van verschil, misschien is het wel zo dat als je een parnter binnen de bdsm scene gaat zoeken je het jezelf nog lastiger maakt?
Voormijzelf sprekend kan ik alleen maar zeggen dat ik pijn een heerlijke ervaring vind ( als het op bdsm aankomt dan welteverstaan), heel soms zelfs opwindend ( steeds vaker moet ik bekennen).
Of bdsm en geweld hand in hand gaan denk ik niet of je moet een onzinnige text als “gepast geweld” gaan gebruiken, misschien is het meer kwestie van vraag en aanbod?
De een vraagt ( en geniet daarvan) terwijl de ander maar al te graag geeft( en daar ook van geniet), zo kom je samen en kom je tot “iets”.
De term Sadistsiche Krengen vind ik mooi gekozen, ergens in je achter hoofd zal dat spelen als je als slaaf op de pijnbank ligt, tegelijkertijd geniet je er waanzinnig van, zie je je Dominate van jou en de pijn die ze geeft genieten, misschien wel een beetje krom om dan te denken dat je geniet van geweld?
Voor de grote boze buiten wereld die “ons”niet begrijpen zal het overkomen als geweld omdat men het gewoonweg niet begrijpt, daar kan ik wel mee leven.
Erger word het als men zegt dat met het wel begrijpt maar gewoon ziek vind, puur de angst van het onwetende, het niet kennen, het niet willen aanvaarden dat de andere anders is, anders denkt, anders voelt, misschien wel anders leeft.
Legio voorbeelden te noemen: geloof, geaardheid, afkomst, uiterlijk etc.
Ik zie het duis niet als geweld maar meer middel van genot en daaruit wellicht ook verslaving?
Je iets aantrekken van wat de boze buitenwereld zegt is inderdaad niet nodig. Te vaak zijn uit zo’n benadering een boel frustraties voortgekomen. Als jij geniet van pijn tijdens een BDSM sessie en je hebt een Meesteres gevonden die pijn geraffineerd kan toepassen, dan moet je daarvan met volle teugen genieten. Pijn als genot kan verslavend werken, maar een goede Meesteres zal erop toezien dat het niet “overdreven” wordt.