Afgelopen donderdag is er meer gebeurd dan slechts de akelige collegedag. Ik wilde er eerst niet over uitweiden, omdat Mijn blog al erg lang werd. Aangezien Ik toch veel vragen heb gekregen over hoe het is afgelopen met Mijn ontmoeting in de trein, heb Ik besloten om er een extra blog aan te besteden.
Nadat Mijn telefoon in de volle collegezaal was afgegaan en Ik op het matje was geroepen, was Ik op z’n zachtst gezegd behoorlijk chagrijnig. Ik herkende het nummer ook niet en was niet van plan om terug te bellen, want met Mijn humeur had diegene de wind van voren gekregen.
De pauze was een welkome afleiding om even tot rust te komen. Ik pakte Mijn spullen in en Ik ging op weg naar de kantine, vastbesloten om een kop thee te veroveren tussen de wurmende studentenmassa. Vlak voordat Ik bij de kantine was, ging Mijn mobiel weer af. Nijdig nam Ik op en Ik snauwde: “Met Deana.”
“Deana is het? Hmm… Aparte naam, maar wel mooi. Ja, dat past wel bij je! Dan kan ik Jou eindelijk onder een naam plaatsen in plaats van onder brutaal nest.”
De lachende ondertoon in zijn stem maakte Mij alleen maar humeuriger. Waarom keek Ik niet naar het nummer! Waarom had Ik zijn nummer ook niet opgeslagen. Waarom moet hij Mij nu alweer overvallen?! Mijn gedachten volgden elkaar in recordtempo op.
Wacht! Wat was zijn naam ook alweer? Het stond in dat sms’je. Ik heb er ook over geschreven in Mijn blog. Het was een korte naam. Rob? Nee… Wat was het toch! Mike? Hmm… M… volgens Mij komt dat in de buurt. Mark! Dat was het. Mark.
“Ben je er nog?”
Ik liet hem weten dat Ik er nog steeds was en vroeg hem wat hij van Mij moest. Dit deed Ik nou niet bepaald op Mijn charmantste manier… Toch vroeg hij of Ik mee wilde naar de bioscoop. Dit deed hij zonder te aarzelen of terug te krabbelen. Wat was er mis met hem? Opeens schoot een liedje Mij te binnen:
What if I could stop the wheels from turning. Stop the time and unwind the clock. Read your mind like a lesson I am learning, now wouldn’t that be something. Wouldn’t that be something…
Ongewild begon Ik te giechelen om de tekst. Het zou echt wat zijn als Ik zijn gedachten kon lezen, want tot nu toe krijg Ik geen hoogte van hem. Dit vind Ik ontzettend frustrerend, omdat Ik Mij wel tot hem aangetrokken voel. Ik wil weten waar Ik aan toe ben!
“Hmm, je hebt een binnenpretje?”
Een binnenpretje! Wat is het toch met al die omhoog poppende gedachtes vandaag? Ik moest plotseling aan Eleonora denken. Zwaaiend met een strap-on in Haar rechterhand, terwijl Ze trots vertelde dat Zij haar eerste ontmaagding had gedaan. Zij bezorgde Haar ontmaagde knaap zeker een binnenpretje… Nu was er helemaal geen houden meer aan; het giechelen sloeg om in lachen.
“Niet echt de reactie die Ik had verwacht… Meestal antwoorden meisjes dat ze graag met mij uitgaan. Ze krijgen er in ieder geval niet de slappe lach van.”
Verdomme! Dat is waar ook, Ik zit wel in een telefoongesprek. Ik meende een tikkeltje verbazing in zijn stem te horen. Het lachen hield op, maar de tekst ging verder…
What if I paint the sky above, all in white like an empty book. You and I could be the words completely. Now wouldn’t that be something. Wouldn’t that be something…
Ik schoof de situatie opzij met een simpel smoesje en zei dat Ik toevallig iets heel erg grappigs zag. Ik zou nadenken over de bioscoop.
“Playing hard to get?”
Op de één of andere manier wist Ik dat hij die irritante maar o zo aantrekkelijke grijns op zijn gezicht had, terwijl hij dat zei. In de trein had hij dat ook als hij een bijdehante opmerking maakte.
What if I could be temptation calling. Hear my voice reaching out to you. Don’t deny Me and just start falling. Now wouldn’t that be something. Wouldn’t that be something…
“Wat dacht je van drukbezet? Ik weet niet wat voor meiden jij gewend bent, maar je kunt Mij niet zomaar overvallen en verwachten dat Ik dankbaar van ieder aanbod gebruikmaak wanneer het jou uitkomt. Ik heb een leven, weet je.”
“Ouch, bazig. Ben je het gewend om gehoorzaamd te worden of zo?”
I can give you reasons why this sounds so good. If you just try, just step into our world with Me
then you will see… Just for one day in My life, just for one day if you try, you would see the difference.
Zucht, waarom laat hij Mij toch glimlachen? Uiteindelijk stemde Ik ermee in om met hem naar de bios te gaan, maar Ik zou hem nog laten weten wanneer het Mij uitkwam. Ik was Mijn agenda vergeten. Ik hing op en bleef nog even nagenieten.
Hij spartelt een beetje tegen, maar dat maakt de jacht alleen maar interessanter. Wat als hij eenmaal ligt te kronkelen aan Mijn voeten? Een genietende grijns kroop over Mijn gezicht.
Wouldn’t that be something, now wouldn’t that be something…
Is het niet vreemd hoe het soms kan lijken alsof bepaalde liedjes speciaal voor jou geschreven zijn? Terwijl de liedjes voor een bepaalde gebeurtenis het luisteren nauwelijks waard waren…
Een muzikale groet,
Deana
Hallo Mrs Deana,
Weet U wat U moet doen met al deze blogs
die U schrijft .
Ik snap terdege dat het enorm persoonlijk is
wat U schrijft,
Is het niet iets voor U om het in boekvorm te schrijven,
Alles wat U schrijft zit zoveel gevoel in
liefde ,Dominantie ,verdriet , de opbouw van de blogs
die U schrijft stapelt in hoog tempo op
en hang aan U lippen als ik het blog aan het lezen ben
Volgens mij zou U een hele goede schrijfster zijn
die vele boeken zal verkopen
Misschien een nieuwe carriere in het verschiet ?
Denk er eens over wat U hiervan zou vinden Meesteres Deana?
Onderdanige groet
slaafje Richard
Er zal weer een nieuw boek uitkomen 😉
Uhh, wordt het ook niet eens tijd dat ik het telefoonnummer van Mark krijg. Iemand moet die man toch even bijpraten??!
Volgens Mij is het nummer van Artemis als enig nummer het begeren waard.
Breng ze a.u.b. niet op ideeën, Deana. 😉
Ja, volgens mij sla Je de spijker fijn op zijn kop, Mevrouw !
Ik zal U blijven volgen Meesteres Deana
Onderdanige groet
slaafje Richard