Heb jij weleens het gevoel gehad dat iets gedoemd is om te mislukken? Iedereen heeft weleens dat iets niet gaat zoals hij of Zij wil dat het gaat, maar ken je ook het gevoel dat iets rampzalig zal gaan (af)lopen? Dit gevoel neemt Mij op dit moment over.
Ik ben absoluut niet gelovig over het algemeen, ook niet bijgelovig. Tenminste, dat was Ik niet tot op dit moment… Binnen de psychologie is er één vak dat Mij niet ligt, namelijk Wetenschapfilosofie.
Er valt ook niet onderuit te komen, want dit vak is verplicht voor alle opleidingen op WO-niveau. Ik ben er al drie keer voor gezakt, waardoor Ik een aangepast lesprogramma nodig heb om dit vak weer te volgen.
Ik ben niet gezakt omdat filosofie Mij niet ligt. Het was zelfs Mijn beste vak op de middelbare school. Ik heb geen problemen met de opvattingen van Plato of Socrates en Ik begrijp de visie van Descartes en Kant ook prima. Positivisme, rationalisme, naturalisme en pragmatisme? Geen probleem!
Ik ken de standpunten, Ik heb een goed geheugen en Ik leer makkelijk, maar als Ik de stof beheers omtrent deze ideeëngeschiedenis… Hoe kan Ik er dan drie keer op zakken?!
Om eerlijk te zijn heb Ik het examen nog nooit gemaakt. Door gebeurtenissen buiten Mijn macht om werd Ik altijd gehinderd om deze lessen te volgen. Helaas zijn de lessen belangrijk, omdat aan het einde van iedere les een oude tentamenvraag wordt behandeld en er wordt toegelicht hoe deze beantwoord dient te worden.
Zelfstudie voldoet niet. Hoewel Ik veel creatieve antwoorden kan verzinnen waarom Socrates de voorkeur geeft aan de psychologielessen van de leraren aan de UvA en Descartes de voorkeur geeft aan de psychologielessen van de docenten van de VU, heb Ik geen idee wat de leraar wil horen!
Wat heeft deze leraar toch een enorme onzin van dit vak gemaakt. Degene die hem voorging met deze lessen was overigens niet veel beter…
Ik dwaal af. Het ging over rampspoed. Vanaf vandaag geloof Ik oprecht dat Ik gedoemd ben om dit vak voor altijd te blijven falen. Mijn eigen hel. Jarenlang gedwongen worden om dit vak over te blijven doen. Al Mijn hoop om dit vak normaal te volgen is namelijk zojuist vervlogen…
De eerste keer dat Ik dit vak volgde, kwam Ik erachter dat Ik de collegesheets niet kon lezen. Een lichtblauwe achtergrond met witte letters is al niet erg lezersvriendelijk, maar Ik zag echt niets! Dat werd een controle bij de opticien…
Nog dezelfde week bestelde Ik een bril voor de colleges. Binnen twee weken zou Ik deze op kunnen halen. Tot die tijd moest Ik maar het beste maken van de colleges. Twee weken later kwam Ik braaf opdraven op Mijn afspraak met de opticien, om vervolgens te horen te krijgen dat ze Mijn bril waren kwijtgeraakt!
Ik kon geen nieuwe of vervangende bril voor de tussentijd krijgen. Ik moest wachten tot Mijn bril weer boven water kwam… Dit gebeurde twee maanden later.
Natuurlijk zak Ik een vak niet vanwege een bril. Dit was slechts het begin. Treinen die vaststonden of uitvielen, metro’s die niet meer reden, wekkers die het spontaan begaven en als klap op de vuurpijl een zware operatie*. De colleges volgde Ik al snel niet meer en binnen de kortste keren was Ik niet eens meer in staat om dit vak zelf te bestuderen. Ik gaf het vak op.
Het tweede jaar dat Ik dit vak volgde, begon Ik met frisse moed. De eerste colleges gingen prima en het voorgaande jaar was niet meer dan de vage indruk van een nachtmerrie die langzaam vergaat in het ochtendgloren. Na drie colleges gooide het ziekenhuis weer roet in het eten.
Deze keer geen operatie, maar zeker wel iets wat even verwerkt moest worden*. Ik was te geschokt en Mijn studie begon eronder te lijden. Ik liet dit vak weer vallen en concentreerde Mij zoveel mogelijk op de practicumvakken. Ik had tijd nodig om dingen op een rijtje te zetten.
De derde keer dat Ik dit vak volgde, kwam het ziekenhuis er niet tussen. Lichamelijk voelde Ik Me prima. De voorgaande mislukte pogingen om dit vak te volgen, sluimerden wel in Mijn onderbewustzijn en helaas dreven ze al snel naar de oppervlakte.
Ik kon niet langer in Mijn oude woning blijven* en Ik werd gedwongen om snel een nieuwe leefomgeving te vinden. Dit had natuurlijk prioriteit ten opzichte van Wetenschapfilosofie… De rest kun je wel raden.
De vierde keer (dit semester) begon Ik het vak niet met frisse moed. Sterker nog, al de hele ochtend hebben zenuwen Mijn buik overgenomen. Dit nare gevoel werd al snel versterkt toen Mijn trein vast kwam te staan voor het station van Amsterdam… Geen probleem! Ademhalen! Adem diep in…
Gelukkig had Ik een trein eerder genomen voor de zekerheid. Ik kreeg het voor elkaar om op tijd bij de collegezaal te zijn, maar het was op de valreep! Ik had nog één minuut te gaan. Beteuterd keek Ik naar de melding op de deur van de collegezaal waarop stond dat er een tentamen in de zaal gegeven werd.
Haastig ging Ik alle borden af, maar nergens zag Ik een wijziging. Een andere studente was ook aan de late kant en vroeg bij de receptie wat er aan de hand was. Ongeduldig wachtte Ik het telefoontje van de onwetende receptionist af. Hij melde dat het vak in een ander gebouw gegeven werd. Geweldig.
De studente gaf op en ging weer naar bed. Ik ging daarentegen op een speurtocht! Na tien minuten snuffelen besloot Ik echter om terug te gaan naar de receptie. Het adres dat hij gegeven had was onvindbaar. Eén blik op zijn onnozele gezicht bracht Mij echter op andere gedachten.
Ik veranderde Mijn koers naar het balkon van de collegezaal. Ik was zo humeurig dat het Me niet meer kon schelen of Ik een tentamen zou crashen. Ik ademde diep in en duwde de deur open…
Mijn college was in volle gang! Gefrustreerd nam Ik op het balkon plaats. Mijn frustraties groeiden toen Ik exact dezelfde collegesheets voor de vierde keer te zien kreeg. Luie docent… Nee, wacht! Dit is een nieuwe, jonge docent! Geïnteresseerd leunde Ik voorover. Vanaf waar Ik zat, zag hij er niet verkeerd uit!
Uiteraard moet op dit moment Mijn mobieltje op vol volume afgaan… Vanzelfsprekend kan Ik Mijn mobieltje ook niet vinden in Mijn tas en het lijkt een eeuwigheid te duren voordat er opgehangen wordt.
Ja hoor, daar kwam het standje van de leraar al… De leraar vond het nodig om Mij op de huisregels te wijzen en deelde mee dat het ook prettig zou zijn als Ik de volgende keer op tijd zou komen… Grrrr!
Ik ben verdoemd. Dit vak is verdoemd en zal Mij alleen maar ongeluk bezorgen. Alhoewel… Misschien moet ik eens opletten en voor de vierde keer bijna exact hetzelfde verhaal gaan aanhoren, in plaats van Mijn blog te schrijven…
Wens Mij sterkte voor deze colleges!
Dominante groet,
Deana
* Als Ik deze persoonlijke onderwerpen had willen toelichten, dan had Ik dit wel gedaan. Ik heb er expliciet voor gekozen om er niet verder over uit te wijden, dus het heeft geen zin om hier vragen over te stellen.
Mijn nederige excuses dat ik aan tegenspraak doe, maar botte pech, keer op keer, kan uiteraard lijken alsof het een patroon kent. Lijken alsof.
En als het dan toch over bovennatuurlijke zaken gaat (zoals geloof); Meesteres Deana heeft een bijna bovennatuurlijke wilskracht!
U bent ieder geval wel een slimme Meesteres
een hoger opgeleide Meesteres vindt je haast niet
Wetenschapfilosofie ligt mij ook niet,
Daarop heeft U ieder geval wel een streepje voor
op dit slaafje ( en misschien meer slaafjes ) .
want als laag opgeleide slaafje zult U ook boven mij staan ,
Wees trots op U zelf dat U een hoog opgeleide Meesteres bent
en dus vele slaafjes letterlijk en figuurlijk onder U zit Qua niveau.
Voor U is het een ramp dat het steeds zo moet aflopen
en hoop voor U dat U toch door die colleges komt
geef de moed niet op ,want uit het blog blijkt ook
dat U niet zomaar opgeeft als het tegenzit
Sterkte Meesteres Deana !
Onderdanige groet,
slaafje Richard
Iemand die zo’n gedicht schrijft en daarnaast ook nog een gedegen uitleg geeft, kan vrijstelling krijgen.
Geef me het telefoonnummer van het opperhoofd aldaar, dan zal ik dat even voor Je regelen.
Terloops zal ik ook even ter sprake brengen dat ik bij Artemis naar de functie van huisslaaf gesolliciteerd heb. Dat maakt indruk. Ik weet het zeker.
Het wordt niets. Maar dat hoeven zij weer niet te weten.
Strekte Deana ! Zorg ervoor dat Je komt waar Je wezen wilt !
Deana, het gaat je nu vast lukken! Ik heb een vriendin gehad die telkens vastliep op statistiek bij psychologie. Na veel bijles en er erg veel tijd in gestopt te hebben heeft ze het toch gehaald. Het was duidelijk dat onderzoek niet haar richting zou worden. Wel is het nuttig om wat van statistiek en kansrekening te weten. Het helpt bepaalde hoeveelheden en aantallen in een beter perspectief te plaatsen. Veel succes, getalenteerde Dame!
Gegroet Meesteres,
Even opmerken; hoog opgeleid is geen garantie voor intelligentie….
En “de wet van murphy” heeft heel vaak te maken met hoe je tegenover een situatie of gegeven staat vanuit je eigen persoonlijkheid.
Een opeenvolging van gebeurtenissen in het verleden kunnen maken dat je een bepaald iets als negatief of onafwendbaar gaat ervaren waardoor je jezelf daar ook onbewust gaat naar gedragen.
Even diep inademen, je hoofd leegmaken en voluit recht op je doel afgaan zonder ervan af te wijken, dat helpt.
ik twijfel er niet aan dat dit voor U geen probleem kan zijn Meesteres Deana.
Veel succes en onderdanige groet
lupi
Ik weet hoe Ik ermee om moet gaan… maar dat maakt het niet minder vermoeiend om het ten uitvoer te brengen. Het is frustrerend dat er bij sommige dingen altijd zoveel gedoe komt kijken.
Over het algemeen is over dingen schrijven al voldoende om het volledig van Mij af te zetten. Dat is het mooie aan deze blog 😀