Stress, stress, stress en een stukje ontlading! (1)

Iedereen kent het wel, drukke periodes van vliegen, rennen en met een beetje geluk staan! Een momentje om even diep adem te halen vlak voor de volgende sprint.

Er zijn mensen die beter presteren onder druk en er zijn mensen die onder zoveel druk staan dat ieder klein dingetje tot een enorme ontploffing kan leiden (wat lijden betekent voor degenen die dat veroorzaakt hebben!). Helaas behoor Ik tot de laatste categorie…

Ik heb een hekel aan veel verantwoordelijkheden en Ik heb een nog grotere hekel aan drukke periodes. Ik neem nou eenmaal graag de tijd voor alles wat Ik doe. Ik kan een artikel in een halfuurtje schrijven, maar Ik kan er ook twee uur voor uittrekken en optimaal genieten van niet alleen het schrijfproces, maar ook van alle herinneringen en/of informatie die erbij komen kijken.

Helaas is er weinig tijd om te genieten en moet er gesneden worden in Mijn activiteiten. Mijn sociale leven ligt al een aantal dagen stil, de berg activiteiten rondom Mijn studie lijkt nog steeds onbeklimbaar, Mijn energie is al verbruikt voordat Ik ga sporten en dan is er ook nog O.M… ARGH!

Alleen dit opsommen brengt al een stressreactie teweeg! Laat Artemis maar zeuren over lijstjes die Ik moet maken… Als Ik alles op een rijtje heb gezet van wat Ik nog moet doen en binnen welk tijdsbestek, dan mogen de ramen wel op slot gezet worden! Ik vergeet (tijdelijk) liever een deel van wat er nog moet gebeuren.

Het is niet verwonderlijk dat de stress op een bepaald punt te veel wordt en er ook uit moet. Berg je dan maar! Afgelopen woensdag heeft een onbekende jongeman de volle laag gehad.

De hele dag was een opeenvolging van tegenslagen, wat natuurlijk de nodige frustratie oproept. Het begon gelijk met wakker worden – aangezien het wakker worden het probleem was. Ik was door Mijn wekker heen geslapen!

Geen tijd meer voor ontbijten, geen tijd om Mijn haar te doen, geen tijd voor make-up! Gefrustreerd zoek Ik naar jeans en een truitje… Tot Mijn afschuw ontdek Ik dat Ik geen schone broeken meer heb! Grrrrr! Dan maar een rok of jurk, maar waar heb Ik in vredesnaam panty’s liggen?

Na het overhoop gooien van verschillende lades valt Mijn oog eindelijk op een zwarte panty. Bijna half gekleed… Dat gaat de goede kant op! Wat doe Ik in vredesnaam aan boven een panty? Ik heb veel klassieke en elegante jurken, maar voor alledaags? Hmm… een spijkerrok misschien? Nee, wacht… die pas Ik niet meer… MIJN KONT IS TE DIK GEWORDEN!

In Mijn achterhoofd hoor Ik het afkeurende stemmetje van Eleonora: “Dat jij sinds je 12^e niet meer in de lengte gegroeid bent, houdt niet in dat jouw lichaam niet veranderd is. Kleding heeft een houdbaarheid. Die van jou is ver over de houdbaarheid heen en Je moet meer met Mij shoppen!”

Om eerlijk te zijn heb Ik de desbetreffende spijkerrokjes al zeker vijf jaar in de kast liggen… Misschien wordt het toch eens tijd om AL Mijn kleding van de middelbare school gedag te zeggen. Op de universiteit kleden mensen zich nou eenmaal anders.

Nee, wacht! Kleding uitzoeken, weer een activiteit! Geen tijd voor! Gehaast pak Ik een satijnen kokerrok uit de kast met een zwarte coltrui. Ik gooi boeken, notitieboekjes, pennen en fruit in Mijn tas. Ik doe een schietgebedje in de hoop dat Ik ook een haarborstel in Mijn tas heb zitten.

Ik ren de trap af, trek ongelooflijke pumps aan (deels lakleer, deels suède en een hak van 8,5 cm! Rawr!), trek Mijn jas van de kapstok en ren de deur uit. Op weg naar de trein. Alhoewel, schrap dat rennen maar… Waarom moest Ik ook zo nodig hakken aantrekken!

Ternauwernood haal Ik de trein. Ik hoopte op een rustig zitplekje, zodat Ik in ieder geval Mijn sinaasappel en appel op kon eten. Mijn haar fatsoeneren was ook een welkome activiteit… Niet te vergeten dat Ik ook de valentijnsactie nog een beetje uit moet werken.

Deze hoop wordt al snel de grond in geboord. De trein zat PROPVOL. Gefrustreerd zoek Ik naar een leeg hoekje om in ieder geval een beetje te kunnen eten zonder Mij half aangerand te voelen door mensen die wegens ruimtegebrek volledig tegen Mij aan moeten staan …

De rest van de dag verliep niet veel beter. Vliegen van hot naar her. Formulieren indienen, lijstjes invullen, dingen op papier krijgen… Administratieve rompslomp die Ik al veels te lang had laten liggen.

Niet te vergeten dat Ik ook heel snel moet beslissen waarbinnen Ik wil Me specialiseren in Mijn studie. Tussen nu en een week om precies te zijn! Ik heb nog geen flauw idee van wat Ik wil.

Tegen vijf uur ben Ik hongerig (Ik kan niet een dag lang teren op wat fruit), chagrijnig, uitgeput en Mijn voeten doen zeer. Deze dag is niet compleet zonder meer rampspoed! Uiteraard moet Ik Mijzelf in een overvolle metro proppen om op Amsterdam Centraal te komen.

Het was vreselijk om Mijzelf door al die mensenlichamen naar binnen te wurmen. Ik wilde en Ik wil er nog steeds niet aan denken wat Ik tegen Mijn achterste voelde… De man achter Mij rook verdomd onwelriekend en Ik wilde niet meer van hem zien/voelen dan noodzakelijk was.

De enige andere optie was om een klein ministapje naar voren te doen, waardoor Ik Mijn borsten tegen een andere man zou aanduwen. Aangezien deze man ook niet het toppunt van hygiëne was… BAH! BAH! BAH! Naar huis, een bad, eten en dan maar weer eens aan het werk…

Zodra de metro stilstaat, glip Ik tussen de mannen en de overige mensenmassa door. Ik probeer Mij zoveel mogelijk te haasten, maar natuurlijk zag Ik de trein net voor Mijn neus wegrijden. Dat betekende een halfuur wachten op de volgende trein. Tot tien tellen, diep ademhalen…

Gefrustreerd plof Ik op het dichtstbijzijnde bankje neer. Ik haalde Mijn notitieblok tevoorschijn en werk aan de valentijnsactie. Ik ben hier zo in verdiept dat Ik de tijd uit het oog verlies en niet eens doorheb dat de volgende trein allang voor Mijn neus staat!

Ik word opgeschrikt door het fluitje en ren vlug de trein in. Net op tijd! Ongelooflijk dat Ik de tweede trein ook bijna misliep! Ik sta op het punt om diep adem te halen, totdat Ik ineens omver gelopen word…

Deze jongeman had blijkbaar ook enorme haast om op het laatste nippertje de trein nog te halen. Hij springt naar binnen en ziet Mij over het hoofd! Hoe kan iemand MIJ over het hoofd zien! Mijn tas, de inhoud van Mijn tas en Mijn notitieblok liggen over de grond verspreid. Geweldig. Dat kon er ook nog wel bij…

Kwaad kijk Ik omhoog naar de boosdoener. Hij doet snel een stapje achteruit en mompelt een verontschuldiging. Hij wil weglopen, totdat Ik een eind aan zijn bewegingen maak. “En waar denk jij heen te gaan?!”

Hij kijkt Mij brutaal aan en zegt dat hij een zitplek gaat zoeken. Zonder het oogcontact te verbreken loop Ik op hem af. Ik stop vlak voordat Mijn lichaam het zijne aan zou raken (alhoewel Ik er geen probleem mee zou hebben om fysiek contact met hem te hebben. Dit was een flinke upgrade van de metro!).

Ik blijf hem strak aankijken en Ik vertel hem dat hij Mijn spullen gaat oprapen die dankzij hem op de vloer liggen. Schaapachtig kijkt hij terug. Hij vraagt Mij of Ik niet goed wijs ben. Hij is zo de verkeerde persoon tegen het lijf gelopen! Ik doe nog een stapje naar voren. Mijn borsten raken zijn borstkas en een blos trekt over zijn wangen.

Hij weet zichzelf duidelijk geen houding meer te geven. Hij doet enkele pogingen om weg te kijken, maar al die tijd heb Ik geen enkele keer geknipperd en Mijn blik is bijna aan zijn gezicht vastgelijmd. Hij heeft geen schijn van kans. Langzaam herhaal Ik Mijn zin: “Jij… gaat… NU… Mijn… spullen… oprapen.”

Benieuwd hoe dit afloopt? Lees snel Stress, stress, stress en een stukje ontlading (2)!