Een hondenleven

Ingezonden door slaaf lucas

Een paar jaar geleden had ik regelmatig contact met een vaste Meesteres. Na een leuk weekend vol spannende sessies was er achteraf altijd een goed gesprek.

Toen het een keer ging het over de dood van een familielid, zei ik van het een op het andere moment iets te vlug: “Meesteres, als ik doodga, hoop ik als hond terug te keren.” Mijn Meesteres had namelijk een aantal honden, die ik altijd bewonderde omdat ze zo speels en levendig waren.

Na het gesprek ging ik met een goed gevoel naar huis. Een paar weken later belde mijn Meesteres dat ik een weekend vrij moest nemen en dat ze mij als slaaf mee zou nemen voor een lang weekendje weg.

Op de afgesproken vrijdag meldde ik me ’s morgens met een weekendtas bij mijn Meesteres. Het eerste wat ze zei, was: “Slaaf, deze heb je niet nodig! Ik neem je mee voor míjn plezier, niet voor dat van jezelf…”

Het busje werd gepakt en we dronken nog even wat koffie voor vertrek. Mijn Meesteres kwam naar me toe en zei: “Slaaf, jij hoeft niet te weten waar we naartoe gaan, dus je zult niets van de rit te zien krijgen.”

“Is goed, Meesteres,” antwoordde ik. We vertrokken en het leek een eeuwigheid te duren voor we op de eindbestemming aankwamen, maar ineens stopte het busje. Mijn Meesteres verplichtte mij om uit te stappen en ik werd geblinddoekt ergens naartoe geleid.

“Slaaf, laat de blinddoek zitten en kleed je uit.”

Toen ik dat had gedaan, leidde Ze me verder. Het enige wat ik ondervond, was het gevoel dat Ze niet alleen was…

“Zo slaaf, op je knieën!” Er werd een zware, stalen halsband om mijn nek gedaan die met bouten werd gesloten. Mijn blinddoek werd verwijderd en ik kon voorzichtig mijn omgeving in mij opnemen.

Maar voordat ik iets kon zeggen, klonk het: “Zo, slaaf. Je wilde toch zo graag een hond zijn later? Nou, nu zul je een hond zijn! Dit is een hondenpension. Hier zul je het weekend doorbrengen en eens ondervinden hoe het echt is om een hond te zijn. En wees niet bang, slaaf, je zult leven en eten als een hond…”

Ik lachte een beetje ongelukkig naar mijn Meesteres, die hard lachend nog een keer zei: “Eten als een hond, dus ook hondenvoer, want je ben niks meer waard dan dat! En misschien komt er wel een nieuw baasje bij je kijken…”

Zo heb ik als slaaf een weekend lang doorgebracht tussen de andere honden. Ik werd gevoerd door een oude man en er zijn inderdaad mensen wezen kijken bij mij. Ik heb mijn Meesteres nooit durven vragen of het bekenden van Haar waren. Het enige wat ik mijn Meesteres na afloop heb gezegd, is: “Dank je wel, Meesteres, voor deze unieke ervaring.”

Slaaf lucas

Dit waargebeurde verhaal uit 2009 is ingezonden door slaaf lucas. Heb jij ook een spannende BDSM ervaring of verhaal die je met Ons wilt delen en die nog niet ergens anders is gepubliceerd? Stuur je verhaal dan in via het inzendformulier.