Dit is het tweede en tevens laatste deel van een tweedelig verhaal. Leest eerst BDSM for lunch (1).
Na een bevelend knipje van Linda’s vingers liet Jake zich zakken in de spoelbak waarin het vuile serviesgoed werd schoon gespoten voordat het in de vaatwasser ging. Het volgende kwartier werd zijn roodverbrande rug hardhandig gekoeld met een ijskoude en keiharde straal water uit de spuitmond die normaal gebruikt werd voor het afspuiten van de vaat.
Jake vond het allang best en begon te genieten van de ruwe behandeling die hij vaak moest missen. “Wat zijn jullie mannen toch onhandige klunzen,” zei Linda bestraffend en porde Jake grof in zijn zij, zodat hij haastig uit de spoelbak krabbelde. Dreigend beet ze hem toe: “Denk maar niet dat je er zo gemakkelijk vanaf komt. Ik ga je dadelijk fors afstraffen voor je onhandigheid.”
Ze viste een ruwe handdoek uit Jakes koffer die ze op de eetbar had gezet en begon geestdriftig en zonder te letten op zijn gesmoorde kreten zijn pijnlijk verbrande rug droog te boenen. Ze had er duidelijk een satanisch plezier in om hem hard aan te pakken en blijkbaar begon ze nog maar net. Nadat ze klaar was met afboenen, gaf ze Jake een stoot tegen zijn borstkas, die hem met een inmiddels behoorlijk gegroeid geslachtsdeel achteruit tegen de eetbar deed wankelen.
Linda had zo te merken allang door welk onderdanig vlees ze in de kuip had en greep de kans met beide handen aan. Terwijl Jake verlegen probeerde om zijn groeiende kruis met zijn handen te verbergen, pakte Linda met een valse grijns een vlijmscherpe pizzasnijder op. Ze boorde haar dwingende ogen in die van Jake en zette het ronde wieltje met een gevoel van opwinding op zijn borst.
Doelbewust voerde zij de druk op de snijder op, totdat er bloeddruppeltjes begonnen te verschijnen op de plaats waar het mes contact maakte met Jakes huid. Zonder zich te haasten trok ze een schuine voor over zijn borst, waaruit heel langzaam bloed begon te druipen. Even later had Jake een kruispatroon op zijn borst van de sneden die de pizzasnijder gemaakt had.
Gefascineerd keek Jake naar het bloedige patroon en genoot van de pijn die de fijne sneden hem bezorgden. Het had iets weg van de snijwonden die je kreeg als je jezelf sneed tijdens het scheren. Toen Linda genoeg had van het kerven in Jakes vlees, bette Linda zijn borst met de handdoek, totdat het bloed bijna weg was. Ze was echter nog niet klaar…
Met een grijnslach pakte ze de bus met chilipoeder van een van de planken en begon de sneden in te wrijven met het hete goedje. Toen had Jake het werkelijk niet meer. De tranen schoten in zijn ogen, terwijl het chilipoeder brandde en brandde in het kerfpatroon op zijn borst. Hij wipte van pijn van het ene been op het andere, maar durfde geen kik te geven onder de waakzame blik van Linda.
Uiteindelijk vond ze het genoeg en opnieuw moest Jake in de spoelbak zitten, terwijl Linda het brandende poeder uit de kerven op zijn borst spoelde. Algauw stond hij naast de spoelbak zijn borst droog te deppen, maar Linda had nog een laatste verrassing voor hem. Met een duivels lachje deed Linda de veiligheidsspeld aan de achterkant van haar naambordje open en haalde het bordje van haar serveerstersbloes.
Zonder blikken of blozen pakte ze Jakes linkertepel tussen twee vingers en trok hem naar voren. Voordat hij het wist, had Linda de speld door zijn tepel gestoken en dichtgedaan, zodat het bordje op zijn blote borst gespeld zat. Hij kromp in elkaar van de pijn, maar herstelde zich onmiddellijk.
“Zo,” zei Linda tevreden en gaf een gemeen klapje op het naambordje, “dat betekent dat je van mij bent… Nu mag je schone kleren aandoen en een kamer boeken in het motel een eindje verderop. Ik laat je kleren wassen en morgenochtend kom ik ze persoonlijk op je kamer afleveren.”Dreigend vervolgde ze: “Ik verwacht dat je dan nog steeds dat bordje draagt en ik controleer dat persoonlijk.”
Er vloog even een verheugde grijns over Jakes gezicht, maar hij bond meteen in toen Linda hem bestraffend aankeek. “En wee je gebeente als mij iets niet bevalt, dan zwaait er wat!” Wat Jake niet zag, was dat Linda al met een ijzeren spatel achter haar rug stond te zwaaien, helemaal klaar voor de volgende morgen…
Hoewel ik niet echt iets met pijn heb, is dit verhaal toch wel speciaal. Vooral vanwege het spontane. Zomaar, door een van nature dominante Vrouw aangepakt worden, zonder vooraf van alles af te spreken.
Om maar eens in de horeca sfeer te blijven, Wij cateren voor meerdere smaken, dus vaak zal een verhaal een “BDSM combi” zijn.
Mocht je specifieke wensen voor een verhaal hebben, dan kun je altijd een aanvraag met jouw specifieke wensen indienen.
Het vervolg op dit verhaal zit overigens alweer in de pen, dus Ik hoop dat je dat ook met dezelfde belangstelling zult lezen, sub gj. 🙂
Als ik een BDSM verhaal lees, dan is dat eigenlijk altijd wel met belangstelling. En wat het aanvragen van een verhaal met mijn specifieke wensen betreft, dat is dan weer zo dubbel. Natuurlijk is een verhaal, of in RL een Meesteres, met precies dezelfde voorkeuren, ideaal. Maar dat dan weer niet als dat precies dezelfde voorkeuren zijn omdat ik van tevoren precies heb opgegeven wat mijn voorkeuren zijn.
Ja, ook slaven kunnen erg lastig zijn, dat weet ik. Maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar, helaas. Dan denk ik dat iets teveel pijn naar mijn zin, me toch beter zou bevallen dan een sessie of verhaal dat precies op mij wordt aangepast.
Uitstekend, dat is geen punt! We blijven in ieder geval een zo goed mogelijke mix toepassen in Onze verhalen. 🙂
@ sub gj: Even voor de duidelijkheid: als iemand een aanvraag doet voor een BDSM fantasie (om laten zetten naar een verhaal), dan betekent dat niet dat Wij klakkeloos alle details van deze fantasie omzetten naar een verhaaltje.
Onze eigen inbreng speelt hierbij altijd de belangrijkste rol. In het verhaal met onderdanig1967 bijvoorbeeld heeft hij alleen aangegeven dat hij het spannend zou vinden om door vier Domina’s in een kuisheidsgordel gestopt te worden. Alle overige details (groot en klein) zijn Helena’s eigen fantasie en input.
Aanvragen met te veel details (lees: amper nog ruimte voor Ons om er zelf iets om heen te verzinnen) nemen Wij dan ook niet in behandeling. Net als met “echte” sessies is het juist het onvoorspelbare wat een sessie of verhaal zo spannend maakt.