Een paar minuten nadat Jake in zijn haveloze Chevy vertrokken was bij Linda’s Diner, zag hij aan de neonverlichting langs de stoffige weg dat hij Buddy’s Place naderde. Dat zou wel het motel zijn dat Linda bedoeld had toen ze hem de deur van haar wegrestaurant uitwerkte. Zijn borst en rug deden nog steeds pijn van haar ‘zorg’. Jezus, dat was een pittige tante, dacht hij vol ontzag terwijl zijn jeans ineens strakker gingen zitten rond zijn kruis.
Buddy’s Place zag er niet veel beter uit dan de meeste andere verlopen plattelandsmotelletjes. Je kon er redelijk goedkoop slapen, maar daar was dan ook alles mee gezegd.
Het hoogste vermaak bestond uit een tv en een veel te hoog geprijsd biertje uit de minibar. Jake vond dat best. Als hij maar een acceptabel bed en een warme douche had, dan was hij tevreden.
Hij stapte voor het administratiegebouwtje uit zijn auto en keek om zich heen. In de gauwigheid telde hij een stuk of tien motelkamers, maar net als bij Linda’s Diner leek hij de enige gast te zijn. Ondanks de nabijheid van de I 80 was Lester’s Run dichtgeplakt met krantenpapier.
De lobby was ongeïnspireerd ingericht en werd gedomineerd door een vurenhouten ontvangstbalie met daarnaast een monsterlijke verkoopautomaat. Er zat niemand achter het receptiemeubel. Jake gaf zonder veel reactie te scoren een mep op de handbel op de balie. Hij wachtte even en hamerde vervolgens nog een paar keer op de bel terwijl hij: “Hello, can I get some service here?” riep.
De laatste poging had succes want hij hoorde geslof achter de deur die op de balie uitkwam en even later verscheen er een man van een jaar of vijfenveertig met verwilderde haren en een fretachtig gezicht in de deuropening. Met een verwijtende blik keek hij Jake aan. Zo te zien nam hij het Jake kwalijk dat hij gestoord werd bij wat hij aan het doen was.
Jake probeerde beleefd te blijven, maar kon het toch niet nalaten om hem toe te bijten: “Nou, dat duurde even, zeg. Ik wil een kamer. De eigenares van Linda’s Diner heeft me hiernaartoe gestuurd.” De man was totaal niet onder de indruk van Jakes uitval. Integendeel, er trok een sluw, wetend lachje over zijn gezicht. ‘Ah, je hebt al kennis gemaakt met mijn nicht, begrijp ik. Beviel haar strenge aanpak je een beetje?” vroeg Buddy met een onschuldige grijns.
Meteen zakte Jakes zelfverzekerdheid als een lek geprikte ballon in elkaar. Met een rode kop stamelde hij iets van “goed restaurant, lekker eten” en andere nietszeggende zaken en boog zich verward over het gastenboek. “Vijfenveertig dollar en meteen cash betalen,” zei de man laconiek, nadat alle formaliteiten vervuld waren.
Even later stond Jake buiten met de sleutel van motelkamer 10, die Buddy “altijd gaf aan gasten die Linda doorstuurde.” Hij was wel gewend dat één familie hele prairiestadjes beheerste, maar dit was toch wel opmerkelijk. Nou ja, dat waren zijn zaken niet.
Zoals te verwachten viel, stelde zijn motelkamer weinig voor. Er stond een ruim bed, een bankje en een tafel met vier stoelen en er was een tv en een koelkastje met wat blikjes bier, maar daar hield het verder mee op.
Hij lag dan ook vroeg in bed, nadat hij geconstateerd had dat zijn rug geen brandblaren vertoonde en dat ook de kerven in zijn borst en Linda’s naambordspeldje geen grote problemen zouden opleveren. Met de opwindende gedachte dat Linda morgenochtend zou langskomen, viel hij uiteindelijk in slaap, ondanks de zeurende pijn in zijn rug, borst en linkertepel…
Voor zijn gevoel midden in de nacht klonk er een harde roffel op de deur van Jakes motelkamer. Slaapdronken knipte hij het lampje boven zijn bed aan en keek op zijn horloge. Zes uur in de ochtend! Wie kon dat in godsnaam zijn? Omdat hij altijd naakt sliep, sloeg hij haastig de grijsblauwe sprei van zijn bed om en deed voorzichtig de deur open.
Als een wervelwind stoof Linda naar binnen, terwijl ze Jake opzij duwde. “Ben jij nog niet op?” zei ze met een stem die geen tegenspraak duldde.
“Je denkt toch niet dat ik langskom op een tijdstip dat mijn restaurant open moet zijn?” Ze smeet zijn kleren, die weer krakend helder en tot in de puntjes gestreken waren, op tafel. “Lose the bed-spread,” zei ze kortaf. “Ik wil zien of je mijn naambordje nog op hebt.”
Jake keek begerig naar Linda’s stevige billen en lange benen onder het korte rokje. Haastig gooide hij de sprei op bed. Hij bleef stokstijf staan toen hij zag dat ze een professionele, ijzeren spatel in haar hand had die gebruikt werd om hamburgers en steaks om te draaien. “Jep,” zei Linda met een grijnslach. “Ik vermoedde al dat zo’n stadsjongen als jij niet vroeg uit de veren zou zijn, dus ik heb mijn maatregelen getroffen.”
Langzaam draaide Linda om hem heen. Ze klopte eens goedkeurend, maar uiterst pijnlijk op het naambordje waaraan nog wat geronnen bloed kleefde van Jakes tepel. Ze volgde met een punt van de spatel de dunne kerven van de pizzasnijder op zijn borst. Ze haalde de scherpe voorkant van de spatel kwellend over de verbrande plek op zijn rug. Kortom, ze amuseerde zich kostelijk, terwijl Jakes voorkant alweer aardig begon te groeien.
“Op je knieën en met je borst op bed liggen,” blafte Linda hem toe. Haastig deed Jake wat hem bevolen werd, zodat zijn harde billen uitdagend naar achteren staken. Even later regenden de klappen van de stalen spatel op zijn achterwerk neer. Hij kreunde het uit terwijl zich rechthoekige, vuurrode vlakken begonnen af te tekenen op zijn billen. Vreemd genoeg duurde de afstraffing niet zo lang, maar dat kwam omdat Linda andere plannen met hem had…
Jake wordt weer aardig afgetakeld! Welke afstraffingen heeft Linda nog meer voor hem bedacht…? Je leest het morgen op Onderdanigeman.NL!