Ongeveer twee weken lig ik al in het ziekenhuis. Van mijn motorongeluk weet ik nog maar weinig, maar het resultaat krijg ik maar al te goed mee. Iets met mijn ruggenwervel is flink misgegaan, waardoor ik mijn nek amper tot niet kan bewegen. Buiten de last en pijn die ik ervaar, is de verveling nog het ergste.
Ik ben een actief persoon. Actief en sportief. Als ik nergens mee bezig ben, kunnen mensen me vinden in de sportschool. Ik probeer zeker twee keer per week te gaan.
Dat was voor mijn ongeluk. Nu is het nog maar de vraag hoe mijn rug herstelt. Van de motor zal ik in ieder geval afblijven. De angst voor een tweede ongeluk is groter dan het plezier en de kick van een snelle rit.
Het is avond en ik lig alleen op de kamer. Het is namelijk een privékamer. Voor ongeveer tweehonderd euro per dag extra, heb je een kamer voor je alleen. Gelukkig heb ik een rijke vader. Toch is het eten niet te doen, de televisie is te klein en de batterij van mijn spelcomputer is leeg. Noem het kinderachtig voor iemand van begin twintig, maar als jij hier zou liggen, zou je precies hetzelfde doen.
~
Ik keur mezelf in de spiegel en glimlach voldaan. Mijn witte verpleegsteroutfit met rode randjes spant strak om mijn bovenlichaam en laat ondanks het oudbollige model toch mijn C cup goed uitkomen. De stof stopt bij mijn bovenbenen en valt over de witte, saaie broek die ik eronder draag. Waarom deze broek in de voorschriften van mijn nieuwe afdeling staat, is mij een vraag. Wat is daar nu aantrekkelijk aan…?
Nog even controleer ik of mijn staart goed zit. Mijn verpleegster-collega’s zijn jaloers op mijn blonde haar. Ze zijn eigenlijk overal jaloers op, als je het mij vraagt. Oude roddeltantes zijn het. Ik heb er totaal geen klik mee, maar dat maakt niets uit. Dit wordt mijn eerste late dienst op deze afdeling en als het aan mij ligt, wordt het een succes…
Met een gemaakt lachje stap ik de toiletruimte uit en kijk met een kritische blik wat mijn collega’s aan het doen zijn. Ze hebben pauze en genieten van hun boterhammetje. Als mijn leven op die manier eindigt, kunnen ze me beter nu afvoeren. Ik laat even mijn sociale kant zien en knoop een gesprekje aan met de lelijkste van het stel. Ze spreekt vol zelfvertrouwen. Voor mij een teken dat ze hier helemaal in haar element is.
‘…goed, ik ga kort mijn ronde lopen,’ onderbreek ik haar, botter dan gepland. Ik glimlach naar de anderen en loop snel de gang in, waar buiten mij niemand te vinden is. Het is een rustige afdeling met enkele kamers voor mensen die het kunnen betalen. Ze zijn bereid om veel geld extra neer te leggen zodat ze niet bij iemand op de kamer komen die misschien snurkt of ander irritant lawaai maakt. Ik kan het ze niet kwalijk nemen.
~
Net als ik de afstandsbediening van de televisie wil pakken – waar ik net niet bij kom – gaat de deur open. Verbaasd kijk ik op naar de vrouw die mijn kamer binnenstapt. Net als de andere verpleegsters is ze in een neutrale, witte outfit gekleed, alleen staat het haar op de één of andere manier… sexy. Het lijkt ook wel alsof haar bovenstuk iets te heet gewassen is, waardoor alles net wat strakker zit. Haar bovenste knoopje zit los.
Ik schat haar eind twintig, begin dertig. Haar gezicht is net zo mooi als haar lichaam: blond haar, sexy lippen, een mooie kaaklijn en ogen die een speelse blik uitstralen. Om haar mond heeft ze een trekje dat ik niet direct kan plaatsen. Lief, maar ook weer dominant. Ik ben positief verbaasd over haar schoonheid.
‘Laat mij maar even…’ Ze sluit de deur achter zich, komt naar me toegelopen en reikt de afstandsbediening aan, waarbij mijn ogen kort naar haar voorgevel glijden als ze voorover leunt. Na twee weken niet gemasturbeerd te hebben, slaat dit in als een bom en mijn lichaam ontvangt een golf van hitte.
Ik zie haar naar me kijken. Ben ik dan zo doorzichtig? Ik begin te blozen en doe mijn best om een enigszins acceptabele houding aan te nemen. Als een mietje wil ik niet overkomen. Zeker niet bij haar…
~
‘Laat mij maar even…’ De eerste patiënt die niet bejaard is. Eigenlijk ziet hij er goed uit ook nog. Hm, interessant. Met een ondeugend binnenpretje loop ik naar hem toe en leun expres voorover terwijl ik de afstandsbediening pak. Zijn ogen dwalen kort af naar mijn borsten. Ondeugend. Ik kan het hem niet kwalijk nemen.
‘Kon je het zien?’ vraag ik dominant nadat ik hem gekeurd heb. Het is duidelijk een sportief typje. Iemand met veel zelfvertrouwen. Ondanks dat bezorg ik hem wel een rood hoofd. Schattig. Ik loop naar het kleine aanrechtje en voel dat hij me bekijkt. Mannen zijn zo makkelijk. Zeker als ze al een tijdje droog staan.
Op mijn gemak vul ik het emmertje met lauw water en neem een washandje uit de kast. Dat lichaam wil ik weleens zien. Als ik weer naast hem kom staan, kijkt hij me nieuwsgierig aan. Is het dan niet duidelijk wat er gaat gebeuren? Ik trek een wenkbrauw op en kijk hem streng aan.
‘Uit dat shirt!’
Wil jij weten wat deze dominante verpleegster allemaal in petto heeft? Morgen verschijnt deel 2 van dit spannende verhaal!