Het is herfst en samen met Mijn slaafje loop Ik door het bos. Er staat een ijzige wind. Als je het Mij vraagt is dit geen temperatuur om buiten te komen, maar soms moet je uitzonderingen maken. Zeker als je slaafje zoet is geweest. Het is namelijk tijd voor een kleine traktatie.
‘Je hebt het toch niet koud…?’
Mijn slaaf bibbert, maar dat is niet zo vreemd. Het enige wat hij draagt is een lange stoffen jas. Letterlijk. Ik glimlach vol genoegen.
‘Straks warm Ik je wel op. Mits je braaf bent natuurlijk.’
‘Dank U, Meesteres. Ik heb het inderdaad koud, Meesteres.’
De toon van Mijn slaafje fascineert Mij. Ik hou van onderdanige mannen die Mij dienen. Dit is hoe de wereld hoort te zijn. Mannen die voor vrouwen kruipen. Exact de behandeling die Mijn slaafje nu gaat krijgen.
‘Stop hier maar…’
Ik trek aan de ketting die om zijn nek zit en loop om hem heen. Het is rustig en daar hou Ik wel van. Mijn slaafje staat voor Me. Door de hoge hakken van Mijn laklaarzen sta Ik op gelijke hoogte met hem. Ze zijn zeven centimeter hoog en worden straks onderdeel van de traktatie. De enige die dat nog niet weet, is Mijn onderdanige slaaf.
Mijn hand breng Ik naar de knoopjes van zijn jas en begin deze langzaam los te maken, terwijl Ik Mijn slaaf strak aan blijf kijken. De onzekere blik in zijn ogen verraadt dat hij in spanning afwacht wat er gaat komen. Als zijn jas los is, laat Ik Mijn hand langzaam over zijn bovenlichaam glijden.
‘Krijg je het hier warm van…?’
Mijn slaafje beantwoordt de vraag netjes met ‘Ja, Meesteres’, maar krijgt ondertussen wel kippenvel. Ik neem zijn tepel tussen duim en wijsvinger en voel dat hij harder is dan normaal. Het pleziert Me.
‘Waarom heb je dan kippenvel?’ Mijn stem klinkt expres streng en Ik merk dat hij moet schakelen. Een goed antwoord weet Mijn slaafje duidelijk zo snel niet te verzinnen. Ik begin te giechelen. Het kleine meisje in Mij komt naar boven wanneer Ik het Mijn slaaf lastig maak.
‘Op je knieën, slaaf!’ Het is een kort maar krachtig commando.
Onderdanig zakt de slaaf naar de grond en gaat als een hond zitten. Het zanderige pad bevuilt zijn knieën, maar dat geeft niets. Althans, niet voor Mij.
‘Kruip voor me!’
Als een braaf hondje kruipt hij over het wandelpad. Door de ketting bepaal Ik het tempo. Als hij te snel gaat, geef Ik er een harde ruk aan. Dit is hoe alle mannen horen te zijn. Onderdanig en gehoorzaam. Braaf genoeg om pas iets te mogen ontvangen wanneer Ik vind dat hij het verdiend heeft.
‘Op je rug, hondje. Ik wil dat je op de grond gaat liggen. Schiet op, of wil je straf in plaats van een unieke traktatie?’
Uiteraard wil hij dat niet. Gewillig als Mijn slaafje is, gaat hij languit op de grond liggen. Precies zoals Ik heb opgedragen. Terwijl Ik de ketting vasthoud, loop Ik nogmaals om hem heen om de slaaf goed te bekijken. Zijn lichaam is vrij bleek. Misschien wordt het tijd dat hij een zonnebank aanschaft. Terwijl Ik over het idee praktiseer, stap Ik tussen zijn benen.
Mijn hoge laars staat nu precies voor zijn kruis op de grond. Voorzichtig schuif Ik de punt tussen zijn benen, waardoor zijn gevoelige pakketje op Mijn laars rust. Het bezorgt hem acuut een erectie en het is duidelijk dat de kou vergeten is.
‘Nu krijg je het wel warm, hm…?’ Ik giechel bij de aanblik van Mijn slaafje. ‘Kijk Mij aan!’
Tevreden dat hij weer eens gehoorzaam is – ja, Mijn slaafje is heel braaf – laat Ik Mijn hak over zijn erectie glijden. Het ding beweegt spastisch heen en weer; een teken dat iemand flink aan het genieten is. Ik druk zijn gevoelige snaar tegen zijn buik aan en zet vervolgens de onderkant van Mijn laars tegen de bovenkant van de harde schacht. Het brengt een licht gekreun teweeg.
‘Houd je je wel in…?’ Ik vraag het plagend, waarop hij weer gehoorzaam met ‘Ja, Meesteres,’ antwoordt. Langzaam beweeg Ik Mijn laars heen en weer tot het voorvocht tevoorschijn komt. Het gekreun wordt ondanks Mijn vraag iets heviger, maar stiekem pleziert het Mij wel. Voor nu zie Ik het door de vingers en ga door met Mijn traktatie.
Terwijl de ijzige wind weer opkomt, voer Ik het tempo iets op. Mijn slaafje kijkt Mij nog altijd onderdanig aan en kreunt wanneer Ik de druk op zijn harde slurf vergroot.
‘Dit vind je wel lekker, hm…?’ Ik grijns terwijl Ik het welbekende antwoord te horen krijg. ‘Goed…’ Terwijl Ik een versnelling hoger ga, geef Ik hem toestemming om klaar te komen. Een traktatie eindig je bevredigend, anders is het in Mijn ogen niet echt een traktatie. Net als je met je hond uitgebreid gaat wandelen op de heide in plaats van een korte speelsessie in de tuin, bevredig Ik Mijn slaafje door hem te laten komen.
Het vloeibare goedje spuit uit zijn edele delen terwijl Mijn laars nog altijd dezelfde beweging blijft maken. Zijn gekreun wordt luider en Ik kijk vol genoegen toe hoe hij zichzelf bevuilt. Er is geen kippenvel meer te bekennen en aan zijn heftige ademhaling zie Ik dat hij het aangenaam warm moet hebben. Zouden zwervers zich ook op deze manier door de winter slaan?
‘Wat zeggen we dan…?’
‘Dit slaafje bedankt U nederig, Meesteres,’ hijgt hij na terwijl Ik Mijn laars weer terugtrek. Ik gebaar hem overeind te komen en kijk met enige walging naar zijn vieze lichaam. ‘Doe je jas vlug maar weer dicht. We willen toch niet dat iemand je op deze manier ziet?’
‘Nee, Meesteres.’ Braaf als Mijn hondje is, doet hij wat hem opgedragen wordt. Zijn jas wordt dichtgeknoopt en de uitdrukking op zijn gezicht… alsof hij in de hemel is. Ja, die zonnebank gaat er zeer zeker komen. Vanavond mag Mijn slaafje hem gaan bestellen…