De GeldMeesteres (2)

Dit door Kitten Jolanda ingezonden verhaal is het tweede deel in een driedelige verhalenreeks. Lees eerst: De GeldMeesteres (1).

‘Goed. Drink je koffie op, dan kunnen we gaan.’

De koffie is gelukkig al afgekoeld, dus het is gauw gedaan. Als Mia opstaat, volg ik haar voorbeeld. Samen verlaten we het café en lopen we naar de parkeerplaats. Een korte rit in mijn auto brengt ons bij een appartementengebouw. Het ziet er nieuw en luxe uit. Zwijgend volg ik haar naar binnen, de trap op, tot ze voor een deur blijft staan. Ze zoekt even naar haar sleutel en laat ons dan binnen.

Het is een mooi en groot appartement, met een volledig vrij uitzicht. Alles ziet er keurig afgewerkt uit, alleen de inrichting is nog erg karig. Er staat alleen een oude bank en een tv in de woonkamer. Verder staan overal verhuisdozen.

‘Wat vind je ervan?’ vraagt ze terwijl ze naast me komt staan. Ze komt tot mijn schouder, merk ik.

‘Het is prachtig!’ Dat is absoluut waar. ‘Alleen de inrichting heeft nog wat werk nodig,’ vervolg ik met een knipoog.

Ze lacht naar me terug. ‘Inderdaad. En daarom ben jij hier. Kleed je uit en kniel dan hier neer.’

Ze loopt naar de bank en gaat zitten, terwijl ik me ondertussen uitkleed. Mijn kleren leg ik op een stapeltje opzij. Dan kniel ik en wacht geduldig op wat komen gaat. Ze heeft haar laptop – een cadeau van mij – gepakt en is daarop bezig. Zonder op te kijken knipt ze met haar vingers en zegt: ‘Pak je portemonnee en breng hem hier, in je mond!’

Haastig haal ik hem uit mijn broekzak en neem hem in mijn mond. Hopelijk laat ze me zometeen haar voeten kussen… Oh, wat wil ik dat graag doen! Zo netjes mogelijk kruip ik naar haar toe. Ik had me echter de moeite kunnen besparen, want ze heeft totaal geen aandacht voor me. Pas als ik zacht haar been aanraak, kijkt ze op. Ze pakt de portemonnee uit mijn mond en kijkt erin. Goedkeurend haalt ze mijn pinpas en mijn creditcard eruit.

‘Wat is je pincode?’ vraagt ze, terwijl ze de pinpas in het apparaatje van de bank schuift.

‘1234,’ zeg ik.

Nu kijkt ze wel naar me. ‘Serieus?’

‘Nee, sorry. Het is 9571.’

Ik kijk toe hoe ze de code intoetst. Tevreden knikt ze. Het klopt. De volgende minuten lijkt ze me compleet vergeten te zijn, zo druk is ze bezig met haar laptop en het apparaat. Het lijkt erop dat ze een hele reeks betalingen doet. Ik vind het prima. Zij is de Meesteres. Toch was ik graag wat meer betrokken geweest bij wat ze nu aan het doen is. Het is een poging waard.

‘Meesteres, kan ik ergens mee helpen?’

Ze kijkt op van haar werk. ‘Helpen? Ja. Dat kan wel. Ga de dozen maar uitpakken. Eerst die in mijn slaapkamer en dan die in de keuken.’

Meteen buigt ze zich weer over het scherm. Dat had ik niet verwacht. In plaats van bij haar te kunnen zijn, stuurt ze me weg! Maar ik gehoorzaam natuurlijk wel.

‘Mag ik dan wel lopen, alstublieft?’

Weer kijkt ze op, een beetje verstoord. ‘Ja, dat mag. Alleen niet in deze kamer.’

Toch een beetje teleurgesteld kruip ik naar haar slaapkamer. Er ligt een los matras op de grond. Het bed zal ze nu wel aan het bestellen zijn. Kledingkasten heeft ze al wel. Ik open de dozen die erbij staan en ruim alle kleding netjes op. De doos met haar toiletartikelen laat ik staan. Ze heeft toch niets om het neer te zetten. Na de slaapkamer ruim ik de keuken in. Het gaat vlot. Ruimte genoeg. Na een kwartier ben ik al klaar met mijn opdracht en kruip ik weer naar haar toe. Ze is nog steeds bezig. Hoeveel zal ze al uitgegeven hebben? Na een paar minuten schraap ik mijn keel.

‘Meesteres, ik ben er ook nog.’

Ze klikt nog twee keer en legt de laptop dan opzij.

‘Je hebt dus aandacht nodig, slaafje? ‘ zegt ze met een glimlach. ‘Nou, ga maar staan.’

Vol spanning ga ik voor haar staan. Wat zal er gaan gebeuren? Ze trekt haar knieën op en bekijkt me van boven tot onder. Dan laat ze haar voet uitschieten, recht in mijn ballen! Nog voor ik kreunend op de grond ben gezakt, heeft ze de laptop alweer op schoot. ‘Ik hoop dat je nu genoeg aandacht hebt gehad, ik ben bezig.’

De rest van de tijd negeert ze me volledig en ik durf haar ook niet meer te storen. Als de pijn genoeg gezakt is, kom ik overeind uit mijn liggende houding en kniel ik weer bij haar voeten neer. Dit keer wacht ik geduldig, ook al valt het me zwaar. Uiteindelijk sluit ze de laptop en kijkt ze vrolijk op me neer.

‘Kom op, het is tijd om op pad te gaan!’

Eindelijk. Ik ben wel toe aan wat beweging. Ze staat op en wenkt me mee. Vol verwachting kruip ik achter haar aan de hal in. Ze pakt haar jas en trekt die aan. Mijn creditcard verdwijnt in haar tasje. Vragend kijk ik haar aan. Ze ziet toch wel dat ik nog naakt ben? De grijns waarmee ze op me neerkijkt bevalt me helemaal niet. Ze gaat me toch niet zo mee naar buiten nemen?

‘Ik bedoelde natuurlijk dat ik op pad ga,’ zegt ze. ‘Jij blijft hier.’

Ze opent de deur van het toilet en wijst naar binnen. Wil ze echt dat ik daar wacht totdat ze terug komt? Als ze ziet dat ik aarzel, pakt ze me bij mijn haren en trekt me het toilet in. De bril van het toilet gaat omhoog en mijn hoofd wordt ruw in de pot geduwd. Meteen daarna word ik overspoeld door water. Ik probeer te ontsnappen, maar haar hand houdt me stevig op mijn plek. Pas als het laatste straaltje water is doorgelopen, laat ze me los en voel ik de bril op mijn rug landen.

Haar stem klinkt wat hol, maar de boodschap is duidelijk genoeg: ‘Zo blijf je zitten tot ik terugkom!’ Dan slaat de voordeur dicht en is ze verdwenen.

Meesteres Mia weet wel van aanpakken! Zal er nog iets van Johans geld overblijven na haar middagje shoppen? Lees het in De GeldMeesteres (3)!