De slavenveiling

Zenuwachtig betreed ik het grote podium. Grote lampen die sterk licht geven verblinden kort mijn zicht. Pas na enkele seconden kan ik mijn ogen echt openhouden en kijk ik uit op een zaal waar zo’n honderd mensen op luxe stoelen zitten.

Het is alsof ze naar een film in de bioscoop kijken, alleen is er nu geen film maar zijn alle ogen op mij gericht. Ik voel alle ogen mijn naakte lichaam van top tot teen keuren. Enkele vrouwen knikken goedkeurend en ik vraag me af wat dit is.

‘Kijk toch eens, dames en heren! Dit is Marcus. Zoals u ziet is Marcus atletisch gebouwd. Hij is…’

Houden ze nu een verkooppraatje over me? Ik ben geneigd om weg te kruipen bij al deze aandacht, maar ik weet dat mijn Meesteres daar niet over te spreken zou zijn. In plaats daarvan laat ik de aantrekkelijke vrouw naast me haar praatje doen en kijk ik schuchter rond in de zaal met ogen die mij uitvoerig inspecteren.

‘Laat hem eens bukken,’ wordt er vanuit de zaal geroepen.

De aantrekkelijke vrouw die mij duidelijk als object ziet – en zo voel ik me ook – komt naar me toe lopen.

‘Buk, slaaf!’

Met Haar hand duwt ze tegen mijn bovenrug en helpt me zo voorover te buigen. Het is duidelijk wat ze willen zien. Ik voel een hand over mijn billen glijden. Een gejoel vanuit de zaal volgt en ik hoor iemand “Tweeduizend!” roepen. Nu voel ik me pas echt een object. Zijn ze me aan het verhandelen?

Ik zie mijn Meesteres tevreden kijken. Wil Ze dan zo graag van me af? Ik begin me duizelig en misselijk te voelen. Dit had ik niet verwacht. Ik word gewoon verhandeld op een soort van… slavenveiling door mijn eigen Meesteres. Ik kan mijn oren niet geloven.

‘Vierentwintighonderd!’

Als mijn Meesteres het zo wil, dan leg ik me erbij neer. Ik verman mezelf en probeer er niet aan te denken dat ik mijn Meesteres niet meer zal zien. In ieder geval, voorlopig niet meer. Ik zie mensen steeds hoger en hoger bieden. Ben ik tenminste nog ergens goed voor, denk ik bij mezelf. Mijn Meesteres zal flink wat aan me overhouden en dat geeft me een trots gevoel.

‘Zesendertighonderd. Eenmaal, andermaal… verkocht, aan die mevrouw daar!’

Ik kijk in de richting van de vrouw die het meeste voor me overheeft. Ze komt overeind en ik zie dat ze in haar nopjes is met haar aankoop. Op haar gemak loopt ze naar voren en ik weet dat het moment bijna daar is dat ik afscheid moet gaan nemen van mijn Meesteres. Ik kijk Haar aan en zie Haar nog steeds tevreden glimlachen.

Als mijn hoogste bieder naast me staat, komt mijn Meesteres eindelijk naar me toe. Ze negeert me echter volledig en nu weet ik zeker dat ik Haar kwijt ben. Ze glimlachte al die tijd niet naar mij, maar om het geld dat Ze uit me haalt. Toch koester ik geen wrok. Als dit is hoe Ze het wil hebben, dan leg ik me erbij neer.

‘Dus morgen moet hij terug?’

Mijn Meesteres knikt bevestigend en mijn hart maakt een sprongetje. Het is maar voor één dag? Onbewust vormt zich een glimlach op mijn gezicht, die direct met een harde tik op mijn achterwerk wordt bestraft.

‘Wees maar niet al te blij, slaaf. In de komende vierentwintig uur ga je namelijk heel wat beleven…’