Dit is het vijfde deel in een verhalenreeks over een voyeur. Lees eerst het begin: De voyeur (1).
Ik heb het warm. Mijn handen zijn achter mijn rug vastgebonden en de stoel waar ik op zit, voelt allesbehalve comfortabel aan. Mijn lichaam voelt draaierig en uitgeput aan en langzaam kom ik weer bij bewustzijn.
Ik open mijn ogen, maar er verandert niets. Het is zwart. Pikzwart. Ik zie geen hand voor ogen. Waar ben ik? Pas na enkele minuten herinner ik het me. Het was mevrouw Hoogakker die een touw om mijn nek sloeg, voordat ik…
Achter me slaat een deur open. Zo te horen is het een zware deur. Een deur van ijzer. Een deur die niet gemakkelijk opengaat en duidelijk tot doel heeft om iets verborgen te houden. Ik ben verborgen. Verborgen voor de buitenwereld. Het licht dat achter de deur zat, schijnt nu de donkere ruimte in.
Mijn ogen moeten wennen aan het licht. Voor me kan ik een stenen muur zien. Hij bestaat uit grote, bruine stenen die ruw gevoegd zijn. Ik voel het zweet van mijn gezicht op mijn lichaam druppelen. Mijn bovenlichaam is naakt. Ik kijk naar beneden en zie ook dat ik geen broek of ondergoed meer draag. Ik ben volledig naakt.
‘W…-‘ Pas nu merk ik de gag op die in mijn mond zit. Ik ben niet in staat om ook maar iets te zeggen. Het kwijl loopt langs mijn mondhoeken omlaag. Dit is het moment waarop mijn paniek de overhand krijgt. Ik schud hevig met mijn hoofd en probeer uit alle macht los te komen.
Tevergeefs. Net als mijn handen zijn mijn voeten ook vastgebonden. Het enige wat ik kan doen is kreunen. Hard kreunen in de hoop dat iemand het zal horen. Iemand die me zal bevrijden uit deze nachtmerrie.
‘Shhhhhhh…’
Pas nu zie ik dat in het verlichte stuk van de muur de schaduw van iemand is te zien. Aan de stem te horen is het een vrouw. Natuurlijk. Het moet mevrouw Hoogakker wel zijn. Ze moet in de deuropening staan. Haar lichaam blokkeert het licht dat zich op de muur voor me aftekent. Het is haar silhouet. Ik herken de slanke vormen van haar lichaam.
‘George…’
Hoe weet ze mijn naam? Het geluid van hoge hakken die ritmisch op de vloer neerkomen, vertelt me dat ze op me af komt lopen. Het geluid wordt steeds luider en ik verbaas me erover hoelang dit aanhoudt.
Hoe groot is deze ruimte wel niet? Uiteindelijk staat ze achter me en is het doodstil. Doodstil, tot ze haar mond weer opentrekt. Haar goddelijke mond, denk ik bij mezelf, ondanks deze benauwende situatie.
‘Wat ben je toch een vies mannetje…’
Voor het eerst hoor ik haar nu lachen. Het is een kort maar krachtig lachje. Een lachje dat me duidelijk maakt hoe de rollen zijn verdeeld. Ik die vastgebonden zit en zij die met me kan doen wat ze maar wil.
Weer het geluid van haar hakken. Ze loopt om me heen en gaat voor me staan. Ik hef mijn hoofd op en doe mijn best om haar aan te kijken. Het licht doet nog altijd pijn in mijn ogen, maar dat is het waard. Mevrouw Hoogakker kijkt op me neer met een blik die ik nog niet eerder gezien heb. Het is een blik die me nog maar eens duidelijk maakt dat zij hier de touwtjes in handen heeft.
Benieuwd naar hoe dit verdergaat? Lees snel De voyeur (6)!