Dit is het zevende deel in een verhalenreeks over voyeurisme. Lees eerst het begin: De voyeur (1).
‘Vanaf nu, George…’
Mevrouw Hoogakker last een korte pauze in om me indringend aan te kijken. Haar blik is zo krachtig dat ik er haast bang van word. Het kan ook niet anders. In de positie waarin ik verkeer, zou iedereen bang worden.
Elke haar op mijn lichaam staat overeind en mijn brein draait op volle toeren. Wat gaat ze doen? Wat gaat ze doen?! Een vraag die zich meerdere malen door mijn hoofd herhaalt.
‘Vanaf nu ga jij precies doen wat Ik je opdraag. Je wordt mijn slaaf. Je gaat mij dienen, mij behagen. Je zult alles gaan doen wat Ik je beveel. Jij hebt geen wil meer. Geen zeggenschap. Geen mening, geen recht om te spreken. Helemaal niets. Je bent volledig aan mij overgeleverd. Heb je dat begrepen, George?’
Ze kijkt me ijzig aan. Ik voel mijn ogen prikken. Ze zijn geïrriteerd door het gehuil. Mijn handen zitten nog stevig vastgebonden. Ik kan niks. Alleen maar gehoorzamen. Ik knik voorzichtig, maar krijg weer een harde klap in mijn gezicht.
‘Ja, Meesteres!’ Het komt schreeuwerig uit Haar mond. Het is duidelijk hoe Zij wil dat ik Haar noem.
Nederig als ik me voel, gehoorzaam ik Haar. ‘Ja, Meesteres,’ probeer ik zo goed mogelijk te zeggen als de mondknevel toelaat. Het kwijl druipt op mijn eigen lichaam en terwijl ik mezelf kan zien zitten in de spiegel, overspoelt een gevoel van schaamte mijn complete geest, lichaam en ziel. Ik voel me gebroken. Gebroken op deze stoel in de kelder van mijn Meesteres.
‘Dat klinkt al beter…’
Tot mijn verbazing begint Ze me los te maken. Ze maakt het touw los dat mij volledig in de greep heeft. Het touw dat mij krampen bezorgde en me netjes op mijn plaats hield. Tot nu dan. Ik voel weer enige bewegingsvrijheid. Vrijheid, maar vooral ook hoop. Hoop om te ontspannen.
‘Nee, George…’ Haar ijzige stem klinkt weer. Een stem die mijn hoop doet vervliegen. ‘Jij gaat nergens heen, tenzij Ik het goedkeur. Als je het braaf vraagt, als een verloren puppy die ronddwaalt in een enorm bos. Dat ben je toch wel gewend, hm? Verloren ronddwalen door de bosjes, op zoek naar viezigheidjes voor je zieke collectie?’
Ze begint te lachen. Een lach die me woedend maakt. Het bloed pompt als een bezetene door mijn lichaam, maar ik ben te verzwakt om enige schade aan te brengen. Schade die ik aan Haar zou toebrengen, al had ik nooit gedacht dat ik die behoefte zou hebben.
Ze kleineert me en laat me aanvoelen alsof ik een smerig stuk onderkruipsel ben. In mijn diepe onderbewustzijn stel ik me die vraag. Ben ik eigenlijk geen smerig stuk onderkruipsel?
Voordat ik het weet, heb ik een strakke halsband om mijn nek zitten. Er zit een ketting aan die Zij vast heeft. Door er een ruk aan te geven, dwingt Ze me van de stoel af te komen. Voor het eerst sta ik weer op eigen benen en voor het eerst besef ik echt hoe zwak ik ben. Met een doffe klap val ik op de betonnen grond. Mijn benen kunnen mijn gewicht nog niet aan.
‘Awwww…’ Mijn Meesteres lacht duivels. Ze kijkt minachtend op me neer en geeft een nieuwe ruk aan de ketting. ‘Meekomen, jij!’
Als ik niet beter weet, bevind ik mij nu op een legerbasis waar een strenge sergeant mij commandeert om het onmogelijke te doen. Een nieuwe ruk volgt en ik word gedwongen om achter haar aan te kruipen.
Mijn knieën schuren over de harde vloer, tot ik bij de trap aangekomen ben. De treden zijn gemaakt van ruw hout en ik voel aan mijn water dat dit geen pretje gaat worden. In de verste verte geen pretje…
Wil jij weten wat Meesteres Hoogakker nog allemaal in petto voor George heeft, die zich overduidelijk in diepe problemen gewerkt heeft? Lees dan snel het slotdeel van deze spannende reeks: De voyeur (8)!